Го сакам. И кога најмалку ме заслужува,е баш тогаш најмногу. Чудно е? Не е, јас сум жена, така функционирам-чудно. Онаа грутка што ме гуши,што ме стега во градите, дури е убава на некој начин. Како? Ми покажува дека сум жива,мрдам,копнеам,чувствувам. Ете тоа одамна го немам почувствувано,па затоа дури и тоа е божествено. Се е релативно,само љубовта не е. Сложена е ама убава. Не потсетува дека сме живи,дека копнееме по некој,нешто,дека тежнееме дури и да патиме ама да сакаме и да бидеме сакани. Нема ништо поубаво од тоа. Дури ни на ваков никаков ден. Сакајте и бидете сакани,не штедете на љубов и емоции.Не се опирајте,не се бранете.Тоа е движечка сила,тоа е најголемата моќ. И богами ја нема секој. Само посебни луѓе,големи. Само голем човек,со големо срце може да пружи и прима љубов. Ете така драги мои.