Некако во последно време стана мода сите да бидат искрени, и да не размислат воопшто како таа нивна "искреност" ќе влијае на друг.
Баш тоа "што на ум, тоа на друм", навидум таа искреност што толку лесно се нуди на тацна, не може баш секој да ја прифати така како што очекувате.
Не викам да се лаже, ништо слично на тоа, но треба да се има осет што се кажува. Се е во зборовите. Потполна искреност, барем според мене, можам да очекувам од семејството, ептен најблиските пријатели и од партнерот. Највеќе ме нервира кога некој се дрзнува да ми ја каже "вистината" после две или три испиени кафиња. Премногу голема слобода си даваат некои луѓе.
Има ситуации каде е потребна потполна искреност, меѓутоа за такви работи како што е изгледот на другарката може да се употребат други зборови наместо дека изгледа како слон или не знам што.
Мене ме интересира колку тие што лесно ја нудат нивната искреност, знаат да ја поднесат искреноста од другите?
Прв болд: Мода да се биде искрен? Или терање сосила да се биде нешто што не е? Но еве гледам во втората мисла си ја ставила искреноста во наводници па тука ќе се сложам.
Што на ум то на друм - посебно е важно на кој друм. Едно е кога ќе кажеш искрени зборови лице во лице без никој друг да знае отколку да ја тераш истата мода јавно.
Секако треба да се има осет - ова е главната премиса за која секогаш сум се борел.
Преголемото давање на слобода најчесто се манифестира на онаа погорна мисла - на кој друм. Затоа што најчесто завршува на public road
Па зависи од личноста. Оние што се искрени по реални стандарди (тие што знаат да замолчат во публика) посекако знаат и да се носат со туѓата искреност - тие знаат како изгледа кога некој ќе почне да критикува во јавност и за да не ја прават истата глупост - да не бидат т.н. „искрени“ до коска, искреноста ја кажуваат исклучиво во лице и најбитно, кога се само тие двајца.