Моето срце,
не љуби,
таму од каде доаѓам,
љубовта,
таа е нешто друго,
поинакво,
далечно,
само ти знаеш,
каде не можам да заминам,
без причина да одлетам,
и се заплеткувам,
во јалова модрина,
во која си ти,
а јас овде,
сум на милост,
и непостоење,
во свет со луѓе,
кои го продаваат телото,
како јас мојата љубов,
безвредна,
моето перо е сино,
помодро од бол,
најдрага моја,
бесмисленоста ја претвора во оган,
кој го сонуваш секоја ноќ,
во кој недогоруваш,
и се заведуваш,
повторно,
и бескрајно,
така поспана од се,
во некој сончев ден,
од небото благословен,
обоен од нашето минато,
ќе се разбудиш,
ќе прошеташ низ улица непозната,
со твоите потпетици вишна нагазена,
поцрвена од копнежот кој крвари,
ќе ме одминеш,
не приметувајќи ме,
во поветерец син,
ќе сетиш мисла,
која мириса на мене,
ќе те оживее,
на прагот од твојот чекор,
збор ќе напише,
кој ќе го препознаеш,
во градите ќе те пресече,
ќе сфатиш,
но доцна,
јас нема да постојам,
ќе бидам далеку,
од себе и од тебе,
се ќе биде залудно,
толку многу,
толку безживотно,
се ќе венее,
во тебе,
без мене.
