Иташе кон слаткарницата со голема возбуда. Кога стигна се обѕирна наоколу. Неа сеуште ја немаше. „Типична дама“ - се смееше во себе. Седна на клупата крај фонтаната која се наоѓаше среде плоштадот. Ги гледаше млазевите вода како хаотично летаат наоколу. Ги гледаше но не ги забележуваше. Мислите му беа на друго место. Изгубени во местото и просторот. Се врати во моментот кога прв пат ја виде. Ги слушаше истите зборови, го чувствуваше истиот мирис. Мирисот на чоколадо. И тоа не било кое. Чоколадото од слаткарницата „Желба“. Иако беше мала, беше уредена како да може да собере многу луѓе.
- Виктор! - го чу познатиот глас како доаѓаше одзади. Сликата исчезна. Реалност. Темна ноќ. Месечината се немаше појавено. А и не беше потребна. Сеуште не.
- Сакаш попосле да отидеме на една журка?- го замоли со доза на несигурност додека седеа и уќиваа во слатките. Се плашеше од нешто. Одбивање? Да се рече.
- Важи. Само да не е од ониее досадните.
- Сигурно не е.
Го гледаше право во очите. Сакаше повеќе да дознае за него. Љубопитство? Заинтересираност? Љубов? Не беше сигурна. Едно знаеше. Прекрасно се чувствуваше во негова близина. Го следеше секое негово движење. При самиот крај го фати за раката. Топло но со доза на немир.
- Гледам дека ти се брза. - и` се насмевна.
- Аххх не. - му ја отпушти раката. - Ништо. Само сакав..... - не можеше да дорече.
- Да? - ја фати тој сега.
- Убаво ми е вака кога сум со тебе. Знам дека сеуште е рано, но сакам да ти кажам нешто.
- Што? - ја праша со зачуден поглед.
- Ми се допаѓаш. И тоа многу. - попушти.
- Ах многумина ми го рекле тоа. Не знам зошто. - почна да се смее.
- Но.... - збунето ја погледна.
- Ок е да ти се допаѓам. И ти ми се допаѓаш. - ја пресече.
- Добро, тогаш ајде со мене. - го повлече меко за раката.
---------------------------------------------------------------------------
- Како си поминуваш? ја праша додека таа седеше отфрлена од купчето луѓе кои играа во средината.
- Не знам. Досадно ми е. - тажно го погледна.
- Си за еден танц? - сакаше да ја орасположи.
- Ајде. - го фати нежно за раката. Тој ја одведе до подиумот водејќи ја нежно за раката. Танцуваа полека, како што ритамот ги опкружуваше. Вмиг таа се опушти. Не можеше да остане рамнодушна. Ја мушна главата во неговите пазуви. Бараше нешто. Некој прекрасен смирувачки ритам. Потоа се измоклна полека и го гледаше во усните. Загуби здив. Тој ја забележа како се губи и ја прегрна цврсто.
- Добро ти е? - ја праша додека танцуваа така прегрнати.
- Прекрасно. Овој момент.... - се губеше.
- Сакаш да седнеме на терасата? - ја праша со поглед. -Подобро ќе ти биде.
- Може.
Отидоа оставајќи ја толпата зад себе. Седнаа на самиот гелендер.
- Кажи ми сега... - ја погали нежно по косата. - ... убаво си поминуваш?
- Најпрекрасно... - му се доближуваше со лицето.. Ги сети неговите усни. Почувствува мали слатки болки во стомакот. Го бакнуваше прво кратко па страсно. А тој ја фати за половината и ја принесе кон себе.
- Те сакам. - ги чу нејзините зборови додека ги вкусуваше усните.
(фрагмент од „Колачиња“. Скопје 2007)
- Виктор! - го чу познатиот глас како доаѓаше одзади. Сликата исчезна. Реалност. Темна ноќ. Месечината се немаше појавено. А и не беше потребна. Сеуште не.
- Сакаш попосле да отидеме на една журка?- го замоли со доза на несигурност додека седеа и уќиваа во слатките. Се плашеше од нешто. Одбивање? Да се рече.
- Важи. Само да не е од ониее досадните.
- Сигурно не е.
Го гледаше право во очите. Сакаше повеќе да дознае за него. Љубопитство? Заинтересираност? Љубов? Не беше сигурна. Едно знаеше. Прекрасно се чувствуваше во негова близина. Го следеше секое негово движење. При самиот крај го фати за раката. Топло но со доза на немир.
- Гледам дека ти се брза. - и` се насмевна.
- Аххх не. - му ја отпушти раката. - Ништо. Само сакав..... - не можеше да дорече.
- Да? - ја фати тој сега.
- Убаво ми е вака кога сум со тебе. Знам дека сеуште е рано, но сакам да ти кажам нешто.
- Што? - ја праша со зачуден поглед.
- Ми се допаѓаш. И тоа многу. - попушти.
- Ах многумина ми го рекле тоа. Не знам зошто. - почна да се смее.
- Но.... - збунето ја погледна.
- Ок е да ти се допаѓам. И ти ми се допаѓаш. - ја пресече.
- Добро, тогаш ајде со мене. - го повлече меко за раката.
---------------------------------------------------------------------------
- Како си поминуваш? ја праша додека таа седеше отфрлена од купчето луѓе кои играа во средината.
- Не знам. Досадно ми е. - тажно го погледна.
- Си за еден танц? - сакаше да ја орасположи.
- Ајде. - го фати нежно за раката. Тој ја одведе до подиумот водејќи ја нежно за раката. Танцуваа полека, како што ритамот ги опкружуваше. Вмиг таа се опушти. Не можеше да остане рамнодушна. Ја мушна главата во неговите пазуви. Бараше нешто. Некој прекрасен смирувачки ритам. Потоа се измоклна полека и го гледаше во усните. Загуби здив. Тој ја забележа како се губи и ја прегрна цврсто.
- Добро ти е? - ја праша додека танцуваа така прегрнати.
- Прекрасно. Овој момент.... - се губеше.
- Сакаш да седнеме на терасата? - ја праша со поглед. -Подобро ќе ти биде.
- Може.
Отидоа оставајќи ја толпата зад себе. Седнаа на самиот гелендер.
- Кажи ми сега... - ја погали нежно по косата. - ... убаво си поминуваш?
- Најпрекрасно... - му се доближуваше со лицето.. Ги сети неговите усни. Почувствува мали слатки болки во стомакот. Го бакнуваше прво кратко па страсно. А тој ја фати за половината и ја принесе кон себе.
- Те сакам. - ги чу нејзините зборови додека ги вкусуваше усните.
(фрагмент од „Колачиња“. Скопје 2007)
