Додека на ѕидот ја пишував песната за љубовта,
ти најде време да го средиш стариот фотоалбум...
Со нашите слики...
Моменти кои не постојат повеќе..
Моменти каде што бевме едно,
а не два различни света со кинески ѕидови околу себе..
Ги најдов сликите во ѓубрето...
Со солзи во очите ги земав,
ги исправив и ги залепив.
Направив прекрасен мозаик од нив знаеш?
Ќе го урамам и закачам на ѕидот, до песната за љубовта..
Ќе ја надополнува,
и ќе и ја одземе перфекцијата...
Ќе ја направи реална..
Ќе биде доказ дека љубовта умира,
дека не е вечна..
Дека е болна...
Дека се губи, ако не се негува...
Како кај нас драги мој...
Како кај нас....
Ние сме доказот....