Оу ноу!
Не мора да бидеме добри. Пред се, добрината е релативна работа, секоја индивидуа ја доживува на свој начин.
Она што ја кова се моралните стеги во општеството.
Не мора да бидеме добри, реков и стојам зад тоа.
Пишано правило е тоа?
Барање на социјалните кругови за да ми ја отворат портата во нив?
Не, благодарам. Презаситена сум некако од величењето на високи ролки и скриени пораки во деформирани фрази.
Таква добрина не сакам да ми залепи како епитет.
Кучка во тие ситуации, ми звучи феноменално добро.
Е, сега.
Јас сум добра на свој начин.
Принципиелна сум. Ги извршувам своите работни обврски од наједноставна причина, а тоа е дека егзистенцијата ми зависи од тоа. На нашки, ме плаќаат да бидам добар работник. Кога веќе ги трошам нечии пари, редно е да ги заработам.
За моите блиски сум тука, секогаш, секаде....до онаа граница каде нема да се осетам дека носам црвено топче на мојот нос, а на челото ми пишува Бозо.
И не, не барам за возврат нешто ако некому подадам рака.
Но, не сакам кога ќе ги затвориме вратите да ме блее фаца на надмоќност, иронија и изветопереност штом завртан грб.
Тоа, не простувам.
Културна сум, воспитана сум.
Фала мамо!
Не сакам со секого да муабетам, не сакам да станувам секому во автобус, не сакам да се смеам кога не ми се смее...
Не сакам да пијам кафе ради реда, не сакам кога ќе влезам во канцеларија да ме осипуваат со милни срцлести зборови...
И замисли, не се чувствуваам воопшто како лоша.
Напротив, убаво ми е.