Ваша поезија

[Achernar]

Стотина сни,
во јата,
од очите негови беа испливани,
некогаш сини, а некогаш црвени,
не будејќи живот во него,
барем некаков,
а само неколку зборови нејзини,
од срцето ѝ откинати,
што ги запиша во градите негови,
со усвитени допири,
меѓу ребрата пастелни,
беа доволни за тие да почнат,
да дишат среќно,
со силен екот во утробата на утрото,
за пред нозете да ѝ ги постелат,
сите ѕвезди згаснати во ноќта,
да ѝ го осветлат за последен пат,
чекорот до љубовта,
во која ќе немеат двајцата со вечноста,
тој за неа,
таа за него,
со звукот сокриен во дождливиот хоризонт.

 

[Patika]

Патика

Брзината е мојата тајна,
напорот е мој пријател,
Ти, врвот кој ќе го освојам.

Убавина ќе ти дарувам,
секој ден со нова боја,
Тебе, ќе ти се додворувам.

Сонцето облакот го тргнува,
небото како море се открива,
Јас, тебе те посакувам.

 

[Achernar]

Ти ја давам сета слобода на ѕвездите,
те пуштам да не згаснеш со мене,
ти секако ми го подари сето небо што го имаше,
стареам, а во тебе има уште толку многу години да ме стигнеш таму некаде,
во една убава февруарска ноќ,
во која те засакав носејќи го тоа во мене дур сум жив,
со тебе или без тебе,
секако ништо не ќе се смени,
ниту јас,
ниту ти,
ќе остане полноќта поделена како и секогаш,
измеѓу тебе и мене,
измеѓу нешто што се нарекуваше нас.

 

[Patika]

Две Стартки

Секогаш ти си од лева страна, а јас од десна,
или можеби обратно, секој ден ме збунуваш,
двајцата споени црсто некаде на средината.

Секогаш ти одбираш сина боја како морски бран,
или мој избор на темна боја како твоите очи,
споени складни бои на утро што се раѓа.

Секогаш помислувам кој прв ќе го направи чекорот,
или можеби ќе ги одврзе врвките,
да ја почуствуваме двајцата слободата.

 

[Achernar]

Измеѓу лагата и вистината,
можеш ли да ја напишеш болката на бели листови,
со прсти од сенки,
или не можеш.
Ќе ја сменат ли нијансата тие,
како овенатите во есента,
или ќе останат вечно млади.
Ќе беше ли подобро да бевме стари,
толку едноставни.
Да го миневме заедно сето она што можевме и не можевме сега, а како круна на сето тоа,
брчките ќе ни личеа толку убави ко првиот мејкап на нечие ново лице.
Сѐ ќе заборавевме, смеејќи се со полни срца, гледајќи долго во синото небо, барајќи ја од хоризонтот да пристигне таа една љубов во раскошна кочија за да се распостели цветно пред нас,
а дур ноќта стаса,
ќе се обои таа во индиго,
од самата квечерина,
за мене,
за тебе,
за сите што некогаш љубеле и ќе љубат, поинаку.
Измеѓу лагата и вистината,
верувај ми,
ќе продолжиме ние да дишеме во нечии туѓи вжештени ребра,
со сончеви прамени,
и ќе се вратиме повторно преку образите на дождот,
натопувајќи слични прегратки,
милувајќи лица налик на нашите,
со исти сништа,
жедни за една поинаква биднина,
а во неа јас и ти,
штотуку родени,
ти во мене,
јас во тебе,
секој пат сѐ поголеми.

 

[Iris*]

Ќе пронајдеш совршена топлина во нечија прегратка,
па сите други ќе ти бидат ладни и туѓи,
ќе се пронајдеш во нечии очи,
па секој друг поглед ќе ти биде празен и далечен.
Има едни очи...
Сѐ ми се..
Ги зјапам секоја ноќ,
пред да ги затворам моите.
Ќе се замисли човек,
па ќе замине каде му е најмило,
ќе почне да посакува,
па оди запри ја желбата.
Наречи го судбина,
тоа што ти припаѓам,
наречи го сон,
тоа што ми припаѓаш.
Чувај ме.
Ништо повеќе не треба.
Што е мојата слобода
без лет со тебе?
Што е мојата храброст
без слабост пред тебе?
Што е моето сѐ
без ти до мене?
Ништо е...
Без тебе, ништо е сѐ.

 

[Achernar]

Ако некогаш ме предадеш,
ќе се поднесам и таков,
но никогаш нема да ти простам,
затоа што си посебна.
Ќе ти подарам пепелник со догорени крилја,
да те потсетуваат на мене секогаш кога ќе ја гасиш вистината со прстите на љубовта моја.
И нема да заплачам,
ќе бидам нем како секогаш и знам не ќе се пронајдеш никогаш повеќе во моите очи, насмевка, ниту во мермерот.
Ми те донесе прагот на пролетта,
но во сите останати времиња ќе пронајдам други коси и топли образи,
без твоите најубави,
да ми прилегаат некако,
ќе бидат доволни и тие мали,
затоа што сум со номадска крв,
проклет.

 

[Achernar]

Ќе наберам гроздови од твоите коси,
да се удавам со нив во твоите црвени чаршави,
под ноќта со сина месечина бакната.
Не ќе роди таа од зборот стих,
можеби по некој остаток,
заборавен од заруменети усни врз празната чаша.
Колку и да е убава во нашите прегратки,
ќе исчезне таа со муграта,
врз бледата земјата по која газиш босонога.
Сѐ ќе помине,
само тагата ќе остане,
со чекори лесни во некои залутани песни,
твоите по моите,
моите во твоите,
со оваа судбина,
од почетокот наш,
до бестрага.

 

[Iris*]

Ништо не ќе помине,
ни зборовите, ни стиховите,
низ црниот прозорец светлината своја што ја даваат.
Сѐ ќе остане...
И времето ќе застане,
овде и сега,
помеѓу мојте и твојте чекори,
одејќи кон крајот
до кој никогаш не ќе стигнат.
Зошто се раѓам јас во градите твои, секој ден,
истечена од љубовта твоја,
ги полнам зениците од таа светлина чиста
и тој спокоен блесок на сината месечина,
што ќе живее без да се роди,
ќе господари во мене после тебе,
ќе пркоси над судбината,
со усните прилепени на топлото чело,
со лице бледо, уморно од почетоци и краеви,
со срце што се опира на кревкото тело,
допирајќи ги кротко рабовите на границите свои,
на еден живот нов, топол и тих,
за да те препознае одново во жолтата квечерина.

 

[Patika]

Машина за перење

Ми рече дека сум стара патика,
истрошена, искината, безлична,
со неправилни врзани бели врвки.

Ми рече дека сум без душа,
оставајќи те на асфалтот засекогаш,
во правот и калта го бараш мојот дом.

Ти реков, да сме пак заедно
докажи ја твојата невиност,
влези во машина за перење и биди чиста !