Потценување и преценување

Хоуп*

Proton
4 април 2013
2,410
4,218
753
Во една од книгите на Андреевски се сретнав со реченицата "Немој никого да преценуваш и никого да потценуваш" и ме натера да размислам на оваа тема.
Многу пати низ животот сме биле потценети или некого сме потцениле.
Најчесто се случува да го потцениш непријателот, или да ја прецениш саканата личност, да се прецениш себеси или најчеста грешка при прв впечаток-да прецениш или потцениш некоја личност..
Кое е вашето мислење на темава, колку вие сте биле потценувани, колку потценувате или можеби се преценувате себеси или преценувате други луѓе?
 

Coci8

Староседелец
26 април 2013
106
55
1,038
42
Skopje
Сум потценувал малку, ме потценувале многу
Можеби најголемата грешка ми била тоа што сум ги преценувал некои личности за да после испаднат дека се .....
 

Aleksis

Jukebox
4 април 2013
1,443
2,543
1,133
Никогаш не се преценувам ниту пак потценувам! Сум била потценувана,и јас сум потценувала други ..но никогаш не сум преценувала никого! се избудалив со овие преценува потценува! :D доста е! :D
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: melpomena and Coci8

Реми

Староседелец
18 февруари 2012
542
957
1,093
У близина
Секогаш е подобро да си потценет, бидејќи можеш да изненадиш, да разнежниш некого, да го стопиш како топче сладолед и да го снема со еден здив. Додека преценувањето води само кон едно, а тоа е разочарување.

Трдуот е залуден кога треба да се биде објективен со нашите блиски личности. Поматувањето на умот е последица на емоциите и пристрасноста, а богами и перципирањето не е исклучено. Како резултат на тоа нашите родители се најдобри, нашиот брат или сестра се најмили, нашиот сегашен дечко или најдобра другарка се плус потпора на разнишаните и чести моменти во нашиот живот итн. итн.

Инаку, објективно имам едно од најгрдите кучиња (мало е и слабо, има ужасно смрдлив здив и личи на глушец). Но субјективноста, односно моите емоции и навика прават да моето куче е најмилиот створ со најтажните очиња.
 

Еммаа

Нов член
7 мај 2013
3
11
3
30
Едно од поголемите, ако не и најголемо разочарување на кое често пати наидуваме е кога нашите најблиски, најмилите, најсаканите, оние на кои сме им ја дале и подариле апсолутната доверба, сме им верувале и сме имале некои очекувања од нив, сме им понудиле многу, а не сме им барале ништо за возврат, сме ги ценеле и го достигнувале врвот на некое совршенство е всушност преценетоста со која ние сме ги оцениле. Љубовта кон некои нешта или кон луѓето без кои не можеме, чувствуваме потреба и склоност знаеме да ги привилегираме, на начин што ќе им дадеме толкава слобода, до степен што практично ќе си поигруваат со нас и нашите чувства доколку ја осетат нашата слабост кон нив. А тогаш, кога ние всушност ќе ја видиме вистинската слика, кога ќе го согледаме нивното вистинско лице, или можеби кога очите ќе ги отвориме малку повеќе затоа што светлината упорно сака да прогледаме, а ние подмижуваме на светлите зраци е она разочарување кога сфаќаме дека луѓето на кои сме им верувале и ценеле, сме ги сакале и почитувале, всушност само сме ги прецениле...
Од друга страна пак, честопати доаѓаме во сиутуација, од преголема самобендисаност, степен на самовљубување, некаде и некогаш поради некој комплекс натоварен на наш грб, а со цел и желба да го излечиме или затскриеме за да заборавиме, се преценуваме самите себе со што многу лесно доаѓаме до потценувачки однос кон околината и навредлив став кон општеството. Во состојба сме да кажеме погрдни, навредливи и недолични зборови за да омаловажиме некого, свесно или несвесно да го повредиме и засрамиме, а притоа ние да го нахраниме нашето его... Каква храна е таа? Јас мислам дека е отровна која само може да го уништи она човечкото во нас... Сметам, дека една од поголемите доблести на човекот е да остане прибран и совесен и тогаш кога ќе биде во најголемо искушение, да цени и да вреднува, а никогаш да не навредува. Никој не е помалку вреден од тебе, за да трпи твои навреди, а меѓудругото... Никогаш не знаеме што не чека во животот и утре тој пред кого ќе не натера да клекнеме!
 

MoonFairy

Староседелец
28 септември 2012
1,335
1,964
1,133
Во принцип не сакам да потценувам и не потценувам, иако во животот многу ппати ме потцениле за да на крајот ги изненадам и да ги оставам со подзинати усти, ама тоа си е нивен проблем...
Но, затоа сум преценила многу луѓе, на крајот сум се разочарала...ама ете, некогаш на некои луѓе му припишуваме и карактеристики кои не ги поседуваат само затоа што сме заслепени од тие луѓе и на крајот се разбира сум била помалку или повеќе разочарана...
А јас лично сум се преценила во неколку наврати, не пред други, туку сум се преценила за одредени цели и работи кои сум била сигурна дека можам да ги направам ама не сум успеала...сум си ги преценила силите ...
 

BlackTulip

Староседелец
15 март 2013
628
790
1,103
Себеси не се преценувам , ми се има десено да се потценам и да ми е криво , ама убаво е чувството кога ке изненадиш кога друг не очекува дека си подобар од што мислел . Порано почесто ги преценував луѓето па и мн пати ме разочарале , а сега пробувам да бидам објективна
 

Самовила

Полноправен Член
6 април 2013
48
33
18
Никогаш не сум се преценувала ,но нели мораш да се цениш инаку никој не би те ценел,но преценување не...никогаш не сум се потценила тоа не би можела да си го дозволам,секогаш се трудам се сама да постигнам,никого не сум преценувала,но знам и умеам луѓето да ги почитувам...нормално до граница...животот воопшто не е лесен и немам намера некому да се потценувам или да го преценувам....никој не е совршен,не сум ни јас...