Колумни и Колумнисти
- Автор на темата Реми
- Време на започнување
Форумџиските колумни си имаат засебна тема на која се коментира нивната содржина. Тука ќе ги коментираме печатените односно е - изданијата кои оставиле впечаток кај форумџиите и сакаат да ги дискутираат.
На пример кои глупости?
Јас не се слагам. За мене Венко е одличен колумнист, иако во неговата колумна - Две лица на натрапникот, остро напаѓа општествена појава како жалење т.е искажување незадоволство од работното место на муштерии. Колумната го привлече вниманието на многу луѓе и ги поттикна да дебатираат повеќе за банален пример, отколку за суштината.
Еве ја колумната:
Две лица на натрапникот
Кој ви го даде мојот телефонски број? Кој ви дозволи да ми се јавувате? Имате ли писмена согласност од мене дека сакам да учествувам во игри на среќа? Најпрвин сте ја прекршиле мојата приватност со тоа што сте ме вознемириле со порака, потем сте ја искористиле мојата нервоза за да ми прогласите „неточен одговор“, и најнакрај – ме туркате во комар, кој не го сакам. Престанете да им влегувате на луѓето во џигерот, во потсвеста, под гаќи.
Писма до душевадникот
1. Стојам пред фрижидерот за сувомесни производи на еден наш голем маркет и слушам како младата госпоѓа пред мене, која инаку ја познавам, протестира: го кара момчето што ги сече саламите, затоа што не ги наредил парченцата печеница едно под друго, туку ги расфрлал по хартијата во која треба да ги завитка. Во право е: иако не е некоја голема работа дома да ги подредиш парченцата сам, зошто да не ти ги даде подредени, кога веќе машината ги исфрла така?
На нејзините укори, момчето одговори со мизансцена, а без збор. Ја повика со рака својата колешка, ѝ ја препушти клиентката, а ме презеде мене. И, откако се увери дека незадоволната госпоѓа си заминала, додека ме услужуваше, почна да бара од мене, на оној добро познат итарпејовски начин, да застанам на негова страна. Типичен менталитет на Балканот кај сите продавачи, таксисти, службеници – си тераат приватен муабет со клиентите како со нив да израснале, па дури бараат и пресуда во нивна полза ако овие биле сведок на некаков нивен конфликт. Еве што рече, демек за себе: „Госпожа! Не можела сама да ги нареди. Да не сака дома да ѝ појдам, да ѝ направам ордевер?! Ги пуштила ноктине како некоја мачка и ми се занесува... а бе, како никој пред неа не се пожалил досега?“ И бидејќи момчето гледа дека кај мене не добива некаква одушевена поддршка, додава, сега небаре целосно за себе (а повторно, се разбира, ме адресира мене): „Дај ми плата 40 илјади, па да видиш како ќе ги наредам“
Мене почнува да ми се блуе од него. Отстапувам од фрижидерот, тој прашално ме гледа, јас му велам дека ќе се вратам, само да земам нешто што не смеам да заборавам, и зад првата гондола се скривам. Навистина ми се превртуваат цревата. Еден невоспитан лигуш, истетовиран на целата подлактица, некој што сигурно едвај завршил средно трговско училиште, што со сигурност преку врска дошол на тој штанд да реже салами, што не сфаќа дека тоа работно место е климакс во кариерата за неговиот пилешки мозок, што треба на тоа работно место да гледа како да е вработен во лабораторија на НАСА, е тој – ни пет ни шест, бара плата повисока од мојата!!! Значи – тој буквално, гледајќи го падот на сите вредности во општеството, ми вели (и мене и на сите) – плукам јас на вашите дипломи, плукам на вашите магистратури, докторати, на сите ваши години учење. Јас сакам, по кратка постапка, плата колку вашата, за сечење салами со подредување. И се враќам, и го гледам тој младич со истетовирана подлактица како уште незадоволно мрмори, па си мислам: тој едвај да има вкупно толку години живот колку што јас сум учел – 8 години основно, 4 средно, 4 факултет, 3 магистратура, 3 докторат = 22. Тој учел вкупно 12. А бара плата повисока од мојата.
Кој го научи така? Семејството, училиштето, политиката, медиумите, или сите заедно? Кој го научи така бесрамно да го посакува туѓото, она што не го заслужува? Од каде му е идејата дека сме јас и тој исти? Та нели расчистивме со комунизмот? Или живееме во еден тивок малограѓански неокомунизам (извини комунизму што те навредувам!), кој се сведува на обичен бандитизам – да се грабне туѓото на најбесрамен начин, без да се заслужува. Туѓа плата, туѓа кола, туѓа позиција, туѓо работно место или туѓа жена – сеедно.
2. Моето телефонско сандаче е преполно со пораки. Од натрапникот со телефонски број 1477. Оваа седмица ме растурија, ме растроија со пораки за некаква наградна игра. Сѐ почна во еден момент на огромна презафатеност, кога вибрирањето на телефонот ми покажа дека сум добил порака. Возев, брзав на еден состанок и не одговорив. За пет минути повторно порака. Сите пораки беа за некаква наградна игра, во која би требало да се вклучам, за да не се каам потоа. Мислам дека стануваше збор за некаков телевизор. Бидејќи денот ми беше напнат, преполн со нервоза и обврски, не одговарав на пораките. Конечно, откако среде академска дискусија на говорница (предавање) повторно почнаа да ме бомбардираат со пораки (вибрирања), а јас, меѓу другото, чекав и многу важна информација за здравствената состојба на еден од моите блиски, конечно, се извинив пред аудиториумот, го зедов телефонот в рака и ја прочитав пораката. Таму, покрај благиот укор дека со неучеството си ги губам шансите, стоеше наградното прашање (којзнае кое по ред): „Од што е направен Пинокио?“ Имаше два одговора: под 1. „од дрво“, а под 2. – не помнам што. Нервозен, напишав: „Од дрвена сперма“, и го вратив телефонот на појасот, каде што стои закачен на ременот. За неколку секунди, само што ја најдов загубената нишка на мислата од прекинатото предавање, добив одговор. Повторно го прекинав предавањето, и ја прочитав пораката. На неа стоеше, замислете – дека одговорот не е точен!
Е па, драги мои анонимни натрапници од 1477, во нормална држава ќе се тужевме. Прво, ќе се тужевме преку тим експерти околу точноста на одговорот. Ако е за инает, јас сум поголем инаетчија од вас.
Одговорот дека Пинокио е направен од „дрвена сперма“ не е целосно неточен, иако не се вклопува во вашата дигитална, бинарна логика „1“ или „2“. Тоа е ефектна метафора, а метафорите никогаш не се ни целосно вистинити ни целосно лажни. Второ – ќе се тужевме затоа што вие, без мое одобрение да влезам во играта – сте ме ставиле во вашето електонско оро, па ме бомбардиравте уште неколку дена. Од каде ви е вам слободата да ми се јавувате, кога ќе посакате? Од каде ви е претпоставката дека јас лежам во кревет, лапам баклави и едвај чекам да добијам некое од вашите дебилни квиз-прашања, за да си добијам телевизор „сони“? А што ако сум на настава, на - не дај боже - погреб или во болница, што ако сум во некоја драматична ситуација во животот, што ако сум во манастир, што ако сум во долготрајна депресија и барам душевен мир? На крај краишта – што ако сум професионален возач, хирург, пилот, кому сето внимание му е потребно за да си ја врши работата? Последните ваши четири пораки гласат: 1. „Те избравме да се натпреваруваш со уште 10 играчи за ‘самсунг галакси таб’...“ 2. „Избран си за ВИП-играч на 31 март. Честитки! Ќе ја имаш можноста само со 3 прашања да се класираш (наместо пласираш – моја заб.)...“. 3. „Почнуваме со едно полесно прашање: што треба да протрие Аладин, за да се појави волшебниот дух?“ и 4. „Почнува неделното доделување на ВИП-наградите“. Се вознемирува ли човек во недела, невоспитани?!
Имам и јас неколку прашања за вас: кој ви го даде мојот телефонски број? Кој ви дозволи да ми се јавувате? Имате ли писмена согласност од мене дека сакам да учествувам во игри на среќа? Најпрвин сте ја прекршиле мојата приватност со тоа што сте ме вознемириле со порака, потем сте ја искористиле мојата нервоза за да ми прогласите „неточен одговор“, и најнакрај – ме туркате во комар, кој не го сакам. Ако сакам да играм на среќа, ќе појдам на места каде што тоа се прави. Престанете да им влегувате на луѓето во џигерот, во потсвеста, под гаќи. Вие немате право на тоа, како што она месарче нема право на плата поголема од мојата!
Знае ли некој денес што е тоа ПРИВАТНОСТ?
Венко е одличен колумнист ама напрај голем промашај со баш со оваа колумна...
е овој дел ме изнервира најмногу а посебно зоборовите, тој лигуш истетовиран на целата подлактица, демек тоа е многу гнасно, му се гади на чоекот зашто некој имал тетоважа. Друго она шо се фал исо своето образование каде имал незнам таму колк удипломи и разни факултети завршено и тој бил лигуш зашто не бил образован како него. А дали размислил Венко дали тоа момче имало можност да се школува како него? Дали размислил дека ако тоа дете имало пари да се шкулува како него сега наместо во месарница би работел да речеме во некоја банка? Венко во оваа колумна премногу го навредуваше типот од месарницата сам озашто имал тетоважа и побарал поголема плата. Е тоае старомодно и закоравено мислење на еден демек образован човек ...
инаку и во неговата следна колумна, каде ги обвини атеситиет за убиството на петтемина беше голем промашај ...
е овој дел ме изнервира најмногу а посебно зоборовите, тој лигуш истетовиран на целата подлактица, демек тоа е многу гнасно, му се гади на чоекот зашто некој имал тетоважа. Друго она шо се фал исо своето образование каде имал незнам таму колк удипломи и разни факултети завршено и тој бил лигуш зашто не бил образован како него. А дали размислил Венко дали тоа момче имало можност да се школува како него? Дали размислил дека ако тоа дете имало пари да се шкулува како него сега наместо во месарница би работел да речеме во некоја банка? Венко во оваа колумна премногу го навредуваше типот од месарницата сам озашто имал тетоважа и побарал поголема плата. Е тоае старомодно и закоравено мислење на еден демек образован човек ...
инаку и во неговата следна колумна, каде ги обвини атеситиет за убиството на петтемина беше голем промашај ...
Шо иљачи имат пијано Тони ко ја имат пишано ова колумна?
СО ПРЕДЛОГ ИМЕ В.....
В..... беше кучка „пар екселанс“ што би рекле у Карпош. Јебачица прва класа ко шо ја викаа у Аеродром, ама не беше к***а, да се разбереме, како што мислеа за неа у Автокоманда. Никад не падна толку ниско. Јес да се појеба со све што можеше да се фати за квака, али никад не можеа за неа да кажат дека е к***а. Имаше таа своја филозофија како што сакаше да каже понекад. Викаше дека е боље сега да ѝ бараат него на старост да се кае што не нудела. Тоа ѝ го кажала баба ѝ кога била многу мала. Таа сексот го сфаќаше како фамилијарна традиција и натпревар. Како спорт. Кој може поише да издржи.
Имаше и виц за неа. Иде вака. У Скопје се случил страшен масакар. Луѓето можеле да ги препознаваат само по нивните курци. На еден к*р заглавиле и не можеле да го препознаат. Ја викнале В....., она дошла го погледнала курот и рекла Овој не е од Скопје. Она беше ни мање ни више него Џовани Џакомо Шевалие де Сењал КАЗАНОВА у женско издање. Ружна и глупа како к*р. Али корисна. И имаше, мајку му, некоја мила ѕвезда и шарм на кој никој не можеше да остане рамнодушен. Пушеше како машина за музење крави. Али имаше принципи. Не гуташе на оние кои не ги знае довољно дугачко, не се љубеше, никад не се ебеше денски и никад со упалено светло. Што уствари беше олакшавајуча околност.
Го обожаваше летото. Некаде на почеток на јуни, кога ќе почнеа првите жеги, ќе го земеше ранецот на грб и ќе застанеше на автопат. Ќе напишеше со кармин на еден лист ОХРИТ, беше убедена дека така е правилно, ќе запалеше цигара и чекаше. Со долгата коса и не толку лоша нога брзо ќе се качеше на 4 и повеќе тркала. По некоја нејзина проценка имаше попушено на поише од 100 камионџии од кои поише од пола биле странци. Реченицата Дали сакате да ви го испушам знаеше да ја каже на 40 јазика. Стопираше само денски и никад не се качуваше на мотор. Не дека се плашеше. Ѝ се пушеше. Животен сон ѝ беше да се изебе со црнец и со жут у исто време. Што уствари беше доказ дека она курците не ги делеше на мали и големи туку само на една категорија - ИНТЕРЕСНИ.
ОхриТ беше рај. Таму добиваше бесплатен смештај зашто увек ќе се најдеше некој што сака да ја опне. Дрога и пијачки кркаше во неограничени количини, али само на лето и само у Охрит. Мнооооогу љубеше екстази. Само на ексер можеше да осети бар за момент што е тоа Љубав. За неа тоа беше само збор у речникот што она не го разбира. Коа ќе се заковеше со ексер стануваше некако попаметна, ј***ш ми матер. Стално ја раскажуеше приказната дека животот треба да почиња наопаку. Дека човек треба прво да умре и добро да се одмори за да се спреми за сѐ што го чека. После да се роди ама стар и мудар со сите знаења за животот. Па, полека да почне да му се враќа силата и да влезе во средните години. Тогаш да почне да е*е и да станува сѐ подобар во тоа и посилен. После тоа да влезе во младоста и да се запише на факултет. Па, да се запознае со пубертетот и да се запише во средно школо а во основно да ја доживее љубовта и да има само малку време за да стане нејзин роб. Полека да се враќа кон почетокот и последните 7 години од животот да ги помине најбезгрижно за на крајот да се спои со универзумот во еден прекрасен ОРГАЗАМ. Оваа приказна В..... ја имаше слушнато од некаде, али ја кажуеше како она да ја напишала. Битно е дека после оваа приказна никој не ѝ остануеше рамнодушен и обавезно сакаше да го доживее баш тој оргазам со неа. Па, кој не би сакал да сврши и да се спои со универзумот? А В..... свршаваше како коза, по три оргазма одеднаш. Толку се стегаше што човек добиваше осеќај дека со рака му го држи курот.
Таа година у Охрит се дешаваше најлудото лето што икад се десило. Секоја втора вечер имаше по некој светски диџеј. Журки и странци на секој чекор што го правеше Охрит да личи поише на некој град у странство него ли у Македонија. Плажите беа пуни и навечер зашто нѐ имаше пукнато некој афрички талас кој не даваше да се седи на суво. На една дива плажа имаше приватна реденка. Некои десетина мажи, што Срби што Македонци и по некој странец и, нормално, В..... у главна улога. Ни Чарлс Буковски не би ја опишал довољно добро таа баханалија. Сите десет беа како мртви после 4 саати неописиво е***е. Некои дури и заспаа. Само В..... стоеше на нозе и чекаше уште. Изгледаше као Косовка девојка на бојното поле.
Влезе во езерото да се измие. Ја нурна главата у вода и тогаш ја здогледа сликата од нејзините најскриени визии. Еден црнец и еден Кинез со дигнати курови ѝ се смееја од дното и ја повикуваа. Ја извади главата и погледна кон плажата. Некои од момците си заминуваа, а некои спиеја. Пак ја нурна главата и пак ги виде двајцата како ја повикуваат. Повторно ја извади главата. Размислуваше некое време, зема воздух и се нурна кон длабочината. Кон својот животен сон. Беше тоа најубавото нешто што ѝ се случило некогаш. Водеше љубов за прв пат во животот. Ги љубеше и двајцата. Целиот животински свет на езерото беше единствената и нема публика на нејзиното заљубување. Алгите и тревите беа најмеката постела. Беше како во бајка.
Ја извадија после два дена во Потпеш. Во рацете држеше две чудни зелени нешта. Едното помало, другото поголемо. Некои локалци рекоа дека тоа е езерска краставица која се појавува еднаш на сто години. Таква беше и В.....! Таква кучка се раѓа еднаш на сто години.
Имаше и виц за неа. Иде вака. У Скопје се случил страшен масакар. Луѓето можеле да ги препознаваат само по нивните курци. На еден к*р заглавиле и не можеле да го препознаат. Ја викнале В....., она дошла го погледнала курот и рекла Овој не е од Скопје. Она беше ни мање ни више него Џовани Џакомо Шевалие де Сењал КАЗАНОВА у женско издање. Ружна и глупа како к*р. Али корисна. И имаше, мајку му, некоја мила ѕвезда и шарм на кој никој не можеше да остане рамнодушен. Пушеше како машина за музење крави. Али имаше принципи. Не гуташе на оние кои не ги знае довољно дугачко, не се љубеше, никад не се ебеше денски и никад со упалено светло. Што уствари беше олакшавајуча околност.
Го обожаваше летото. Некаде на почеток на јуни, кога ќе почнеа првите жеги, ќе го земеше ранецот на грб и ќе застанеше на автопат. Ќе напишеше со кармин на еден лист ОХРИТ, беше убедена дека така е правилно, ќе запалеше цигара и чекаше. Со долгата коса и не толку лоша нога брзо ќе се качеше на 4 и повеќе тркала. По некоја нејзина проценка имаше попушено на поише од 100 камионџии од кои поише од пола биле странци. Реченицата Дали сакате да ви го испушам знаеше да ја каже на 40 јазика. Стопираше само денски и никад не се качуваше на мотор. Не дека се плашеше. Ѝ се пушеше. Животен сон ѝ беше да се изебе со црнец и со жут у исто време. Што уствари беше доказ дека она курците не ги делеше на мали и големи туку само на една категорија - ИНТЕРЕСНИ.
ОхриТ беше рај. Таму добиваше бесплатен смештај зашто увек ќе се најдеше некој што сака да ја опне. Дрога и пијачки кркаше во неограничени количини, али само на лето и само у Охрит. Мнооооогу љубеше екстази. Само на ексер можеше да осети бар за момент што е тоа Љубав. За неа тоа беше само збор у речникот што она не го разбира. Коа ќе се заковеше со ексер стануваше некако попаметна, ј***ш ми матер. Стално ја раскажуеше приказната дека животот треба да почиња наопаку. Дека човек треба прво да умре и добро да се одмори за да се спреми за сѐ што го чека. После да се роди ама стар и мудар со сите знаења за животот. Па, полека да почне да му се враќа силата и да влезе во средните години. Тогаш да почне да е*е и да станува сѐ подобар во тоа и посилен. После тоа да влезе во младоста и да се запише на факултет. Па, да се запознае со пубертетот и да се запише во средно школо а во основно да ја доживее љубовта и да има само малку време за да стане нејзин роб. Полека да се враќа кон почетокот и последните 7 години од животот да ги помине најбезгрижно за на крајот да се спои со универзумот во еден прекрасен ОРГАЗАМ. Оваа приказна В..... ја имаше слушнато од некаде, али ја кажуеше како она да ја напишала. Битно е дека после оваа приказна никој не ѝ остануеше рамнодушен и обавезно сакаше да го доживее баш тој оргазам со неа. Па, кој не би сакал да сврши и да се спои со универзумот? А В..... свршаваше како коза, по три оргазма одеднаш. Толку се стегаше што човек добиваше осеќај дека со рака му го држи курот.
Таа година у Охрит се дешаваше најлудото лето што икад се десило. Секоја втора вечер имаше по некој светски диџеј. Журки и странци на секој чекор што го правеше Охрит да личи поише на некој град у странство него ли у Македонија. Плажите беа пуни и навечер зашто нѐ имаше пукнато некој афрички талас кој не даваше да се седи на суво. На една дива плажа имаше приватна реденка. Некои десетина мажи, што Срби што Македонци и по некој странец и, нормално, В..... у главна улога. Ни Чарлс Буковски не би ја опишал довољно добро таа баханалија. Сите десет беа како мртви после 4 саати неописиво е***е. Некои дури и заспаа. Само В..... стоеше на нозе и чекаше уште. Изгледаше као Косовка девојка на бојното поле.
Влезе во езерото да се измие. Ја нурна главата у вода и тогаш ја здогледа сликата од нејзините најскриени визии. Еден црнец и еден Кинез со дигнати курови ѝ се смееја од дното и ја повикуваа. Ја извади главата и погледна кон плажата. Некои од момците си заминуваа, а некои спиеја. Пак ја нурна главата и пак ги виде двајцата како ја повикуваат. Повторно ја извади главата. Размислуваше некое време, зема воздух и се нурна кон длабочината. Кон својот животен сон. Беше тоа најубавото нешто што ѝ се случило некогаш. Водеше љубов за прв пат во животот. Ги љубеше и двајцата. Целиот животински свет на езерото беше единствената и нема публика на нејзиното заљубување. Алгите и тревите беа најмеката постела. Беше како во бајка.
Ја извадија после два дена во Потпеш. Во рацете држеше две чудни зелени нешта. Едното помало, другото поголемо. Некои локалци рекоа дека тоа е езерска краставица која се појавува еднаш на сто години. Таква беше и В.....! Таква кучка се раѓа еднаш на сто години.