Едгар Алан По

[MissChievous]

Едгар Алан По (англиски: Edgar Allan Poe) (19 јануари, 1809 - 7 октомври, 1849) е американски писател, поет, уредник, критичар, еден од главните претставници на американскиот романтизам и предвесник на симболизмот. Најпознат по своите мистериозни и раскази за макабрата, По претставува еден од првите американски писатели на раскази и се смета за творец на детективската и криминалната проза. Исто така, нему му се припишува и заслугата за појавата на научната-фантастика. Тој е првиот познат американски писател кој живеел само од пишување, што се резултирало во финансиски тежок живот и кариера.

Тој е роден како Едгар По воБостон, Масачусец; станал сирак на млада возраст по смртта на неговата мајка откако неговиот татко го напуштил целото семејство. По бил придомен од Џон и Френсис Алан од Ричмонд, Вирџинија, но тие никогаш официјално не го посвоиле. Го посетувал Вирџинискиот Универзитет еден цел семестар, но го напуштил поради недостаток на пари. Откако стапил во армијата и не се пробил како кадет во Воената академија на САД, По останал кај Аланови. Неговата кариера како писател започнала понизно, со издавање збирка поеми насловена Тамерлан и други поеми (1827), објавена под името „Бостонец“.

По се осврнал кон прозата и поминал неколку години работејќи за книжевни весници, станувајќи препознатлив по својот стил за литературен критицизам. Неговата работа го присилила да смени неколку градови, вклучувајќи ги Балтимор, Филаделфија и Њујорк. Во Балтимор во 1835, се оженил со Вирџинија Клем, негова тринаесет годишна братучетка. Во јануари 1845 По ја објавил својата поема "Гавранот" проследена со успех. Неговата сопруга умрела од туберкулоза две години по издавањето на поемата. Тој планирал да направи свој дневник, Перомо, но умрел пред го заврши. На 7 октомври, 1849, на 40 години, По починал во Балтимор; причината за неговата смрт е непозната и има различни мислења околу тоа што придонело за неоговата смрт како, алкохолот, згрутчување на крвта во мозокот, колера, дрога, срцев удар, беснило, самоубиство, туберкулоза и сл.

Што мислите за овој поет/писател? Имате ли повеќе (интересни) информации? Кое дело ви е омилено?

Мене особено ми се допаѓа Annabel Lee.

It was many and many a year ago, ​

In a kingdom by the sea, ​

That a maiden there lived whom you may know ​

By the name of ANNABEL LEE;-- ​

And this maiden she lived with no other thought ​

Than to love and be loved by me. ​

She was a child and I was a child, ​

In this kingdom by the sea, ​

But we loved with a love that was more than love-- ​

I and my Annabel Lee-- ​

With a love that the winged ​

seraphs​

of heaven ​

Coveted her and me. ​

And this was the reason that, long ago, ​

In this kingdom by the sea, ​

A wind blew out of a cloud by night ​

Chilling my Annabel Lee; ​

So that her high-born kinsman came ​

And bore her away from me, ​

To shut her up in a ​

sepulchre​

In this kingdom by the sea. ​

The angels, not half so happy in Heaven, ​

Went envying her and me:-- ​

Yes! that was the reason (as all men know, ​

In this kingdom by the sea) ​

That the wind came out of a cloud, chilling ​

And killing my Annabel Lee. ​

But our love it was stronger by far than the love ​

Of those who were older than we-- ​

Of many far wiser than we- ​

And neither the angels in Heaven above, ​

Nor the demons down under the sea, ​

Can ever dissever my soul from the soul ​

Of the beautiful Annabel Lee:-- ​

For the moon never beams without bringing me dreams ​

Of the beautiful Annabel Lee; ​

And the stars never rise but I see the bright eyes ​

Of the beautiful Annabel Lee; ​

And so, all the night-tide, I lie down by the side ​

Of my darling, my darling, my life and my bride, ​

In her ​

sepulchre​

there by the sea-- ​

In her tomb by the side of the sea. ​

 

[Y1K991]

Ме асоцира дирек на Гавранот Самото име омилено дело, Гавранот

Спојлер

Еднаш среде полноќ една, покрај стари книги седнат,
дури водев в соба бледна со тајната ука спор,
дури дремлив тонев в скука, зачув некој тропнеж тука,
зачув некој како чука на портата однадвор.
„Некој гостин” – реков, - чука однадвор!”
Тоа сал и ниту збор.

Ах, си спомнам, многу јасно: в декемвриска вечер касна,
жарта в пепелта што згасна го засени мојот взор.
Жедно утрото го пекав; од книгите штуро чекав
спас од болот што ме штрека, бол по еден редок збор,
збор Ленора, свидна мома, тој ангелски убав створ,
Таа вечна неизгор.

А завесата од свила, в пурпур сета што се слила,
грозен шун во себе скрила. На ужас се чиниш створ!
Па срцето дури бие, јас го молам да се свие:
„Некој гост е пти се крие пред портата однадвор –
доцен гост е што се крие пред портата однадвор” –
Тоа сал и ниту збор!

Веднаш срдито се вденав, мигум својот глас го кренав:
„Човек ли сте или жена, простете е мојот збор;
врз клепкиве дремка стежна, а пак вие в ноќва мрежна
тропнавте со усет нежна на вратата однадвор” –
тоа реков, порти ширум отворив и пратив взор –
Надвор мрак и ниту збор!

Длабоко во мракот страшен долго стоев втренчен, вџашен,
сонувајќи сон незнаен ни на еден смртен створ;
Спокој секаде се свлече, мирнотија в ноќта тече,
збор единствен што се рече беше тажен, шепнат збор,
збор, Ленора, што низ ехо се врати одговор.
Тоа сал и ниту збор.

В собата штом дојдов назад, сетив: морници ме лазат,
зачув некој како чука пак со удар тап и спор.
Па си реков: „дај, ќе идам до прозорецот, да видам,
треба сигурен да бидам таен ли е некој створ!-
Да се смирам сал за малку од тропнежот однадвор”-
Вон сал ветер развигор.

Панѕурите штом ги турнав, прекумене нешто јурна,
низ прозорецот се втурна Гарван горд до темен взор.
Ни да климне глава само, ни да запре в таа штама,
но со лик на лорд ил’ дама к’о што дојде однадвор,
врз бистата на Палада, над вратата, овој створ
претна, седна и ни збор!

И со таа птица света, што пред малку тука сета
одважна и строга сета, почнав чуден разговор:
„Бувка немаш да се реси, сепак плашлива ти не си,
грозно, страшно сениште си, Брегот ноќен ти е двор –
речи, какво име носиш в Плутоновиот ти хор?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Станав плен на почудица, кога таа грда птица
ја чув како зборна в мракот сосем јасен одговор!
Никој смртен жив створ вака, среде глува ноќна мрака,
не чул птица да му грака и да му праќа огнен взор –
птица или друга лишка да му праќа огнен взор
со збор еден: „Nevermore!”

Гавранот, штом седна таму, еден збор тој гракна само
в душа божем тој збор може сам да начне разговор.
Друго појќе нид а каже, ни да пафне пердув влажен,
дур не сронив мрмор тажен: „Осамен сум долго створ.
И ти како мојта Надеж исчезнат ќе бидеш створ!”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Изненаден, мигнум трепнав, од одветот негов сепнат,
„Сомневање нема”, шепнав, „Се` е тоа празен збор”.
Од несреќен стопан сметен, кого пропаст го сплете
и го следи уште, ете, до песните преумор,
тажачките песни, припев на Надежта непрегор
од вечното: „Nevermore!”

Но Гавранот грак што срони, макар тажен, в смев ме гони,
па на столот седнав сонлив со втренчен во него взор;
Врз кадифе глава веднам, но ми тежи мисла една,
мисла тажна, мисла бледна: кој е овој зловест створ?
Овој кобен страшен хишник каков ли е судботвор
со своето: „Nevermore!”

В плен на такви мисли седев, птицата со глед ја следев,
без да речам ниту еден, дури ниту еден збор;
В плен на такви мисли вивнат, понабргу потем стивнав
и врз кадифе да здивнам, се отпуштив нем и спор,
врз кадифето кај Она нема веќе к’о жив створ
Пак да седне, „Nevermore!”

Одненадеж, ми се чини, мирис воздухот да прими
божем крилни серафими кадат тамјан беспрекор;
„Страдалнику”, реков тогај, „Ова дар ти е од бога;
по ангели тој ти прати мир и непент којто мати.
Испи го и тогај мора да ja заборавиш Ленора!”
грак се слушна: „Nevermore!”

„Пророку!”, му реков право, „птица ли си или ѓавол!
Сеедно е кој те пратил! Сотона ли, друг ли створ!
Полн со очај, смел ил’ злобен, дојден ваму в крајов кобен,
в дом кај што цари ужас гробен, дај ми искрен одговор:
речи, дали Гилеада има цер за тој што страда?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

„Пророку!”, му реков право, „птица ли си или ѓавол!
Те колнам во тој што в светот владее над секој створ„
Речи и` на мој’ва душа, која јадови ја гушат,
дали повторно ќе ја гушка Ленора со љубен вор?
Дали пак во далек Еден ќе прегрне свиден створ?”
Тој сал гракна: „Nevermore!”

Нека биде тој збор сега збор разделбен, а не шега,
птицо или враже, бегај в Плутоновиот ти двор!
Не оставај пердув траги, спомени од твојте лаги,
остави ме в мисли драги, престани со твојот збор!
Од срцево извади го клунот свој, тој клун на нор!
Грак се слушна: „Nevermore!”

А Гавранот ни да претне, ниту пак замиг да летне
oд бистата на Палада, туку како кобник створ
над вратата бдее, молчи, со поспани демон-очи,
И врз подот сенка дрочи, без да гракне ниту збор;
и врз таа сенка – темна, душава, знам, веќе нема,
да се крене. „Nevermore!”

 

[melpomena]

Знам кој најмногу ке и се израдува на темава

 

[Hip.Hop_MKD]

Едгар Алан По - овој ми е на црна листа писатели, не ми се допаѓа воопшто. Во средно имавме од негонешто, само првите две страни и толку беше од мене...

 

[Scars]

Веднаш ме асоцира на ''Гавранот''- Nevermore.

и на еден цитат

All I love I loved alone

 

[Nighty]

Тhe Fall of the House of Usher - исклучително морбидна, уникатна кратка приказна, баш онака во негов стил...
Ви ја препорачувам.

 

[cece17]

да кога се спомнува Едгар Алан По веднаш се помислува на Гавранот ..... мене мн ми се допаѓа Црвената смрт од него криминални раскази

 

[Ghtalpo]

Уште му доаѓа секоја година на гробот тој анинимниот во мантил што му носи алкохол и цигари?

 

[MissChievous]

 

[Dolphine]

Баш оваа година на училиште ја обработувавме Гавранот и романот "Авантурите на Артур Гордон Пим" од По. Мислам дека таа недела ми беше смрт на училиште. Имавме и писмена да правиме за чувствата искажани во поемата Гарванот wtf?
Навистина несфатен автор, којзнае на какви дроги бил додека ја пишувал оваа со Артур Гордон Пим.