Според мене најчиста, најискрена, неискварена љубов е онаа што ја чувствуваме уште од бебчиња, спрема мајката.Едноставно потребна ни е нејзината близина, нејзиниот мирис, допирот, зависни сме од неа..
Текот на времето само го менува овој правец на сакање, почнуваме да се усмеруваме кон други личности, за кои сметаме дека исто така ни е потребна нивната близина, мирисот, допирот....но со тек на време сфаќаме дека недостижно е она што навистина го мислиме и ни треба, со она што е реалност.
Првичниот жар помеѓу двајца, страста, тоа е само микро дел од сето она што би требало да следува во животов, многумина грешат, не е тоа љубов, тоа е само привлечност, страст.Потоа да, преминува во еден вид навика, но доколку знаеш дека тоа е тоа и секој ден ти е исполнет со него, сфаќаш дека е тоа љубов, жарчето сеуште ќе го има доколку самите успеете да си го задржите.
А онаа вистинска, чиста, најчиста љубов после онаа спрема мајката е онаа што би можел да ја имаш спрема своето дете, тоа е веќе дел од тебе, кинеш дел од себе и му овозможуваш да живее, го гледаш и едноставно те потсеќа на тебе, на него....непроценливо чувство и љубов.
А се она што е измеѓу секогаш ќе биде со тенденција за крај, секогаш кога ќе мислиш дека тоа е тоа вистинското опп сфаќаш има нешто друго и друго...
Убаво е да живееш со цел да бидеш почитуван, сакан, воздигнуван од оној што е покрај тебе, тоа е "љубовта" која ни е потребна на сите.
