Не знам баш колку 15 годишно девојче може вистински да расудува што е правилно, а што не.
Со оглед на тоа дека денешните 15 годишни девојки имањето дечко, налакираните нокти и мрежести хулакопки го сфаќаат како нормален ден од модерното социјализирање. Нема да навлегувам сега во тоа, пошто си повлекува други прашања...
Има родители кои своите фрустрации и неизживеан живот го живеат преку младоста на нивните деца. Тоа е жално.
Секако дека нивната крајна цел не е да му наштетат на сопственото дете, туку едноставно не се подготвени да го пуштат да живее без да ги држи за фустан и панталони.
Трагичното во тие ситуации е што таквите деца најчесто завршуваат како повлечени, несигурни со заборавено низ просторот и времето свое јас, и во секоја девојка ја бараат својата мајка.
Се разбира дека сакам да разговарам отворено со моите родители, да ислушам нивно мислење, нивна страна на гледање на работите ама сепак крајното решение се темели исклучиво на мојот став и сфаќање.
Искрено не сум се нашла во ситуација да ми трубат за некое момче, јкас само секогаш ги памтам зборовите на мајка ми:
„ Не си мала па да ти ги облекувам фустанчињата кои мене ми се допаѓаат. Прави избор и учи, кој и да биде твој сопатник јас ќе го прифатам, зашто тоа нема да смени ништо сепак. Онаа која ќе треба да живее, да спие, да функционира со него си ти, а ти си доволно паметна да одлучиш на кој ќе му ја подариш таа привилегија. “
