Ваша поезија

[Achernar]

Ноќва сјаи лицето на август,
занемува ѕвезди,
во една тишина и прашина,
без дочек и будење со тажна мелодија,
врз неговото лице ниедна солза,
под него,
под мене,
плач втурант во море,
а таму сонцето се капеше под месечината,
и храбро се тркалаше во едно прекрасно виножито,
низ кое душата која вирее во мене,
ја разнесуваше на некои непознати бродови,
кои трепереа во црните бранови,
ловејќи некоја нестварност,
само мене позната,
која ти намигнува,
некаде,
каде насмевката исчезнува,
во песокот низ кој поминуваат толку непознати стапки,
и длабат некои усни полни со љубов,
криејќи се некаде во прегратките,
на некои височини,
каде бог ме допре,
и ме претвори во свилено едрење.

 

[Achernar]

Последните денови се кловновски,
потсеќаат на мирисот на нешто заборавено,
а толку исткаено,
сосема слободно и идилично,
во една игра не враќајки се назад повторно,
ниедна болка не е слична на тоа,
ведро небо,
а јас не знам зошто е без солзи,
глупаво,
но еднакво на вистинито,
круна на твојата прекрасна коса,
која сочувува години во себе,
и ништо од тоа не ја занишува летната јаловост,
како денот кој не заминува,
и во ништо не се претвора,
само спомен лежи и се подсмева,
се смее,
таму некаде,
префинето,
убаво кажано,
само малку,
како што ти посакуваш,
и ништо е небитно,
така,
бескрајно,
ме допира,
оргазмично.

 

[Achernar]

Што значи да љубиш,
без баκнежи,
без полноќна жаρ,
во денот,
во κој лутам и баρам,
светлина без допиρ,
уште еден таен,
κој во мислите доаѓа,
не спознавајќи ги твоите очи,
и тоа што го засенуваш,
сосем доволно,
и подмолно,
да не видам во нив,
сонце κое изгρева,
и во мρаκот те баρа,
сκρиена и далечна,
а вистинита,
κρвта моја што ја голташ,
со насмевот твој,
во неκој оган од стρаст,
κој со дρуг го делиш,
што значи да живеам,
без твоите усни,
твојот миρис,
вρз моето тело,
ρаспослан,
не знаејќи,
во неκоја солза,
κоја те исчезнува за миг,
поголем од постоење,
вρз бρегот на вρемето,
κое не завρшува,
и вечно го дочеκува,
тоа што значиш.

 

[Achernar]

Во сонот мој,
посонлив од песок,
и расеан во мракот,
твојот вел,
натопен од летниот дожд,
сјаеше место месечината,
откривајќи ја љубовта,
на твоето лице,
што ја бакнував.

 

[Lena]

Ме оживеа.


Му вдахна живот на телово.
Еве денес..
Бев тоа јас во огледалото.
Со сјај во очите.
Не беше тоа тој изгубен
длабоко во зениците поглед.
Не..
Се видов себе,среќна.
Насмеана.
Млада и убава.
Те гледам,те анализирам,
те впивам во себе,
како да си мое лично
чудо на кое не можам да
престанам да му се восхитувам.
Гледам,живнуваш.
Те гледам среќен.
Насмеан.
Млад и убав.
Го немаш оној изгубен поглед
некаде во далечините.
Кога ме гледаш,
ме анализираш,
ме впиваш во себе,
на оној ист начин како јас тебе
се чувствувам себе си.
Секоја моја мимика,
секој мој потег е така..
Прецизен.
Со доза заводливост и женственост.
Секое чувство живнува за миг.
Шаренило од милион чувства.
Се рефлектираме зар не?
Не сум мртва.
Ме оживеа.
Немој да ме убиеш.

 

[Lena]

Чудно е


Чудно е што
има некое чувство во себе дека ти припаѓам тебе.
Чудно е што од првиот поглед во твоите очи
знаев дека тоа е тоа.
Дека тоа си ти.
Дека тебе те чекав.
Чудно е како времето не игра никаква улога.
Ниту пак зборовите се потребни да се разбереме.
Чудно е како срцево забрзано чука кога го сретнувам твојот поглед.
Чудно е што не ми недостигаш,
чудно е што си присутен.
Чудно е што знам дека еден ден ќе стојам пред олтарот со тебе.
Чудно е што знам дека староста
ќе ја поминеме на мотори некаде
на пат низ светот.
Чудно е што те познавам така добро,
а не сум проговорила ни збор со тебе.
Чудно е што знам дека било
што да ми се случи
ќе бидеш тука да ме заштитиш.
Чуден си.
Чудна сум и јас.
Чуден е целиот универзум и неговото функционирање.
Ти си мое чудо.

 

[violetmoon]

Со молитва во тишината
ја замрзнувам болката
и во ноќта што без збор се распаѓа
ти си сеуште крадецот на моите воздишки,
на мојот сон и спокој,
крадец на сета убавина во мене,
и се она што љубов се нарекува,
безусловна,и слатка и горчлива
измиена во нечии солзи
запечатена со нечии гревови,
свети а проклети,
крадец си на мојот поглед,
човечки и животински,
на моменти чуден и лудачки,
кој го сакаш,
кој го ловиш незнаејќи,
а тој неуморно те бара во нечии очи,
копнеејќи да го види својот отслик
во нив,и барем за миг,
во синилото ќе се рашират зениците,
впивајќи ја сета светлина од тебе,
од која и мртвото во мене ќе оживее,
а темнината ќе се распрсне во безброј звезди,
кои ќе го красат црното небо,
и секоја ноќ на полноќ
по една ќе се спушта до тебе
да те потсети,
на се она што љубов значи,
безусловна,несебична,
и ти не ја кради безмилосно,
нема потреба,
таа веќе не е моја,
јас одамна ти ја подарив,
чувај ја.

 

[Achernar]

Да се живее еден ден,
е премногу,
од солзите кои се пресликуваат,
во дождот,
посакувајќи едно минато,
без тебе,
без прашање,
во кое твоето посакување,
го препознаваш,
и на него твоето деколте,
посакувано од непознати очи,
и нивните недостојни љубови,
кои тага налеваат,
на овој свет,
кој е повеќе од сурови лица,
и кои во огнот го разгоруваат,
она во нив,
кое во мене вистинее,
и така си течат,
во скотска бескрајност,
од твојата убавина,
на души нечисти,
од кои страдам,
и бегам,
до смртта,
која мир не дава.

 

[Achernar]

Течи љубов,
низ мене низ реди,
само ти ми остана,
и паднат и станат,
ти си секогаш,
во мене,
во еден сиров поглед,
во кој,
ископај ги очиве,
и лути несреќи погребај,
а во онаа болка која боли во мене,
само лек во неа налевај,
да не боли,
во ноќта да свети,
како месечина,
како ѕвезда осамната,
што душата моја од темнината опиена,
ја разбуди,
да тлее,
да ништо ме раздвои од тебе,
и сето она што крвави и пече,
клето да разбуди едно утро,
во кое сонот јаве ќе осамне.

 

[Achernar]

Се видов себе си,
те видов тебе,
заклучена во моите мисли,
во мојот поглед,
заробен во овој свет,
и во него едно сведоштво,
на дланките на еден цвет,
во очекување на еден сон,
бакнат со вистината,
на твоите усни,
кои ја раѓаа пролетта,
во мене,
кои ја разбудија зората,
неразбудена во мене.