Сакам да кажам/Сакам да прашам
- Автор на темата Mila Kunis
- Време на започнување
Во некоја алтернативна реалност, можеби димензија C47-A8592D има и пола метар снег во Скопје. Во оваа уште нема.
Последна промена од модератор:
Ај тегла, океј. Сепак, наликува на чаша. Али ова?!
Ватафак им е на луѓево? И да не е вистинска модифицирана сјалица, пак е глупост невидена. Е***е, хипстерите, е***е.
Ватафак им е на луѓево? И да не е вистинска модифицирана сјалица, пак е глупост невидена. Е***е, хипстерите, е***е.
Последна промена од модератор:
Некогаш се чудам и ме изненадува колку мизерни можат луѓево да бидат.
Денес разбрав за несреќна случка на еден мој пријател. Не сме многу блиски, не сум засегната од ситуацијата, меѓутоа тоа што му се случи е доста грдо. Можеби делумно е негова грешка, меѓутоа ме "воодушевија" коментарите од некои луѓе што ги знам.
Почнувајќи од ако, убаво му се случи, така, нека се научи, па се до посакување на уште полошо да го снајде.
Зошто, зошто бре луѓе ја чувствувате таа потреба да се ситите на нечија мака? Зошто му посакувате на човек кој го знаете да му се случи лошо? Па и да не го знаете. Вие ќе просперирате? Некако ќе тргнете напред во животот од неговата ситуација? Зошто мора секогаш да посакувате да цркне козата од комшијата? Ниту ви смета тој човек, ниту вам лично ви наштетил.
Не можам да се изначудам како им работи мозокот на овие луѓе, во кој дел ја наоѓаат сатисфакцијата од туѓа мака? Не дека јас сум Богородица, сочувствувам премногу, солзи ронам и дека зрачам од емпатија, ама лошо никогаш нема никому да му посакам, а уште помалку да се ситам на туѓа несреќа.
Мизерија од народ сме, затоа никој не не сака. Можеме да се лутиме или не, ама тоа е вистината.
Денес разбрав за несреќна случка на еден мој пријател. Не сме многу блиски, не сум засегната од ситуацијата, меѓутоа тоа што му се случи е доста грдо. Можеби делумно е негова грешка, меѓутоа ме "воодушевија" коментарите од некои луѓе што ги знам.
Почнувајќи од ако, убаво му се случи, така, нека се научи, па се до посакување на уште полошо да го снајде.
Зошто, зошто бре луѓе ја чувствувате таа потреба да се ситите на нечија мака? Зошто му посакувате на човек кој го знаете да му се случи лошо? Па и да не го знаете. Вие ќе просперирате? Некако ќе тргнете напред во животот од неговата ситуација? Зошто мора секогаш да посакувате да цркне козата од комшијата? Ниту ви смета тој човек, ниту вам лично ви наштетил.
Не можам да се изначудам како им работи мозокот на овие луѓе, во кој дел ја наоѓаат сатисфакцијата од туѓа мака? Не дека јас сум Богородица, сочувствувам премногу, солзи ронам и дека зрачам од емпатија, ама лошо никогаш нема никому да му посакам, а уште помалку да се ситам на туѓа несреќа.
Мизерија од народ сме, затоа никој не не сака. Можеме да се лутиме или не, ама тоа е вистината.
Ова е невидена глупост, ке им текне и во ВЦ шоља супа да послужуваат на крај..
