Ќе си засадиш една семка и ќе си ја пазиш, ќе си ја налеваш, ќе ја сакаш, ќе сонуваш дека ќе израсне во огромно дрво, ќе ти даде плодови, ќе ти врати за цела посветеност, ќе те израдува, ќе те направи горд, ќе си сонуваш и замислуваш... И ќе си веруваш.
И семката ќе ти роди толку скапани плодови што ќе си речеш -ај ако се скапани им посветив внимание ќе си ги сакам-. Ама не, ќе почнат да ти паѓаат на глава, ќе те удираат, ќе ти ја засмрдуваат облеката. И ќе си речеш -ок е не е она што замислував ама мои се ќе си ги сакам-. И толку силно ќе ти паѓаат на глава што дури и крв ќе ти пуштат. Ќе те повредат, ќе ти ја продупчат главата. И ќе ти направат толкава болка, неиздржлива и силна. И пак ќе стегнеш заби и ќе си ја наведнеш главата. За цела таа посветеност да не оди во вода, љубовта да не е залудно потрошена.. И ќе си трпиш. И тогаш еден плод толку силно ќе те тресне што смртно ќе те повреди. И пред да испуштиш душа ќе си речеш, до мене е не ме бидува ни едно дрвце да посадам.....
Е така и јас со врските, дали биле пријателски или љубовни небитно. Не научив да го исечам дрвото од корен кога ќе ги видам скапаните плодови.