Профилирањето претставува идентификација на специфичните карактеристики на поединецот кој извршил одреден криминал преку процес на систематско, темелно набљудување и анализа на местото на злосторството, на жртвата, на форензичките докази и на познатите факти за извршеното дело. Техниката на профилирање е користена од страна на научници за однесувањето и криминолози со цел да се испита криминалното однесување, како и да се процени со цел да се предвиди идното однесување на криминалците.
Постојат 4 аспекти на профилирањето:
1. Предходење
Овој аспект на криминалното профилирање претставува одредување на причината што го натерала криминалецот да дејствува. Дали бил предизвикан од некој настан што го направил убиството неодоливо, или е привлечен од одредени физички карактеристики кај жртвата?
2. Метод
Кога насилникот напаѓа, тој често го користи истиот метод на напаѓање секогаш, што им овозможува на профилиерите да направат шема. На пример, убиецот кој ги дави своите жртви со жица од пијано секогаш кога напаѓа, веројатно ќе продолжи на овој начин се додека не биде фатен.
3. Ослободување
Што прави убиецот со жртвата откако ќе ја убие? Тој може да ја напушти во неговиот или нејзиниот дом, или може да ја пренесе жртвата на некоја друга локација (овој акт е наречен ,,dumping,, (исфрлање)). При сексуалните напади, тој може да ја заклучи жртвата во плакарот или едноставно да ја остави на местото на злосторството.
4. По нападот
Многу насилници имаат предвидливо однесување по нападот кое мора да се набљудува. На пример, насилникот може да се подбива со полицијата и медиумите со оставање на белешки. Без оглед на случајот, криминалното профилирање предвидува обсервации на однесувањето пред и по нападот.
Сепак, профилирањето не може да се смета за егзактна наука, бидејќи луѓето се непредвидливи по природа. Постојат три карактеристики кои им помагаат на профилиерите да го идентификуваат напаѓачот. Првата е Мodus Оperandi (MO) која ги претставува методот и начинот на извршување на делото. МО може да се менува од жртва до жртва, а често тоа е поради средината.
Втората карактеристика, најчеста кај сериските убијци, е „потписот“ кој означува дека убиецот ја обележува својата работа.
Третата карактеристика е сценирањето. Се случува кога намерно се менува местото на злосторството пред пристигнувањето на полицијата. Најчесто ова го прави убиецот кој имал некаква врска со жртвата.
Дали и колку мислите дека овој метод може да помогне во фаќањето на криминалците?
Земајќи ја предвид интелигенцијата на криминалците, дали истата може да го олесни или отежни „читањето“?
Колку една личност може да е (не)предвидлива за да се дојде до точна проценка?
Постојат 4 аспекти на профилирањето:
1. Предходење
Овој аспект на криминалното профилирање претставува одредување на причината што го натерала криминалецот да дејствува. Дали бил предизвикан од некој настан што го направил убиството неодоливо, или е привлечен од одредени физички карактеристики кај жртвата?
2. Метод
Кога насилникот напаѓа, тој често го користи истиот метод на напаѓање секогаш, што им овозможува на профилиерите да направат шема. На пример, убиецот кој ги дави своите жртви со жица од пијано секогаш кога напаѓа, веројатно ќе продолжи на овој начин се додека не биде фатен.
3. Ослободување
Што прави убиецот со жртвата откако ќе ја убие? Тој може да ја напушти во неговиот или нејзиниот дом, или може да ја пренесе жртвата на некоја друга локација (овој акт е наречен ,,dumping,, (исфрлање)). При сексуалните напади, тој може да ја заклучи жртвата во плакарот или едноставно да ја остави на местото на злосторството.
4. По нападот
Многу насилници имаат предвидливо однесување по нападот кое мора да се набљудува. На пример, насилникот може да се подбива со полицијата и медиумите со оставање на белешки. Без оглед на случајот, криминалното профилирање предвидува обсервации на однесувањето пред и по нападот.
Сепак, профилирањето не може да се смета за егзактна наука, бидејќи луѓето се непредвидливи по природа. Постојат три карактеристики кои им помагаат на профилиерите да го идентификуваат напаѓачот. Првата е Мodus Оperandi (MO) која ги претставува методот и начинот на извршување на делото. МО може да се менува од жртва до жртва, а често тоа е поради средината.
Втората карактеристика, најчеста кај сериските убијци, е „потписот“ кој означува дека убиецот ја обележува својата работа.
Третата карактеристика е сценирањето. Се случува кога намерно се менува местото на злосторството пред пристигнувањето на полицијата. Најчесто ова го прави убиецот кој имал некаква врска со жртвата.
Дали и колку мислите дека овој метод може да помогне во фаќањето на криминалците?
Земајќи ја предвид интелигенцијата на криминалците, дали истата може да го олесни или отежни „читањето“?
Колку една личност може да е (не)предвидлива за да се дојде до точна проценка?