Зошто ги сакате филмовите кои ги сакате?

[Outrider]

Мене ме привлекуваат и социјални теми, веројатно како резултат на идентификација со ликовите, дикенс си го сакам многу (книгите и филмовите према тие книги), ми лежи таа доза на сентименталност (ок, понекогаш забегува) и баш тоа ниво на меланхолија... и други британски, имаше еден многу јак со роберт карлајл, најдобриот глумец на светот (no ifs, no buts, no why`s, he just is )
Сега доаѓа божиќ и секако ќе го даваат по телевизииве Ебенизер Скруџ (духовите на божиќното минато) и демек нема да го гледам а пак ќе се нацртам пред екран ако налетам на него...по 98876 пат

Е сега од каде таква идентификација, веројатно трауми од детството поради...да речам скромна финансиска состојба (за да се избегне вистинскиот поим) која влијаела на многу избори во животот и секогаш била дел од мозаикот на интереси и склоности. Не верувам дека некогаш целосно ќе се ослободам од тој филинг а поради тоа природно се појавила и изразита социјална свест што секако наведува на интерес за такви дела, не можам да не го сакам ван гог на пример (сликарство) или жерико. Книгата `Надница за страв` која се моташе по дома којзнае од каде уште кога бев средно ме натера подоцна да ги симнам и двете екранизации кои се одлични, втората е толку добра што сеуште не ми се верува дека снимиле такво нешто

Имам пробано да гледам од Фелини демек социјала ова она ама некако ми делува наместено сето тоа, исто како кај екс-ју филмовите од тој жанр, не знам зошто - дали поради идеологијата на кумунизмо или нешто друго...освен петријин венац, тоа е стварно јак филм, ужасен и безнадежен.

 

[Selene]

Јас пак немам некоја рамка на омилено кога доаѓа за филм, баш напротив од речиси сите жанрови си имам по некој кој ми е омилен. Некогаш дури се изненадувам колку ме импресионирал филм од жанр кој не го гледам толку често. Али кога треба да одберам дефинитивно, тогаш драма би бил мојот прв избор. Сакам тешки, дасиставишпрстнаглава драми, од кои подоцна размислувам за смислата на самиот филм и како е таа е про или контра со моите размислувања. Но и во самиот жанр има еден широк спектар, така на пример уживам подеднакво во Shawshank Redemption, но и во Requiem, кои иако се драми, се на спротивна страна од паричката. Некогаш сакам филм кој е со максимална позитивна содржина, како Dead Poets Society, некогаш сакам и кога завршува лошо, многу лошо за да ја осетам врелата шлаканица најчесто за животот преку призмата на режисерот. Пример Full Metal Jacket или портокалот, Кјубрик со двата (и со многу други) ме има импресионирано.
Како што стареам така се повеќе сакам и sci-fi. Матриксот ми е преубав (морам да си признаам го имам гледано неколку пати и неколку пати си наоѓам нови работи што режисерите сакале да ги кажат). The Zero Theorem ми е исто прекрасен, зафркнат, тежок ама одличен. Сакам и кога освојуваат нови светови, како на пример Одисејата (пак на Кјубрик), Интерстелар исто ми беше прекрасен, ракоплескав како луда во кино кога бев, иако претрпе доста критики.
И си признавам дека сакам љубовни, ама не romcom, или "романтични комедии", каде љубовта е прикажана максимално нерелеастично и каде што се фокусира врз тоа да се пробуди чувство на перфектна врска, на перфектен дечко/девојка, на перфектна идила каде е прекината заради лош чичко, лоша тетка и слично. Ги сакам оние "погруби", каде што се прикажани сите несовршености на луѓето. 9 и пол недели ми е преубав, Dangerous Liaisons ми е факдап ама го сакам, Pride and Prejudice исто. Само новиве се страшно лоши, сфаќам од каде е хејтот за модерниве "лимонади". Последен ваков добар ми беше The Perks of Being a Wallflower.
И за на крај, не можам имуна да останам на филмови со Одри, мојата модна кралица, жена на која и се восхитувам, Жениште со големо Ж. Нема некој кој што не и го сакам, од појадокот, шарада до роман холидеј.

 

[lady_blue]

Заради носталгија
Во друго време растевме... не се работеше за уметност, ни за тоа колку беа ефектите мајсторски направени, дури ни за тоа колку била солидна или безвена глумата, ами за нешто сосема друго. Ние немавме друг прозорец кон светот, ниту друг начин за да почувствуваме макар на кратко како е таму, каде соништата се остваруваат и каде обичниот човек има шанса да се избори и да си докаже и себеси и на другите дека има право да сонува и да ги следи своите соништа. На ТВ најчесто даваа партизански филмови, ама ги даваат и оние од Хичкок. Имавме само 2 канали ама доволни и за Тито и за Елвис Присли и Џери Луис. А тоа шо го немаше на тв, го имаше на кино. Три кина имаше во Бт додека растев. Е.Т. и Флешденс беа првите кои ги гледав таму, имав околу 5-6 години, нѐ однесе вујко ми, мене и сестра ми, и мораше да ми преведува оти не знаев да читам, а башка и преводот беше на српски . Ама не пречеше. Сосема доволно беше за да ме маѓепса. Јасно се сеќавам на мирисот во тие огромни сали, подовите од штици и најмногу од сѐ, крцкањето пред самиот почеток на филмот. Светлата се гасат и ти си на неко друго место...
И така беше сѐ дури не стигна чудото наречено видео-рекордер. Кината едно по едно паднаа во заборав, последно остана Македонија, и ние дваесетина упорни. Се распаѓаше сѐ повеќе, без парно во зима, ама не се предававме. На крај и тоа го затворија. До кај 96та гледав многу, на видео дома, ама никогаш не ги прежалев кината. После тоа сѐ помалку и помалку. Што од други обрвски, што од револт
Сега, онака, од време на време гледам, ама ретко што ме допира. Еквилибриум е еден, ако не и единствениот кој успеал.

 

[Ѕвездичка]

Заради тоа што сум се пронашла во улогата или затоа што не сум гледала нешто слично на тој филм