Низ песната на Гавранот
И ова е само мртво сеќавање,незнам,некој ќе помисли дека само темнината царува во мојата душа ,но сите спомени кои ги родил вчерашниот или завчерашниот или пак пред една или пет години се мртви,но сепак пробувам ете така понекогаш со некое писание да ги воскреснам,знам неуспевам,но сепак пробувам.
Ветришатата плачеа завчера додека стоев високо на карпата,и со лелекот на душата некаде во полутемното бескрајно пространство те барав,некој облак доброчуден те стави на мојата дланка,не беше само мисла луда тоа,јас понекогаш и таа мисла ја нареков судбина,а откако ќе ја наречев судбина,луто ја проколнував,толку луто што грмотевицата ме опоменуваше со проклетијата.
Знам ,бев само една копија на твојата љубов,незнам сега колку се бледи твоите копии,но во капките на вчерашниот дожд ја видов илузијата на твојата кристална соба во која ги криеш сите разочарувања,вешто во твој стил,со насмевка одиш по познатите улици,желно исчекуваќи некаде во некој интервал на отчукувањето на срцето да се појави твојот принц од соседеството.
Зборот Те Сакам не паметам од кога не сум го изговорил,последен пат свеќата на сеќавањата ја изгасив на прагот во ходникот под сводот нареден со мртви школки собрани на Халкидиките.и тогаш не поверува,туку горделиво на белиот празен ѕид ја лепеше сликата на новата копија.
Се прашував тогаш додека го гледав твоето скаменето лице,дали да зачувам некој бакнеж,за недај Боже,но Гавранот што се будеше повторно со својот рапав глас ме предупреди....замини веќе еднаш во градот без улични ламби,не се врти назад кога улицата без крај и без име ќе те пречека,тука беше само случаен патник,привремен подстанар во празно срце,избран сејач на семе што род остави.....тука,се има смисла,освен љубовта твоја...зборуваше Гавранот со малку лутина....имаш сега во душата болна длабока бразда,некаде во некој ден тишината која спие во твоите гради ќе го сплети новиот килим под кој ќе газиш,со бои светликави е да знаеш.
Го замолив гавранот за минута молчење,и зборовите последни ги кажувам пред руменилото на зората да се роди.
......ти Благодарам за сите убави моменти во мојот живот,за сите моменти кои привидно помислуваше на мене,не си ти крива што мислеше дека ќе ме засакаш,не успеа, и јас бев твојот прв личен пораз,тоа било само Судбина,незнам дали некогаш вистински заплаче за мене,но ако капнала и една солза,тогаш ти Благодарам за таа твоја бесценетост што си и ја подарила на земјата....и за сите срушени сништа ти Благодарам,Ти благодарам што илузијата моја ја растера,Ти Благодарам,за се и повторно низ плачот на ветришата те молам..Простими што те сакам.
И ова е само мртво сеќавање,незнам,некој ќе помисли дека само темнината царува во мојата душа ,но сите спомени кои ги родил вчерашниот или завчерашниот или пак пред една или пет години се мртви,но сепак пробувам ете така понекогаш со некое писание да ги воскреснам,знам неуспевам,но сепак пробувам.
Ветришатата плачеа завчера додека стоев високо на карпата,и со лелекот на душата некаде во полутемното бескрајно пространство те барав,некој облак доброчуден те стави на мојата дланка,не беше само мисла луда тоа,јас понекогаш и таа мисла ја нареков судбина,а откако ќе ја наречев судбина,луто ја проколнував,толку луто што грмотевицата ме опоменуваше со проклетијата.
Знам ,бев само една копија на твојата љубов,незнам сега колку се бледи твоите копии,но во капките на вчерашниот дожд ја видов илузијата на твојата кристална соба во која ги криеш сите разочарувања,вешто во твој стил,со насмевка одиш по познатите улици,желно исчекуваќи некаде во некој интервал на отчукувањето на срцето да се појави твојот принц од соседеството.
Зборот Те Сакам не паметам од кога не сум го изговорил,последен пат свеќата на сеќавањата ја изгасив на прагот во ходникот под сводот нареден со мртви школки собрани на Халкидиките.и тогаш не поверува,туку горделиво на белиот празен ѕид ја лепеше сликата на новата копија.
Се прашував тогаш додека го гледав твоето скаменето лице,дали да зачувам некој бакнеж,за недај Боже,но Гавранот што се будеше повторно со својот рапав глас ме предупреди....замини веќе еднаш во градот без улични ламби,не се врти назад кога улицата без крај и без име ќе те пречека,тука беше само случаен патник,привремен подстанар во празно срце,избран сејач на семе што род остави.....тука,се има смисла,освен љубовта твоја...зборуваше Гавранот со малку лутина....имаш сега во душата болна длабока бразда,некаде во некој ден тишината која спие во твоите гради ќе го сплети новиот килим под кој ќе газиш,со бои светликави е да знаеш.
Го замолив гавранот за минута молчење,и зборовите последни ги кажувам пред руменилото на зората да се роди.
......ти Благодарам за сите убави моменти во мојот живот,за сите моменти кои привидно помислуваше на мене,не си ти крива што мислеше дека ќе ме засакаш,не успеа, и јас бев твојот прв личен пораз,тоа било само Судбина,незнам дали некогаш вистински заплаче за мене,но ако капнала и една солза,тогаш ти Благодарам за таа твоја бесценетост што си и ја подарила на земјата....и за сите срушени сништа ти Благодарам,Ти благодарам што илузијата моја ја растера,Ти Благодарам,за се и повторно низ плачот на ветришата те молам..Простими што те сакам.
