Changes
“Најмила..“
Тоа беа првите зборови кои скоро секогаш му паѓаа на ум кога мислите ќе проталкаа кон неа. Но овој пат мораше да реши. Беше свесен за грешката што ја направи. Всушност сеедно му беше. Таа повеќе не му беше „најмила“. Сакаше сето измачување да заврши. Не чувствуваше никаква среќа во нејзиниот поглед. А сепак зборовите сами од себе проникнуваа. Вечерта не траеше долго. Како во забавена снимка неговиот прст го допре копчето на глушецот. А потоа замре се`. Тој го исклучи компјутерот и си легна. Беше преморен за да мисли на неа. Совеста веќе одамна имаше дигнато раце од неговата душа. Згора на се`, утредента го чекаше патување. Повторно некој здодевен локалитет. Ги склопи очите и потона во себе.
Таа го читаше пасусот на екранот. Вриеше од бес. Повредена, навредена, нејзината душа плачеше во себе. Тој ја предаде. Ја издаде нејзината доверба. Лута, замислуваше како клечејќи тој ја преколнува да помисли за нејзината одлука, како таа му ги возвраќа чувствата со еден сруден поглед. А потоа се присети на писмото што го доби пред неполни два часа. „Никогаш повеќе да не си ми се обратил“ – мислите го помрачуваа нејзиниот итака истоштен ум. Не се колебаше пред да притисне на копчето „испрати“. Потоа го почувствува сиот тој воздух насобран во нејзините бели дробови како исчезнува во истиот момент. Се бореше за уште една капка здив, полн со олеснување. Но безуспешно. Беше истоштена од се`. Ги затвори очите и тивко влезе во својот свет полн со ветувања.
Попладневното сонце ги милуваше последните катови од високите кули со својата златна боја. Тој ја допре врелата земја со чевлите во кои се имаше наталожено кал. Топлината во воздухот дополнително му ја подгреваше меланхолијата која беше вгнездена веќе неколку месеци во неговото срце. Само што пристигна дома, го исфрли од себе итака распарталениот ранец, полн со спомени. Се чувствуаше изнемоштено од самото утро. Веднаш седна крај комјутерот да ги прегледа новостите што ги пропуштил тој ден. Ја бараше утехата во виртуелниот свет. Во последно време се повеќе. Се прашуваше зошто. Немаше логичен одговор, само тоа дека последиците не беа на неговата страна. Прошара по неговата електронска пошта. Честопати добиваше спам пораки за тоа како животот без секс е само празна приказна. Се прашувшае кога последен пат бил со девојка. Три години. Проклети три години талкање во место. Но дали... Тој сметаше токму во тие три години животот одново започна. Или барем без последните шест месеци. Се изненади кога на екранот виде едно име, толку познато. Го читаше писмото. Отпрвин не почувствува ништо. Мислеше дека го виде секојдневието во себе. Стана од масата да си направи сок. Потоа очите повторно прошараа по буквите. Сега го чувствуваше нејзиниот гнев како вриеше. Шокот прејде во фазата кога човекот постанува свесен за тоа што се случува. Посака никогаш да не ги напише тие зборови. Зборови полни со издаденост, повреда, чувство на пониженост. Ја почувствува крвта како залазува по лицето. Беше по малку збунет. Не бидејќи не знаеше како да и` одговори, но затоа што за прв пат ги почувствува забите на совеста како лакомо му ја нагризуваат душата. Веднаш се зафати за работа. И` пишуваше токму тоа што му лежеше на душата. А тоа не беше омраза. Ниту навреденост. Туку спротивното. Инстинкт за заштитување на личностите кои ни значат. Тој беше „окупаторот“ и се трудеше да и` објасни дека неговите намери беа сосема поинакви. Се обиде да биде ослободителот. Всушност не се бореше да ја придобие повторно. Се бореше за нејзината среќа. Нејзината одлука беше тоа што го ценеше кај неа. Бидејќи овој пат навистина ја преиде границата, очекуваше осуда на смрт. И ја заслужуваше. Не ги знаеше точно нејзините чувства кон него, но знаеше како би постапил тој кога би се нашол во нејзина ситуација. По половина час поминато во пишување, го испрати писмото. А потоа се врати на обврските. Вечерта беше полна со неизвесност. Тој само сакаше да биде среќна таа. Ништо повеќе...
Таа го пиеше утринското макијато кое веќе беше изладено. Ги чувствуваше голтките како полека лизгаат во грлото. Горчливо сладок вкус. Примамливо. Седна покрај екранот да ги чита новостите. Веќе и` влезе во рутина. Честопати добиваше писма од својата другарка која живееше во Франција. И` недостасуваше многу. Поготово сега, кога се чувствуваше осамено. Нејзината душа копнееше да се исплаче. Но немаше кому. Веќе беше скептик. Се чувствуваше предадено. Ги гризеше меко усните додека очите и` шараа низ писмата. А потоа застанаа на едно. Го отвори и покрај тоа што се чувствуваше гневно кон тој човек. Не беше изненадена многу од неговите зборови. Можеби затоа што беше длабоко повредена во себе. Или пак го познаваше многу добро. Го исклучи екранот за момент и пушти мислите да и` талкаат. Не можеше да не помисли на неговиот лик. Не го љубеше, но не сакаше да го повреди. И` беше мил на еден начин. Се присети кога за прв пат нивните погледи се сретнаа. Таа беше возбудена. Се плашеше да не... но се случи. Нејзините мисли се удрија од работ на фиоката. Ја отвори и погледна внатре. Разгледницата иако беше нафатена со слој прашина, ги шепотеше искрените чувства што тој и` ги откри кога прв пат се сретнаа. Поради тоа се плашеше. Да не биде она што и` се случи на неа. Се плашеше да не биде љубена од својот пријател. Воздивна длабоко. Не сакаше да го изгуби и покрај тоа што ја имаше повредено. Го зеде мобилниот и му пиша. Потоа сркна од веќе студеното кафе. Сладок вкус на олеснување.
Сонцето веќе беше кон патот на својот зенит, кога тој пристигна на работа. Сакаше да биде опкружен со мирисот на свежо опкопана земја, со металниот звук на копачите кои неуморно одѕвонуваа во густиот облак од прав. Честопати утехата ја бараше тука. Но ретко беше сведок на некаков позитивен резултат. И денес се надеваше. Го зеде копачот и се упати кон својот сектор. Веќе ги познаваше луѓето со кои беше опкружен. Едниот висок и помалку згрбавен, со права боцкава коса како еж. Беше помлад од него но доста поагилен. Другиот беше црномурест со црна кратка коса. Беше доста поразвиен. Се чувствуваше една мала ориентална жичка во неговото присуство.
Само што го допре дното од јамата, го чу мобилниот. Порака. Го фрли копачот и го зеде. Почувствува мал бран на свежина. „Остави ми време“ – ја читаше повторно. Срцето почна весело да му потчукува. „Го имаш сето на располагање“ – и одговори. Потоа се насмевна за прв пат после долго време и замавна силно со копачот по земјата.
Неколку месеци подоцна...
Нејзините нозе иако уморни, итро чекореа по плочникот. Во придружба беше нејзината другарка, која едвај се обидуваше да биде во чекор со неа.
- Брзаш – и` довика.
- Ќе задоцниме – процеди во себе. Всушност знаеше дека ќе стигнат. Дури и да имаат вишок време да си ги разладат мислите со по еден студен пијалок во студентската кантина. Погледот и` шараше насекаде. Како да бараше некаков интересен предмет за истражување. Посегна по вратата. За момент мислите и` заталкаа во минатото. Не го сакаше. Но едноставно се почувствува тажно. Не лошо, миту изморено. Само тажно. Се прашуваше што прави во тој момент. Дали е со друга. Дали неговите очи истотака шараат наоколу ? Дали и нему срцето брзо му чука штом ќе се сети на неа? Ги грицкаше усните меко во себе.
- Не можев а да не помислам на неа. – му раскажуваше на својот пријател додека седеа под топлото сонце.
- Е па побарај ја тогаш – го погледа зачудено.
- Не можам... Добро знаеш дека така самиот се повредувмам.
Ги склопи раце и стана. Ги почувствува истите слатки болки по одредено време. Поминаа 3 ипол години од нивниот прв заеднички поглед. Повторно се чувствуваше како мало детенце.
To be concluded....
Последна промена:
