Запали таен оган во длабочините на очиве,
допре каде што никоја не посегна,
да ми покажеш океани во свеќата што догорува,
да не згасне.
Пред тебе дождот ми беше се,
име, здив, тело и солзи на небо,
со нив долго мечтаев за трошка љубов и малку ситост во клунот на црниот гавран,
кој не ми даваше мир,
и леташе бескрајно во моите соништа,
утро за утро да нароси со темјан и врзе една пајажина,
од срцево испредена,
во ноќите занемена.
Сега се е толку далеку,
од мене и себе,
измеѓу стоиш ти,
со твоите несмасни дланки,
нежно ја отчкрипуваш вратата на пролетта,
врз лицево замаено во земјата,
пред да процвета.
Ме сокриваш од мојата сенка несебично,
со темнината напластена,
чинам од вечноста нанижана,
везејќи во неа срма за срма,
од сонцето обоена,
како награда за зборовите,
кои молчат болно во тебе.