Хм, што и да речам за другите семејства ќе згрешам. Како што им е добро да прават, нека си прават.
Јас знам дека моето дете, треба да има време и да си биде само (да не му стојам 24/7 над глава), треба да ја има мојата прегратка кога ќе му е тешко, и кога ќе биде среќно.
Треба да сум тука да го пофалам кога ќе направи нешто убаво, да го укорам ако греши - и да му укажам што е она што јас како возрасен сметам дека е правилно.
Да го насочам кон вистинскиот пат, и барем еден час во денот да го посветам на разјаснување на нејасни работи.
Исто така треба да бидам тука, да му обезбедам пристојни услови за живот. Зависи од професијата на луѓето. Да бев се’ уште дистрибутер ќе си го гледав детето на 2-3 часа во денот, затоа што се враќав ептен доцна, но сега вака, со оваа моја моментална професија во која ми се потребни само 3-4 часа да прошетам по банки - ни толку, имам време цел ден да им се посветам.
Добро, се’ уште се мали, па ми треба само нежност и стрпливост.
Немам некој голем стаж како родител, но концептот го имам, се молам на Бог да ми го дочува паметов, па да бидам ист ваков родител.
- Само немојте да судите дека ако не се присутни родителите нема да бидат грижливи. Ќе дадам два блиски примери:
Мајка ми, беше самохрана мајка, и работеше во конфекција, се случуваше да работи прва па трета смена, и да не и’ видиме око, ама исто така знаеше да седне и да разговара ден и ноќ, и љубовта што ни ја даваше во моментите кога можеше - ни беше доволна и за моментите кога беше на работа. Истата таа љубов ми е доволна и сега кога веќе не е покрај мене.
Значи - може родител да биде дома 24/7 па да не знае да го задоволи детето.
Втор пример, жена ми. Таа е се’ уште студент, и другата година, кога веќе ќе потпорасне малата, ќе замине во Скопје, јас ќе останам сам со нив. Тоа нема да значи дека таа нема да се грижи за нив, и дека нема да им дава љубов.
