Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)

[Achernar]

Во дворот кобен од аголни свеќи и од нив раце подадени, само твојата коса живее со тој пламен сплотен за мене.

 

[Iris*]

Секој ден е убав зошто го почнувам и завршувам сакајќи те.

 

[Achernar]

Тоа сум јас и тоа си ти, тоа сме ние, од вруток до уток, со лузни непредадени, пепелта не ни е лесна и се ниша таа во лулката на мртвите кои горат со нашата песна, тоа сум јас и тоа си ти, тоа сме ние со таа магија што лекува од тие темни води во карпи што се дават.

 

[Ballet is my life]

Ах бе љубов. Како можеше ова да се случи. Кога ми кажаа нозете ми се пресекоа, ми се сврте, ќе се онесвестев. И знам дека треба да бидам храбра но тешко е. Кога денес ме погледна со тие очи и со тага ми збореше за тоа што ќе ти недостасува, сватив дека ова ќе бидат тешки денови. Но знам дека си силен и дека ќе успееш и се ќе биде како ништо да не се случило. Знај дека цело време ќе бидам покрај тебе. И ова ќе помине, ќе видиш.

 

[Achernar]

Колку пати ми имаш кажано дека сум животно

 

[Iris*]

Не знам, сигурно недоволно.

 

[Iris*]

Ти и не помислуваш како ја креваш прашината од мојата потсвест, кога со свилен конец везеш преку моите зеници, скокоткаш и се повлекуваш наизглед случајно, а до најситен детал безобразно испланирано.
И цел мој свет се врти околу сонцето во твоите очи, зовривам....а душата молчи, нема од болната желба за твојот допир, за твојата љубов.

 

[Iris*]

Ако ти ја напишам поемата од душава на лист од јавор,
со мојата крв место мастило...
Ќе знаеш ли дека секоја буква е вистина?
Ќе знаеш ли дека со нив те оживувам?
Ако те помилувам како стих
кој патувал низ времето...
од уста до уста
да стигне до тебе...
Ќе се насмевнеш ли?
Ќе останеш ли?

 

[Achernar]

Да можев.
Само да можев да ти ги дадам очиве, овие зелени темјани, да се погледнеш со нив и нека ми беше тоа последна желба.
Ќе видеше со нив, колку пораснав со тебе голем како планина и колку си убава и топла, ко бебешка насмевка и од неа една врела солза.
А тебе мојот поглед нека ти е студен и ќе ти го оставам таков за навек, ама знаеш зошто, затоа што сокривам во него сѐ мртво и ветво што ме понижува како човек, што не се крпи ни со конец што оживува, само немоќ и ноќ во него се крпат една со друга,
лепливи од крвта ледена што ми ја донесе пролетта како жртва за есента, а измеѓу вилнее мојта силуета од зборови неискажани за твојта и се превртува таа ко песочен часовник,
од крај до бескрај, од изгрев до невиделина.
Од почеток да можев само,
се ќе беше поинаку,
ќе ги разбереше овие води темни и зрели, што течат во мене, за тебе.

 

[Iris*]

@Mystic aand again