Мислам дека тие што игнорираат најчето се слаби луѓе, луѓе кои не се доволно зрели и способни за да се соочат со некого во одредена ситуација и да разговаараат отворено за проблемот туку решението го гледаат во бегањето и повлекувањето. Кукавички чин и крајно непочитување по мене. И најчесто истите не те ни удостојуваат со одговор за нивната постапка туку само така знаат да испарат и да ги снема из чиста мира па ти оди тумачи зошто, како, кој е крив, дали можеби ти си згрешил нешто. Се чудиш дали вреди да настојуваш да дознаеш што е во прашање или да си ја задржиш таа самопочит што ти останала и да кренеш раце од тој кој го негира твоето постоење. Како и да е грдо чувство е и ме боли кога некој е нем на моите зборови, ова зборам за блиски особи со кои сум емотивно поврзана, оние другите нема потреба ни да ги спомнувам.
Oд таа причина и јас ретко некого да игнорирам освен ако не ме повредил па да не заслужува ниту муабет веќе.