Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
"Вo деснaтa рaкa перo,
вo левaтa срце,
a ти нaсекaде"
вo левaтa срце,
a ти нaсекaде"
Тоа од пред 3 дена што го напишав на темава, ќе ми беше најголемата грешка што ќе ја направев.
Ти благодарам за трпението и за твојата упорност и сталоженост, и што не ми дозволи да ја направам грешката, затоа што ако навистина си заминев, освен што самата себе ќе се повредев и ќе ми беше тешко, тебе ќе ти беше уште потешко и ќе те повредев.
А моето ветување што ти го дадов, е дека никогаш свесно и намерно нема да те повредам, тоа е мојот збор и ветување што ќе го оддржам до крајот на животот, и знаеш дека кога ќе дадам збор никогаш не го погазувам, а не е тоа само зашто не го погазувам зборот, туку затоа што ти си прекрасна личност и никогаш нема да си дозволам свесно да те повредам.
Незнам ни зашто го пишувам ова во Љубовна исповедувачница, затоа што ова нашево не е класична љубов, никогаш ниту беше ... ова нашево е нешто повеќе од тоа, нешто посилно и поцврсто од љубовта, поинаква љубов ... пријателска, чиста, верна, цврста, безрезервна поддршка, безгранична ... едноставно ти си ми се', ти си ми најдобриот другар, без лицемерие и без маска пред мене.
Двајцата кога сме сами, сме свои и без маски.
Ти ми даваш секогаш поддршка, исто и јас на тебе, секогаш безрезервно сме тука еден за друг, и така ќе остане ЗАСЕКОГАШ ... ова нашево што го имаме никој неможе да ни го уништи, затоа што знаеме што сме и што имаме кога сме еден крај друг.
Ти си единствената личност на која што и верувам, а мојата доверба ја заслужи со твоите постапки и дела
Убаво кажа ти - ние двајца сме алка, додека сме заедно сме неуништливи и неповредливи еден крај друг, со еден збор ние двајца сме неуништлив тим, и така и ќе остане, засекогаш ... мој најверен пријател до крајот на животот
Ти благодарам за се', и за се' што направи за мене, и за можеби најважната лекција во животот што ја научив од тебе, опишана во овие стихови:
Ти благодарам за трпението и за твојата упорност и сталоженост, и што не ми дозволи да ја направам грешката, затоа што ако навистина си заминев, освен што самата себе ќе се повредев и ќе ми беше тешко, тебе ќе ти беше уште потешко и ќе те повредев.
А моето ветување што ти го дадов, е дека никогаш свесно и намерно нема да те повредам, тоа е мојот збор и ветување што ќе го оддржам до крајот на животот, и знаеш дека кога ќе дадам збор никогаш не го погазувам, а не е тоа само зашто не го погазувам зборот, туку затоа што ти си прекрасна личност и никогаш нема да си дозволам свесно да те повредам.
Незнам ни зашто го пишувам ова во Љубовна исповедувачница, затоа што ова нашево не е класична љубов, никогаш ниту беше ... ова нашево е нешто повеќе од тоа, нешто посилно и поцврсто од љубовта, поинаква љубов ... пријателска, чиста, верна, цврста, безрезервна поддршка, безгранична ... едноставно ти си ми се', ти си ми најдобриот другар, без лицемерие и без маска пред мене.
Двајцата кога сме сами, сме свои и без маски.
Ти ми даваш секогаш поддршка, исто и јас на тебе, секогаш безрезервно сме тука еден за друг, и така ќе остане ЗАСЕКОГАШ ... ова нашево што го имаме никој неможе да ни го уништи, затоа што знаеме што сме и што имаме кога сме еден крај друг.
Ти си единствената личност на која што и верувам, а мојата доверба ја заслужи со твоите постапки и дела
Убаво кажа ти - ние двајца сме алка, додека сме заедно сме неуништливи и неповредливи еден крај друг, со еден збор ние двајца сме неуништлив тим, и така и ќе остане, засекогаш ... мој најверен пријател до крајот на животот
Ти благодарам за се', и за се' што направи за мене, и за можеби најважната лекција во животот што ја научив од тебе, опишана во овие стихови:
Треба некогаш да видиш каков сум кога некој те спомнува тебе или кога јас те спомнувам онака уз муабет. Претпоставувам ќе да е џабе, да можеше до сега ќе видеше каков сум додека те гледам. Кога те допирам? Тоа веројатно некаде во универзумот експлодираат ѕвезди во истиот моментум па затоа и толку ретко се случува тоа. Универзумот е крив... сите сме колатерална штета на потребите на универзумот.
Ти кажав еднаш, ти ме спаси од сите г**на во животот, ти ме направи подобар човек. ТИ си причината за сиот мој успех (ако можам така да го наречам), ТИ ме премисли од многу работи, ме оттргна од сите работи. Можев и сам, но ти ми беше целиот мотив. Ти со која би се будел секое утро и секогаш би ти го давал нескафето кое останало
Знам, секогаш се прашуваш зошто, можам многу да напишам за тоа но наједноставното и најискреното е: зошто заслужуваш. Си заслужила се.
Кога имав испади, ти беше тука, кога ми беше лошо, ти беше тука, кога тресев глупости, ти беше тука и ги трпеше сите мои срања од прокелтиот ми живот.
Ти, и тоа што си го направила, никогаш не можам нити да помислам да го заборавам. Што и да биде, со мојот грб би те штител, за се што некогаш си направила за мене. Бубу
Знам, секогаш се прашуваш зошто, можам многу да напишам за тоа но наједноставното и најискреното е: зошто заслужуваш. Си заслужила се.
Кога имав испади, ти беше тука, кога ми беше лошо, ти беше тука, кога тресев глупости, ти беше тука и ги трпеше сите мои срања од прокелтиот ми живот.
Ти, и тоа што си го направила, никогаш не можам нити да помислам да го заборавам. Што и да биде, со мојот грб би те штител, за се што некогаш си направила за мене. Бубу
To my friend that went away...
Седиме, едно октомвриско утро, ти и јас на некоја клупа, некаде во „помирниот дел“ од градот, со нас е вечниот придружник едно евтино шише црвено (веројатно од Имако) и две ПеВеЦе чашки кои редовно ги оставаме таму да го обележат нашето присуство, чекајќи го утринскиот ветер да бидат одвеaни. Од мобилниот трешти саканата Ејми, опевајќи ја болката на својата идеална љубов, потсетувајќи не` дека во исто време и постои и не постои такво нешто. Замаени сме од идеалите на совршено либерално општество каде секој би се декларирал онаков каков што е, тргајќи ги своите маски на лажна индиферентност и глумење лудило. Воопшто не се срамиме од оноа што сме, двајца идеалисти на човековата психа, ги голтаме мислите наизменично, што ги имаме насадено во главата, болката е речиси сведена на минимум, the moment of serenity is just... there. Не, не, тоа не се некои лажни епитети кои најчесто ги доделуваат луѓето при подолга апстиненција од меѓусебно гледање, или пак да кажам демек колку се имаш променето (кон подобро секако) само за да ти докажам дека ти се восхитувам. Не, не ти се восхитувам бре.... Ич не ти се восхитувам! Ќе звучам себично и ќе ти кажам дека проклето ми недостасува твоето присуство, општо ми недостасува ова погоре што го опишав. Ми фалат бе моментите кога ќе ми заѕвониш у 2 у полноќ, ќе земевме едно шише (од дома секогаш „магично“ имаше) и 2те чашки и правац на таа една клупа. Ми фалат и оние мали екскурзии коа ничим изазвани ќе отидевме до Велес, Матка и поширока околина, ќе ја запалеше цигарата онака нервозно, прво да ја опипаш мојата тренутна душевна состојба (сепак имаше мали трикови на истражување кои јас многу подоцна ги научив за жал). И ќе ги распостелевме душите, ќе зборевме и некогаш и по цели ноќи на телефон ако беше многу студено надвор. Ми фали моментот на јадење на благ ремет кога ќе ти раскажев за пропаднатите љубови, за твојата тешка вонвременска љубов за која мораше да ставиш крај бидејќи се гушеше во неа.
И што сега? Поминаа нешто повеќе од 7 месеци откако замина оттука без некои големи помпи и церемонии (многу ми е криво за ова) оставајќи ме сам на спомениве немилосрдно да ми ја глодаат душава... Понекогаш талкам крај нашата клупа и гледам една девојка со долга црна коса како збори на телефонот и молам бога тоа да не си ти. Бидејќи тогаш би завршила целава оваа меланхолија и би се осеќал целосно како некогаш пред неколку години. А не сакам. Себично не сакам.
Седиме, едно октомвриско утро, ти и јас на некоја клупа, некаде во „помирниот дел“ од градот, со нас е вечниот придружник едно евтино шише црвено (веројатно од Имако) и две ПеВеЦе чашки кои редовно ги оставаме таму да го обележат нашето присуство, чекајќи го утринскиот ветер да бидат одвеaни. Од мобилниот трешти саканата Ејми, опевајќи ја болката на својата идеална љубов, потсетувајќи не` дека во исто време и постои и не постои такво нешто. Замаени сме од идеалите на совршено либерално општество каде секој би се декларирал онаков каков што е, тргајќи ги своите маски на лажна индиферентност и глумење лудило. Воопшто не се срамиме од оноа што сме, двајца идеалисти на човековата психа, ги голтаме мислите наизменично, што ги имаме насадено во главата, болката е речиси сведена на минимум, the moment of serenity is just... there. Не, не, тоа не се некои лажни епитети кои најчесто ги доделуваат луѓето при подолга апстиненција од меѓусебно гледање, или пак да кажам демек колку се имаш променето (кон подобро секако) само за да ти докажам дека ти се восхитувам. Не, не ти се восхитувам бре.... Ич не ти се восхитувам! Ќе звучам себично и ќе ти кажам дека проклето ми недостасува твоето присуство, општо ми недостасува ова погоре што го опишав. Ми фалат бе моментите кога ќе ми заѕвониш у 2 у полноќ, ќе земевме едно шише (од дома секогаш „магично“ имаше) и 2те чашки и правац на таа една клупа. Ми фалат и оние мали екскурзии коа ничим изазвани ќе отидевме до Велес, Матка и поширока околина, ќе ја запалеше цигарата онака нервозно, прво да ја опипаш мојата тренутна душевна состојба (сепак имаше мали трикови на истражување кои јас многу подоцна ги научив за жал). И ќе ги распостелевме душите, ќе зборевме и некогаш и по цели ноќи на телефон ако беше многу студено надвор. Ми фали моментот на јадење на благ ремет кога ќе ти раскажев за пропаднатите љубови, за твојата тешка вонвременска љубов за која мораше да ставиш крај бидејќи се гушеше во неа.
И што сега? Поминаа нешто повеќе од 7 месеци откако замина оттука без некои големи помпи и церемонии (многу ми е криво за ова) оставајќи ме сам на спомениве немилосрдно да ми ја глодаат душава... Понекогаш талкам крај нашата клупа и гледам една девојка со долга црна коса како збори на телефонот и молам бога тоа да не си ти. Бидејќи тогаш би завршила целава оваа меланхолија и би се осеќал целосно како некогаш пред неколку години. А не сакам. Себично не сакам.
Вистинското машко носи подароци на неговата девојка без причина , по налог на срцето .
Останатите - по налог на календарот ...
Останатите - по налог на календарот ...
Напρави го она што го чувствуваш а не она што ти го наметнува оκолината. Ионаκа не можеш сеκому да му погодиш.. Биди сρеќен, уживај. Таа една личност κоја се огледува во очите усρеќи ја.. Боρи се за неа, не се отκажувај од неа.. НИΚОГАШ!
Таа те саκа . .
Не ја повρедувај онаа κоја најмногу те саκа.. Онаа κоја молчи има најголема тага во душата...
Очите.. Тие малρчκи очи во κои де гледам толκу јасно, од очите во душата ти влегувам..
Тие.. цел живот κе ме пρогонуваат!!
Е теκ сега сваќам κолκу оваа неρвоза не уништува κолκу само се неρвиρаме за глупости се κаρаме... оффф
И се си мислев деκа сум забоρавила се деκа се оладило.. Си збоρував ли сама на себе деκа не те саκам а всушност потопена сум во солзиве..
Те саκам јас тебе те саκам...
Κе те саκам мн мн а од вечеρва уште повеќе!
Таа те саκа . .
Не ја повρедувај онаа κоја најмногу те саκа.. Онаа κоја молчи има најголема тага во душата...
Очите.. Тие малρчκи очи во κои де гледам толκу јасно, од очите во душата ти влегувам..
Тие.. цел живот κе ме пρогонуваат!!
Е теκ сега сваќам κолκу оваа неρвоза не уништува κолκу само се неρвиρаме за глупости се κаρаме... оффф
И се си мислев деκа сум забоρавила се деκа се оладило.. Си збоρував ли сама на себе деκа не те саκам а всушност потопена сум во солзиве..
Те саκам јас тебе те саκам...
Κе те саκам мн мн а од вечеρва уште повеќе!
Последна промена: