Одев на играорна пет или шест години, не знам точно. И се уште се каам што се откажав. Копиљ, ме мрзеше да се влечкам неколку пати неделно до МКЦ.
Тие години ми беа најубаво поминатите години. Бев прилично мала кога почнав, петто одделение чинам. Нема да го заборавам моментот кога од групата со почетници само јас бев избрана за нагоре.
Растев, а најважно се развивав правилно. Држев линија каква чинам веќе нема да имам. Учев, а пред се се дружев. Ги обожавав сите концерти, мини и големи турнеи.
Тогаш го мразев викањето на инструкторот да се исправам, а сега ми недостига.
И не, играорната не значи играње на свади прв на коло. Впрочем свадбите немаат допирна точка со играорната.
За мене играорната е нешто многу повеќе. Чувството кога ја облекуваш претешката носија, црвениот кармин и кренатите шишки и ден- денес ми претставува едно од најчистите чувства.