Сакам да кажам/Сакам да прашам
- Автор на темата Mila Kunis
- Време на започнување
Мислам дека никогаш нема да ми здосадат настапи на Smut. Каква хардкоина, еј!
Прашина, circle pit, гласиште, моќни гитаришта, more прашина, шутки, the wall of death, уште појќе прашина... Увек останувам без глас, со воспалени листови на нозете, болки у абдоменот и неописливо огромно задоволство. Башка, си се сликнав со пола бенд.
Низ тежок период минувам. Проблеми од сите страни. Не можам глава да кренам. Само се преправам дека ми е добро. Ако и ги кажам проблемите на мама, ќе ја растажам. Ја знам. Знам како ќе реагира и дека ќе и е тешко и дека навечер ќе плаче и нема да може да спие. Не сакам да и нанесувам проблеми, доволно си ги има таа самата. Тато, тој си е приказна сам по себе. Не го интересира ништо. Таман мислам дека ќе се оправат работите, гледам како за миг се пропаѓа во вода. Доволно ми е. А се шо сакам е само нормална фамилија како шо имаат сите.
Како мала, ме исмеваа затоа шо само моите родители беа разведени. Се сеќавам само колку ми беше тешко. Никој не ми ја објасни причината, шо се случи, како се случи, а таман си помислив дека се е во ред, дека ќе нема карање повеќе,... Така било најдобро за сите, а за нас мамо, тато? За мене и за брат ми?
И после 10 години повторно и повторно ме фаќа носталгија за старата куќа, каде сите заедно живеевме, сите се дружевме. Уште ги помнам гоблените на мама. Колку ли само ги имаше, еден куп! Конци во сите бои, полна цела ќеса! Бев толку многу возбудена и радосна кога ќе ме викнеше да и помогнам. Ги држев толку нежно и работев пополека, не сакав да ги расипам. Мислев ќе се разринтаат ако ги фатам посилно, како шо правеше мама.
Со тато седев пред телевизор и секогаш во исто време гледавме Бушава Азбука, Големи и Мали,... Ме учеше како играм, како да читам, како правилно да ги пишувам буквите,...
Брат ми тогаш бебенце, мало, нежно. Секогаш мирисаше убаво. Дотеран во бело боди, светло кафена коса, темни кафени очи, тој беше мојата кукла, моето се!
Уште од мала сакам да ги забавувам луѓето. Сакам да ги гледам насмеани, да бликаат од среќа. Секогаш сум правела шали на моја сметка, само и само да не им ги гледам тие натажени лица. Колку ми фалат тие времиња само! Сега сите сме сменети. Ништо не е како порано. Тато е поладен, мама веќе не се замара за сите тие работи шо ја правеа среќна порано, брат ми си тера свој филм и јас, шо копнеам по убавите и среќни мигови во минатото. Може само мене ми фали тоа време или само така си мислам?
Сепак, имајте сите прекрасен ден!
Како мала, ме исмеваа затоа шо само моите родители беа разведени. Се сеќавам само колку ми беше тешко. Никој не ми ја објасни причината, шо се случи, како се случи, а таман си помислив дека се е во ред, дека ќе нема карање повеќе,... Така било најдобро за сите, а за нас мамо, тато? За мене и за брат ми?
И после 10 години повторно и повторно ме фаќа носталгија за старата куќа, каде сите заедно живеевме, сите се дружевме. Уште ги помнам гоблените на мама. Колку ли само ги имаше, еден куп! Конци во сите бои, полна цела ќеса! Бев толку многу возбудена и радосна кога ќе ме викнеше да и помогнам. Ги држев толку нежно и работев пополека, не сакав да ги расипам. Мислев ќе се разринтаат ако ги фатам посилно, како шо правеше мама.
Со тато седев пред телевизор и секогаш во исто време гледавме Бушава Азбука, Големи и Мали,... Ме учеше како играм, како да читам, како правилно да ги пишувам буквите,...
Брат ми тогаш бебенце, мало, нежно. Секогаш мирисаше убаво. Дотеран во бело боди, светло кафена коса, темни кафени очи, тој беше мојата кукла, моето се!
Уште од мала сакам да ги забавувам луѓето. Сакам да ги гледам насмеани, да бликаат од среќа. Секогаш сум правела шали на моја сметка, само и само да не им ги гледам тие натажени лица. Колку ми фалат тие времиња само! Сега сите сме сменети. Ништо не е како порано. Тато е поладен, мама веќе не се замара за сите тие работи шо ја правеа среќна порано, брат ми си тера свој филм и јас, шо копнеам по убавите и среќни мигови во минатото. Може само мене ми фали тоа време или само така си мислам?
Сепак, имајте сите прекрасен ден!
Добро што е со овие со ова игриве, дај Саладин пак нека ти се заглави прстот на кецот. Може и на деветката.
Значи... молчи, молчи, не се домолчува.
Денес, на денот на независноста на нашава ни каква - таква татковина, премиерот својот говор го насочи кон студентите, средношколците, воглавно - младите.
Повторно ги исмеа, повторно ги понижи. Повторно ги етикетира како идиоти кои не знаат кај тераат и кои немаат три чисти во мозокот.
Ги посочи родителите како идиоти кои со врски ги туркаат своите деца, па поради нив, кога сакале да го воведат екстерното(пази добро, како мерка за подобрување на дупкиве) се кренале истите паразити и посакале да продолжи уназадувањето на образованието.
Е бе премиере. Е бе државо моја напатена. Е бе...
Сега јас сфаќам зошто сите бенефиции се насочуваат кон пензионерите. Па тие се мудроста во Македонија, студентаријава не знае кај тера... па ако не знае, нека тера надвор од Македонија.
Жими сѐ веќе не гледам телевизија, не читам портали... уште еден ваков муабет срцево мое не издржува.
Ги жалам младиве... искрено. Не е лесно да се обидеш да уништиш машинерија...
Би сакал да можам да ги соберам сите студенти... и да им го прочитам Мартин Крпан од Фран Левстик.... може така ќе изнајдат повеќе сили и покрај сите исмејувања да продолжат...
Денес, на денот на независноста на нашава ни каква - таква татковина, премиерот својот говор го насочи кон студентите, средношколците, воглавно - младите.
Повторно ги исмеа, повторно ги понижи. Повторно ги етикетира како идиоти кои не знаат кај тераат и кои немаат три чисти во мозокот.
Ги посочи родителите како идиоти кои со врски ги туркаат своите деца, па поради нив, кога сакале да го воведат екстерното(пази добро, како мерка за подобрување на дупкиве) се кренале истите паразити и посакале да продолжи уназадувањето на образованието.
Е бе премиере. Е бе државо моја напатена. Е бе...
Сега јас сфаќам зошто сите бенефиции се насочуваат кон пензионерите. Па тие се мудроста во Македонија, студентаријава не знае кај тера... па ако не знае, нека тера надвор од Македонија.
Жими сѐ веќе не гледам телевизија, не читам портали... уште еден ваков муабет срцево мое не издржува.
Ги жалам младиве... искрено. Не е лесно да се обидеш да уништиш машинерија...
Би сакал да можам да ги соберам сите студенти... и да им го прочитам Мартин Крпан од Фран Левстик.... може така ќе изнајдат повеќе сили и покрај сите исмејувања да продолжат...
Vreminjata se menuvaat nie se menuvame.Na site ni fali po nesto od nekoe vreme ,od detstvoto bez mnogu grizi. I mene mi falat nedelnite ruceci,tatko mi,majka mi so srekna faca,ama nema toa e samo spomen. Problemite sekogas spodeli gi so majka ti zasto taa e majka i e poumna so poveke iskustvo i ke najde resenie za niv.Mozebi edna nok nema da spie no podobro edna nok odkolku cel zivot.Majkite se tuka sekogas za svoite deca,taka bilo i ke bide.Utre koga ke bides i ti majka nema da spies mnogi noki.I toa e premnogu ubavo,najubavo.Низ тежок период минувам. Проблеми од сите страни. Не можам глава да кренам. Само се преправам дека ми е добро. Ако и ги кажам проблемите на мама, ќе ја растажам. Ја знам. Знам како ќе реагира и дека ќе и е тешко и дека навечер ќе плаче и нема да може да спие. Не сакам да и нанесувам проблеми, доволно си ги има таа самата. Тато, тој си е приказна сам по себе. Не го интересира ништо. Таман мислам дека ќе се оправат работите, гледам како за миг се пропаѓа во вода. Доволно ми е. А се шо сакам е само нормална фамилија како шо имаат сите.
Како мала, ме исмеваа затоа шо само моите родители беа разведени. Се сеќавам само колку ми беше тешко. Никој не ми ја објасни причината, шо се случи, како се случи, а таман си помислив дека се е во ред, дека ќе нема карање повеќе,... Така било најдобро за сите, а за нас мамо, тато? За мене и за брат ми?
И после 10 години повторно и повторно ме фаќа носталгија за старата куќа, каде сите заедно живеевме, сите се дружевме. Уште ги помнам гоблените на мама. Колку ли само ги имаше, еден куп! Конци во сите бои, полна цела ќеса! Бев толку многу возбудена и радосна кога ќе ме викнеше да и помогнам. Ги држев толку нежно и работев пополека, не сакав да ги расипам. Мислев ќе се разринтаат ако ги фатам посилно, како шо правеше мама.
Со тато седев пред телевизор и секогаш во исто време гледавме Бушава Азбука, Големи и Мали,... Ме учеше како играм, како да читам, како правилно да ги пишувам буквите,...
Брат ми тогаш бебенце, мало, нежно. Секогаш мирисаше убаво. Дотеран во бело боди, светло кафена коса, темни кафени очи, тој беше мојата кукла, моето се!
Уште од мала сакам да ги забавувам луѓето. Сакам да ги гледам насмеани, да бликаат од среќа. Секогаш сум правела шали на моја сметка, само и само да не им ги гледам тие натажени лица. Колку ми фалат тие времиња само! Сега сите сме сменети. Ништо не е како порано. Тато е поладен, мама веќе не се замара за сите тие работи шо ја правеа среќна порано, брат ми си тера свој филм и јас, шо копнеам по убавите и среќни мигови во минатото. Може само мене ми фали тоа време или само така си мислам?
Сепак, имајте сите прекрасен ден!
Отвори ја прикачената датотека 24821
Некој извор со видеото да ми пратиш? Не гледам вести, а барав по нет ова да го слушнам, ама не најдов. Очигледно не сум добро барал.