Ај денес нема веке да спамирам туку го пишувам последниот пост на темава денес и на форумов.Извинете ако биде долг но јас така моментално се чувствувам.Да си се искажам.
Се си започна пред неколку години...Бев зелена тогаш.
Ја слушав Аврилка Лавин,бев плавуша...еј плавуша?
Уште не ми се веруе...
Се карав со сите во одделението ама се чувствував исполнета (ама сите школски си ги сакав.)
Добро де и сега сум...
Дури мавнав едно момче со сунгер по фаца...
Бегав од часови само да ги гледам Манчестер Ј.
Ееееј во месец април 2 година бев пред искарување од гимназија само заради неоправданите.
Не знаев да лажам де,да ме оправдат...
И тогаш...се случи најголемиот пресврт...
Незнам кој месец,кој ден кој час.
И реков на професорката дека морам да го напуштам часот.
Изглумив дека ми е лошо пред два класа само за да излезам надвор и да седнам во блиската продавница или да отидам кај мојата комшивка да и се искажам што ме мачи.
Да,имаше нешто што ме мачи но никој не дозна.
Ни ден денес никој не знаеше што ме мачеше.
Од година во година се менував.
Не бев таа...
Професорката се прашуваше што се случуваше со мене.
Не беше во прашање љубов туку нешто друго ми недостигаше.
Како сега.
И не знам што друго да кажам освен дека ке се изгасам и ке отидам да одморам...
Да склопам очи и да се разбудам кога се ке заврши.
Чао.
фалаааа 
ама лејди ме заеба