Не знам што да кажам кога ништо и се‘ е кажано. Прремалку во премногу. Низ глава ми се мотаат чудни мисли. Дали можеме да бидеме сигурни во нешто? Во љубовта можеби? Хм.
Пред една година, ова беше ден кој траеше една година. Зарем постојат среќни краеви?
Се чувствувам како светот да мава по мене со ножеви а јас упорно го гушкам. Дали треба да го напуштиме овој свет? Мислам дека треба, метафорично.
Не знам кај ќе ме одведе ова стварно, ама паметот ќе ми го спаси газот, тоа е повеќе од сигурно.