Бог што се лути, казнува и што суди неможе да биде Господ. Такво битие се вика демијург - лажен бог.
Апсолутно битие што поседува особини како сезнајност и семоќност е апсурдно да се лути. Ако се потекнува од него, тогаш од кого потекнува тоа што тој ќе го види како погрешно, зло, непотребно? Тоа би значело дека неуспеал да предвиди што ќе се случи или пак немал моќ да го направи тој исход во согласност со неговата промисла.
Друга дабота, приказната за Луцифер е христијанска верзија на расипан телефон. Евреите воопшто не пишувале за надприродно битие, туку за човек - кралот на Вавилон - Набуканезер. Овде имаш опширно образложено за ова:
Link
Пред да преминам да зборувам сериозно, ќе те замолам да го препрочиташ целиот разговор, форумџиката кажа дека Бог го создал сатаната - и дека така треба да веруваме ако веруваме во Господ Бог, и јас ѝ одговорив како би одговорил вистински христијански верник, бидејќи вистинскиот христијански верник тргнува од „Бог е милостив“ и тука нема место за амбиваленција.
Вистината за Луцифер потекнува многу пред Евреите да почнат да имаат своја религија, и сега ќе го објаснам сериозно. Нема да користам реченици на верници кои цитираат делови од светите книги. Исто така нема да испратам линк, бидејќи ќе ти срочувам накратко што кажале Елијаде, Фрејзер и Мелетински и што сум укапирал јас во досегашното мое буричкање низ бинарната логика на луѓето и претставата за боговите.
Богот по дифолт е со две лица, и добра и лоша страна, ако ја гледаме суштината на секој бог. Зборувам буквално за сите богови што постоеле во свеста на човека од искона.
Тргни од Тор заврши со Зевс, а потоа премини во монотеистичките религии и земи го секој светец што е супститут на помалите божества од политеистичките религии.
Во Словенски пантеон - учебник на професорката Нина Анастасова Шкрињариќ ќе сретнеш една митолошка прикаска која успеала да се протне во денешницата од Словенската митологија(иако нашата митологија е најмалку десакрализирана па ретко можат да се најдат такви свети прикаски излезени од обредниот круг) што се однесува на замислата на богот - Сонце. Луѓето со бинарна логика не верувале во „Бог е милостив“ туку баш го сметале за непредвидлив и лутикав. Затоа сметале дека преку денот богот Сонце е на небото и е добар, но во текот на ноќта(кога заоѓа) е во подземјето и тогаш е лут на Месечината што му го зела местото и прави зулуми, за да не прави зулуми не ги гаселе фенерите, не ги гаселе свеќите навечер за да не може да ги нападне.
Значи од искона постоеле тие паралели добар - лош бог(на наше тло со епитетите Белобог - Црнобог).
Е сега, психоаналитички гледано, човек не може да сака и да мрази во исто време некого, затоа мора да го раздели во две тела и две битија. Затоа постепено од еден бог амбивалентен се создава појава за два богови - едниот добар, едниот лош.
Ќе го споредам ова со дете(оти бинарната логика на луѓето, само така можам да ти ја опишам). Детето кога е мало си ја сака многу мајка му, оти не го кара, само го заштитува, како што расте таа почнува да го делка и воспитува и станува и лоша и добра во исто време, и детскиот мозок одма почнува да ги развива оние мисли „Оваа не е моја мајка, јас сум посвоен“, „Оваа не е мајка ми, ова е некој вонземјанин во телото на мајка ми“ - затоа што НИТУ ЕДЕН МОЗОК НА ДЕТЕ НЕМА ДА ИЗДРЖИ ДА ЈА МРАЗИ МАЈКА СИ. Така и со луѓето... не можат да го гледаат богот како лош, па мораат да го разделат на две индивидуи.
И независно дали ќе го нарекуваме Луцифер, Сатана, Хад, Црнобог... тој секогаш ќе биде опачината на еден ист бог кој со текот на годините морал да се раздели на две за луѓето да можат да продолжат да го почитуваат и сакаат...
И така сите прикаски што се запишани во сите свети книги и што се анализираат на начини луди и најлуди всушност... тргнуваат само од ова...
Тоа со борбата со Адам го има во Луча Микрокозма од Његош
