Ваша поезија

[Achernar]

Сеуште

На усниве имам траг од пепел,
со кој ја прегрнував земјата,
но сеуште можам да бакнувам со нив,
сеуште во градиве немам срце,
но носам сребрено виножито што ја бои крвта истечена со ноќта,
чекорите ми се ѕвездени и ја длабат секоја карпа расцутена од дождот,
пред него и после него,
јас стојам соголен со прашања и уште толку одговори,
сами,
конечно сам и не лутам во бунарот со желби и илузии,
посакувам и се раѓам,
нов,
жеден за смисол и допир,
да го наситам волкот во мене,
уште еднаш,
со туѓ кармин да ја бакнам иднината,
долго,
долго не бев јас,
и не ми е важно кој на кого личи,
само да сум некој,
чиј последен час е негов,
со гранката на ветрот,
која не се крши,
раскажан со зборот потрошен,
кој има име,
што не лаже кога е потребно,
и патува самиот за себе,
од мене до денот преку мене,
со сонлива магла надоен,
но сеуште гладен.

 

[Achernar]

Милост,
те моли душава,
за твојата милост ќе направам сѐ што ќе посакаш,
толку години не ја побарав,
но сега погледни ме со неа,
погледни ме низ потни стакла,
затоа што ми е потребно,
затоа што ми даде очи кои не знаат да заплачат,
а толку длабоко болат,
ми даде душа која не знае да замоли,
но од човек е,
од коски е со месо покриени,
забораваш,
само прободи го срцево со твојот меч во нив,
нека истече крвта од него со ноќва која нема име,
која нема превод,
само заталкана месечина,
сребрено истурена во полноќната градина на заборавот,
засекогаш изгорена,
со цветовите на твојот прв и последен допир.

 

[Achernar]

Празни зборови,
насекаде,
бледи врз ѕидовите без ехо напишани,
без сеќавање,
чекаат да те сопнат во темнината,
да искрвариш со нив,
не ќе те залечи ниту едно сонце од нив,
од тие зборови празни,
во мене,
празнични се,
илјада светла се,
ниту едно од нив не ќе успее да ме разбуди,
дур ги сонам твоите очи далечни,
натопени со нив,
его што немаат во небото,
што име немаат,
во моите молитви безбожни,
молитви последни.

 

[Iris*]

Ги гледаш како минуваат,
и би сакал да се препознаеш,
да се измешаш со нив,
само понекогаш,
да поразговараш,
како да си отворил прозор,
се станува посветло, посвежо,
френетичната болка што колва по немите ѕидови,
како да се ослободува низ воздухот,
сите минуваат,
а ти му се предаваш на бранот,
мирно течеш,
спокојно лулајќи се,
низ еден шум згуснат,
каде зачудено се препознаваш
во гласот твој,
што ги изразува сите нив,
и тоа што од сите мрачни тела и души се соединило,
блеснува, и се ослободува во твојот лик.
Такви се некои разговори,
како да си отворил прозор,
се станува посветло, посвежо...
Само понекогаш...

 

[Achernar]

Повторно дожд,
и повторно црни мисли душата ми ја параат,
со ноктите на небото темно,
ја соголуваат во тон тежок,
навикнат на грбот да го носам,
ко роб без умор,
без живот,
ништо ново,
повторно сум сам,
скитам во ноќта со очајни писма без адреси,
се ближи новата година,
ништо бедно,
исто ќе е,
ќе заврне повторно дожд во неа,
ќе посакам да липам кога ќе заврши,
да се истурам после него,
со чекори боси,
врз асфалтот жежок,
кој не води нигде,
но јас не знам со овие очи,
што сенка немаат,
и само тебе те имаат,
а ти?

 

[Achernar]

Некогаш го имавме овој ден,
што личи на тебе,
на мене,
близок на срцето,
истечен во него со крвта на твојата љубов,
исти се прстиве и сега што те допираа тогаш,
и усниве што те бакнуваа некогаш,
неми и горчливи,
а толку посакувани,
очиве се само збунети,
заплеткани во сребрената луна,
далеку од тебе,
од мене,
од сето она што го живеевме гладни и жедни,
во таа иста ноќ,
како оваа,
во која се дарувавме со зборови
волшебни и мечтаевме до догор,
со светлост и мрак,
мојот и твојот,
не ќе ги смениш ти,
ниту јас,
векуваш ти со нив,
векувам и јас,
прости ми што не те љубев како што знаев и заслужуваш со силата твоја една,
растопена грубо и нежно,
во телово,
кога ми беше потребна со двете,
тие слова што ја хранеа душава,
тие прегратки тогаш и сега,
но топло е во градиве,
кога ќе ги спуштам дланкиве врз нив,
за тебе,
од тебе,
за денот да ми биде радосен,
како овој и некогаш истиот,
заљубен,
толку носталгичен,
во спомените кои не се љубов,
поделен меѓу полноќта,
моја и твоја.

 

[Iris*]

Ако веќе газиш по моите чувства, направи го тоа со боси стапала,
почувствувај и ти,
кога ќе запре крвотокот,
колку боли.
Ако веќе ми се смееш зад грб,
направи го тоа со достоинство,
насмевни се во огледалото,
и продолжи како ништо да не било.
Ако веќе ме лажеш,
направи го тоа искрено,
излажи се и себе,
вети си и неисполни.

 

[Achernar]

Цвет над гробот

Во градината на заборавот,
гроб до гроб,
и еден миг,
од живот или два,
пелтечи непозната уста над него,
со свод од солзи натопена,
под зимското сонце и ветрот румен,
во фототапет скокна една душа,
со расцветани очи,
бледе и венее со нив,
сама векот си го векува,
распукува со цветот во неа,
од тишината однегуван,
кревка е вечноста што носи само име,
во градината на заборавот,
гроб до гроб,
и цвет над еден,
што на мене личи,
од сон или два уморно разбуден,
чекајќи го последниот дожд,
неговата последна песна.

 

[Achernar]

Скица за епитаф

Зимски ден створен да ме дофати,
но не му давам,
ко заруменета девојка срамливо му бегам,
а што ако биде лето блесаво,
да ме дофати со раката,
меѓуножјето да ми го допре,
ќе застанам да го изненадам со таа девојка вообразена,
нека фати,
ја сакам пролетта и есента,
во нив ќе стои бисерно,
таа скица за епитаф,
секако кога времето ќе и дојде,
ќе замине и таа,
ќе остане било што,
ме заболе и ако ништо не остане,
секако утрото,
никогаш не ќе умре,
како што можеш ти,
без ниедна рима,
секако ќе бидеш безгрешен,
како никој,
смртта ќе биде твоја најголема грешка.

 

[Achernar]

Малечките убави места на моето срце,
се само дамнешно минато,
во кое наминувам понекогаш често,
ко славеј на дождот,
што му пркоси на ветрот со натопени крилја,
сокриен меѓу сонот и јавето,
покриен со нотите кои се слушаат само еднаш,
и се пеат само еднаш,
изгорени од една љубов дамнешна,
побратимена со последната нитна на малото дете и најмалата среќа,
на сето родено и одродено во неа,
што во бол се руди,
со оваа ноќ што лелек нема,
и снежи до карасмрт,
од векот искршена,
со мојата тишина неизречена,
оставајќи зад себе една тага,
и самотија измешана во очиве детски,
кои не издржаа,
и заплакаа,
со солзите на небото сино,
во крвта заробени,
што извор немаат,
ниту име,
ниту траг,
само стихови,
што ниту волците не ги следат.