Едно од поголемите, ако не и најголемо разочарување на кое често пати наидуваме е кога нашите најблиски, најмилите, најсаканите, оние на кои сме им ја дале и подариле апсолутната доверба, сме им верувале и сме имале некои очекувања од нив, сме им понудиле многу, а не сме им барале ништо за возврат, сме ги ценеле и го достигнувале врвот на некое совршенство е всушност преценетоста со која ние сме ги оцениле. Љубовта кон некои нешта или кон луѓето без кои не можеме, чувствуваме потреба и склоност знаеме да ги привилегираме, на начин што ќе им дадеме толкава слобода, до степен што практично ќе си поигруваат со нас и нашите чувства доколку ја осетат нашата слабост кон нив. А тогаш, кога ние всушност ќе ја видиме вистинската слика, кога ќе го согледаме нивното вистинско лице, или можеби кога очите ќе ги отвориме малку повеќе затоа што светлината упорно сака да прогледаме, а ние подмижуваме на светлите зраци е она разочарување кога сфаќаме дека луѓето на кои сме им верувале и ценеле, сме ги сакале и почитувале, всушност само сме ги прецениле...
Од друга страна пак, честопати доаѓаме во сиутуација, од преголема самобендисаност, степен на самовљубување, некаде и некогаш поради некој комплекс натоварен на наш грб, а со цел и желба да го излечиме или затскриеме за да заборавиме, се преценуваме самите себе со што многу лесно доаѓаме до потценувачки однос кон околината и навредлив став кон општеството. Во состојба сме да кажеме погрдни, навредливи и недолични зборови за да омаловажиме некого, свесно или несвесно да го повредиме и засрамиме, а притоа ние да го нахраниме нашето его... Каква храна е таа? Јас мислам дека е отровна која само може да го уништи она човечкото во нас... Сметам, дека една од поголемите доблести на човекот е да остане прибран и совесен и тогаш кога ќе биде во најголемо искушение, да цени и да вреднува, а никогаш да не навредува. Никој не е помалку вреден од тебе, за да трпи твои навреди, а меѓудругото... Никогаш не знаеме што не чека во животот и утре тој пред кого ќе не натера да клекнеме!