Палењето свеќа(и сѐ што има оган во него) длабока архаична работа која што христијанството само ја има „накалемено“ на себе.
Не можеш ти народ што илјадници години бил во политеистичка фаза, каде чествувал богови од типот Зевс, Хад, ајде да не се задржувам само на грчките божества еве и старословенските... Перун, Дабог, Дажбог, Световид, преку ноќ да го натераш да се откаже од сето тоа и да го направиш да ти верува во еден Бог творец на сѐ.
Прати 1000 мисионери, сите нека си го дадат животот за тоа, нема да успеат психата на народот од корен да ја променат.
Ете затоа си останале овие адети и сегменти во христијанството што ниту еден човек нема да успее никогаш да ги искорени.
Свеќата порано се палела навечер и не се гаснела воопшто за богот на темнината да не може да стигне во домовите. Ако била потполна темнина, Црнобог (Хад) доаѓал и ја земал душата или на најмладата невина членка на семејството, или на најубавата стока меѓу домашните животни.
Се палело порано свеќи околу жртвениците, ако се жртвувале за хтонско божество, па ако после жртвопринесувањето, кога се правело обредното славење(со играње пиење и оргии) ако се изгаснеле свеќите за архаичниот човек тоа било знак дека хтонското божество е задоволно од жртвопринесувањето.
Е бидејќи црквата колку и да сакала да го искорени тоа, не успеала, во симболиката на свеќата која е направена од восок и на која без проблем може да се изгравира што сакаш(затоа што е мека) ја накалемила чистотата и мекоста на душата на верникот, а со пламенот се презентира светлината на Исус чија светлина преку запалувањето сакаме(молиме од Бога) да ја инкорпорираме и во нашите животи.