Обид за љубов после силна љубов

[Точка]

Се случува, еднаш во животот се заљубуваш посилно од било кога претходно. Уште од првиот миг, од првата средба - едноставно знаеш дека е поразлично, знаеш дека е посебно. Целосно си одговарате со партнерот, во секој поглед. Меѓутоа, со тек на време на површина излегуваат ситници кои ви сметаат и на двата, кои понатаму стануваат се поголеми и понеодминливи. Причини за бројни караници. И двата знаете дека не е како што било некогаш, меѓутоа љубовта и понатаму е таму. Постои, обострано! И таа ве одржува заедно, не дозволува да се разделите. Но, кога-тогаш чашата ќе прелие... Крај. Крај на врската, целосно. Но не и крај на љубовта. Заклучуваш дека најдобро е да сте разделени, и покрај тоа што знаеш дека тоа беше посебна љубов. Наводно, решаваш да продолжиш со животот. Но сам се сопираш, постојано присетувајќи се на таа пропадната „вистинска љубов“. Сите ги споредуваш со неа, сите и се недостижни. Живееш од денес за утре, убеден дека таква љубов веќе нема да најдеш, нејќеш воопшто ниту да им дадеш шанса на другите. Нејќеш сам да си дадеш шанса. До кога така? Дали таа пропадната љубов ќе те прогонува цел живот? Дали после една таква силна љубов, залудни се сите други обиди за љубов? Како би се/како сте се справиле со една ваква личност, „осакатена“ од претходното љубовно искуство? Како би се/како сте се справиле со светот доколку вие биле таа „осакатена“ личност?


Моментално се обидувам да се справам со една таква „осакатена“ личност која ја имам крај себе. Давам се од себе, вложувам до максимум прилично долг период, меѓутоа постојано имам чувство дека не е доволно. И осеќам дека снемувам сили. Не знам ни што е најпаметно да направам. Залудно е кога едниот се труди, а другиот останува врзан за спомените... нели?

 

[Ѕвездичка]

Еден ден нешто од внатре само ќе ти дојде чувството, ќе престанеш да се замараш и да мислиш на него, зошто ќе сфатиш дека никој не вреди за само ти да се замараш и ти да се трудиш. Ако те сака ќе се труди и тој и тој ќе плачи и тој ќе моли . Сигурно сега си на почеток на раскинувањето и ќе пробаш да го разубедуваш дека згрешил и дека ти си најдобра за него. Ќе ти се смачи и од тоа, ќе ти биде преку глава. Ќе си речиш, што правам јас бе... ќе се свестиш и ќе си запознаеш некој друг. Штом едниот престане да се труди, крај е. Ти посакувам побрзо да ти помине најлошото чувство, а поубави денови ќе дојдат, за тоа биди сигурна

 

[Saladin]

Се случува, еднаш во животот се заљубуваш посилно од било кога претходно. Уште од првиот миг, од првата средба - едноставно знаеш дека е поразлично, знаеш дека е посебно. Целосно си одговарате со партнерот, во секој поглед. Меѓутоа, со тек на време на површина излегуваат ситници кои ви сметаат и на двата, кои понатаму стануваат се поголеми и понеодминливи. Причини за бројни караници. И двата знаете дека не е како што било некогаш, меѓутоа љубовта и понатаму е таму. Постои, обострано! И таа ве одржува заедно, не дозволува да се разделите. Но, кога-тогаш чашата ќе прелие... Крај. Крај на врската, целосно. Но не и крај на љубовта. Заклучуваш дека најдобро е да сте разделени, и покрај тоа што знаеш дека тоа беше посебна љубов. Наводно, решаваш да продолжиш со животот. Но сам се сопираш, постојано присетувајќи се на таа пропадната „вистинска љубов“. Сите ги споредуваш со неа, сите и се недостижни. Живееш од денес за утре, убеден дека таква љубов веќе нема да најдеш, нејќеш воопшто ниту да им дадеш шанса на другите. Нејќеш сам да си дадеш шанса. До кога така? Дали таа пропадната љубов ќе те прогонува цел живот? Дали после една таква силна љубов, залудни се сите други обиди за љубов? Како би се/како сте се справиле со една ваква личност, „осакатена“ од претходното љубовно искуство? Како би се/како сте се справиле со светот доколку вие биле таа „осакатена“ личност?


Моментално се обидувам да се справам со една таква „осакатена“ личност која ја имам крај себе. Давам се од себе, вложувам до максимум прилично долг период, меѓутоа постојано имам чувство дека не е доволно. И осеќам дека снемувам сили. Не знам ни што е најпаметно да направам. Залудно е кога едниот се труди, а другиот останува врзан за спомените... нели?

По оноа што го прочитав погоре, дадената личност се` уште нема доволно созреано, искуството и` се сведува на ниво - после прва фатална љубов, потоп. Што можеш ти да направиш.... Да се обидеш да дадеш до знаење, да ја созрееш таа личност. Ако сте отворени двајцата меѓусебе, дади му до знаење дека ги почитуваш неговите „неизгаснати“ чувства, но и дека животот е краток за трошење на време на погрешната „загубена“ љубов. Потоа ако тој упорно не може да прифати, не почне да се менува, постави си ги истиве задачи на себе. Дека во ред е да сакаш некој кој пати по загубена љубов, но истото и дека и ти како и тој имаш one life to live.
Созревањето во овој домен доаѓа баш со вакви примери на неуспешни љубови. Љубовта не е само убавите моменти во неа, љубовта е и прифаќањето дека ликовите се такви какви се, но и придонесот истите да се променат во нешто подобро за самите нив. Обострано и поединечно. Ако самите не можат, потребни се личности како ти во твојот пример. До одредена точка секако. До оној момент кога ќе осозрееш и ќе сфатиш дека и да има компромис во твојата врска, ти ќе бидеш повредена и борбата што ја водиш е залудна. Тоа се` самата ќе го осетиш на своја кожа.
Секако има примери со среќен крај, но не по секоја цена. Разговарај со него. И тоа многу. Ние машките иако ги криеме чувствата, многу ни` годи ако разговараме со девојка за нешто толку интимно а да не вклучува прељуба. Може дури и така да му се пикнеш под кожа. Но по одреден момент дади му до знаење дека ти значи тој и само тој.

 

[Давор]

Се случува, еднаш во животот се заљубуваш посилно од било кога претходно. Уште од првиот миг, од првата средба - едноставно знаеш дека е поразлично, знаеш дека е посебно. Целосно си одговарате со партнерот, во секој поглед. Меѓутоа, со тек на време на површина излегуваат ситници кои ви сметаат и на двата, кои понатаму стануваат се поголеми и понеодминливи. Причини за бројни караници. И двата знаете дека не е како што било некогаш, меѓутоа љубовта и понатаму е таму. Постои, обострано! И таа ве одржува заедно, не дозволува да се разделите. Но, кога-тогаш чашата ќе прелие... Крај. Крај на врската, целосно. Но не и крај на љубовта. Заклучуваш дека најдобро е да сте разделени, и покрај тоа што знаеш дека тоа беше посебна љубов. Наводно, решаваш да продолжиш со животот. Но сам се сопираш, постојано присетувајќи се на таа пропадната „вистинска љубов“. Сите ги споредуваш со неа, сите и се недостижни. Живееш од денес за утре, убеден дека таква љубов веќе нема да најдеш, нејќеш воопшто ниту да им дадеш шанса на другите. Нејќеш сам да си дадеш шанса. До кога така? Дали таа пропадната љубов ќе те прогонува цел живот? Дали после една таква силна љубов, залудни се сите други обиди за љубов? Како би се/како сте се справиле со една ваква личност, „осакатена“ од претходното љубовно искуство? Како би се/како сте се справиле со светот доколку вие биле таа „осакатена“ личност?


Моментално се обидувам да се справам со една таква „осакатена“ личност која ја имам крај себе. Давам се од себе, вложувам до максимум прилично долг период, меѓутоа постојано имам чувство дека не е доволно. И осеќам дека снемувам сили. Не знам ни што е најпаметно да направам. Залудно е кога едниот се труди, а другиот останува врзан за спомените... нели?

Прво срц, многу ми смета тоа 'двата'. Мислам дека тоа го нема ниту во еден дијалект колку што знам, ваљда неписмена си. Ако има некаде во Македонија така шо зборат, океј тогаш извини. За луѓе употребуваш двајца, обајца, или ако се само женски, онда идеш на две. Никако двата. Двата телофони, двата листа од тетратка, двата заба и тако даље, за луѓе не.
Е сеа, според твоево, или си delusional (не ми текнува мак зборот сеа), имав еден таков случај каде девојката мислеше дека овој ја сака и дека нивната љубов е магична и дека многу се сакаат, а овој ја вараше со секоја шо ќе стигне, или тој може стварно има некакви чувства кон тебе ама сепак не те сака до толку за да смене нешто кај себе или да одбегава проблемите кои ти ги немаш наведено. Кога двајца сакат, ги надминуват сите пречки. Барем така викат. А ова, не ми стои како ваш случај.
Сите сме имале некоја љубов која сакаме да ја заборавиме, да ја исфрлиме од нашите животи ама нешто не враќа кон неа. Ако еднаш не успеало, нема да успее ни по втор пат. Најди некој достоен за тебе шо ќе се прилагодува на твојот начин на живот подобро. Освен ако не сакаш да продолжите со караниците. Викат дека после караниците сексот бил најсладок. Јас мислам дека се сложувам

 

[Mnogo Bitno]

Не се труди со сила да ги тегнеш работите , биди свесна ако (демек) има видлив резултат од твојот труд ,убедување за вашата ситуација да биде на задоволително ниво дека утре нема пак тоа да се случи од негова страна ...секогаш ќе бидеш на штрек ,а тоа ако ти е ок тогаш ОК ..


Ваква треба да си најдеш, каде што нема препреки ни напред ни позади .

 

[●Untouchable°]

Се случува, еднаш во животот се заљубуваш посилн кога претходно. Уште од првиот миг, од првата средба - едноставно знаеш дека е поразлично, знаеш дека е посебно. Целосно си одговарате со партнерот, во секој поглед. Меѓутоа, со тек на време на површина излегуваат ситници кои ви сметаат и на двата, кои понатаму стануваат се поголеми и понеодминливи. Причини за бројни караници. И двата знаете дека не е како што било некогаш, меѓутоа љубовта и понатаму е таму. Постои, обострано! И таа ве одржува заедно, не дозволува да се разделите. Но, кога-тогаш чашата ќе прелие... Крај. Крај на врската, целосно. Но не и крај на љубовта. Заклучуваш дека најдобро е да сте разделени, и покрај тоа што знаеш дека тоа беше посебна љубов. Наводно, решаваш да продолжиш со животот. Но сам се сопираш, постојано присетувајќи се на таа пропадната „вистинска љубов“. Сите ги споредуваш со неа, сите и се недостижни. Живееш од денес за утре, убеден дека таква љубов веќе нема да најдеш, нејќеш воопшто ниту да им дадеш шанса на другите. Нејќеш сам да си дадеш шанса. До кога така? Дали таа пропадната љубов ќе те прогонува цел живот? Дали после една таква силна љубов, залудни се сите други обиди за љубов? Како би се/како сте се справиле со една ваква личност, „осакатена“ од претходното љубовно искуство? Како би се/како сте се справиле со светот доколку вие биле таа „осакатена“ личност?


Моментално се обидувам да се справам со една таква „осакатена“ личност која ја имам крај себе. Давам се од себе, вложувам до максимум прилично долг период, меѓутоа постојано имам чувство дека не е доволно. И осеќам дека снемувам сили. Не знам ни што е најпаметно да направам. Залудно е кога едниот се труди, а другиот останува врзан за спомените... нели?

Искрено маче, дур го читав ова толкав немир осетив.. Не знам зош.
Ај вака ќе оддолжам ја изгледа..
Со дечково пред да се фатиме една год бевме ко другари .. Буквално брат и сестра. Да он се знаеше за мене.. Знаеше баш и
дека сум имала таква пропала врска пред него..
Тогаш не знам каква беше реакцијата пошто го сметав за другар, сеуште не беа родени чувствата..
Е сеа, јас па мислев дека знам се за него.. Најбитната ствар не сум ја знаела..
Дека плавата за која ми зборуваше фактички е таа во која бил до уши затрескан..
После време спадна муабет за дечко, девојка дали имам моментално дали не кажувам дали ке фаќам за скоро и за него исто и типов толку разочарано кажуваше како да нема поштени девојки..
Вика искрено да ти кажам толку не им верувам на девојките тоа е чудо.. Мислам дека нема да верувам веќе на никоја и ја реагирав одма зош така од каде тоа? Вика од кај знам дека и наредната нема да ме остави 2 саати да ја чекам и да не крева тел..
Ми се споија жичките
Сфатив..

Ама види па еве веќе 4 и пол год и он и ја ко преродени сме заедно.. Ја преболе неа ја го преболив него.. Сето тоа заедно.. Ама полека некако ја осеќав дека не треба да се брза викав кога тогаш ке е мој ама ке си дојде мое време..
Ја осеќав дека тоа пријателство иако имаше "пречки" ќе прерадне во нешто поголемо..

Ако е уште тазе тој "голем" крај убаво е да почекаш.. Како што рече Саладин, во овој период како искрен пријател можеш да му влезеш под кожа
Така можда ќе осетиш ако има нешто..
И од време на време потпрашувај го: а женска? Да најдеме некоја?
Или па кажи му да ти местам некоја или да ти се местам ја?!
А ако те засака и он кога ќе го прашаш дали да му местиш некоја школска другарка ќе те изненади со : "А да ми се местиш ти?"

знам дека оддолжив ама не би ти препорачала брзо да се откажеш, би сакала да успееш.. И најбитно не брзубај се в крпче. Не страдај!
Среќно

 

[Xenia]

Се случува, еднаш во животот се заљубуваш посилно од било кога претходно. Уште од првиот миг, од првата средба - едноставно знаеш дека е поразлично, знаеш дека е посебно. Целосно си одговарате со партнерот, во секој поглед. Меѓутоа, со тек на време на површина излегуваат ситници кои ви сметаат и на двата, кои понатаму стануваат се поголеми и понеодминливи. Причини за бројни караници. И двата знаете дека не е како што било некогаш, меѓутоа љубовта и понатаму е таму. Постои, обострано! И таа ве одржува заедно, не дозволува да се разделите. Но, кога-тогаш чашата ќе прелие... Крај. Крај на врската, целосно. Но не и крај на љубовта. Заклучуваш дека најдобро е да сте разделени, и покрај тоа што знаеш дека тоа беше посебна љубов. Наводно, решаваш да продолжиш со животот. Но сам се сопираш, постојано присетувајќи се на таа пропадната „вистинска љубов“. Сите ги споредуваш со неа, сите и се недостижни. Живееш од денес за утре, убеден дека таква љубов веќе нема да најдеш, нејќеш воопшто ниту да им дадеш шанса на другите. Нејќеш сам да си дадеш шанса. До кога така? Дали таа пропадната љубов ќе те прогонува цел живот? Дали после една таква силна љубов, залудни се сите други обиди за љубов? Како би се/како сте се справиле со една ваква личност, „осакатена“ од претходното љубовно искуство? Како би се/како сте се справиле со светот доколку вие биле таа „осакатена“ личност?


Моментално се обидувам да се справам со една таква „осакатена“ личност која ја имам крај себе. Давам се од себе, вложувам до максимум прилично долг период, меѓутоа постојано имам чувство дека не е доволно. И осеќам дека снемувам сили. Не знам ни што е најпаметно да направам. Залудно е кога едниот се труди, а другиот останува врзан за спомените... нели?

Обид за љубов после силна љубов, порано или подоцна мора да се случи. Неможеш заради некоја си неуспешна љубов да ја уништуваш секоја нова надеж што се раѓа и да ставаш крај на секој понуден почеток. Во ред е тоа да има такви резултати после раскинување, мислиш дека е посебна и поразлична од сите претходни, ти изгледа дека никогаш повторно нема да најдеш таква иста, но всушност ако била вистинската немало да заврши на тој начин. Секогаш постои боље, секако ако ти дозволиш да се случи.
Уште кога видам вака некои штотуку влезени во светот на возрасните, и од првата соочена препрека паѓаат и веднаш крај, нема надеж. Форевер алоун !!
Ако веќе чекориш по тешка патека, треба да си обезбедиш и јаки чизмички. После секоја изгубена љубов најтежок е преболот, но кога ќе го поминеш тоа остави животот да те води кон нови доживувања, не си ги скратувај крилјата тогаш кога највеќе ти се потребни. И запомни разочарувањата нетреба да ти бидат пречка за да го продолжиш животот, и не вложувај залудно труд на места каде што твојите постапки не се ценети.

 

[Saladin]

Искрено маче, дур го читав ова толкав немир осетив.. Не знам зош.
Ај вака ќе оддолжам ја изгледа..
Со дечково пред да се фатиме една год бевме ко другари .. Буквално брат и сестра. Да он се знаеше за мене.. Знаеше баш и
дека сум имала таква пропала врска пред него..
Тогаш не знам каква беше реакцијата пошто го сметав за другар, сеуште не беа родени чувствата..
Е сеа, јас па мислев дека знам се за него.. Најбитната ствар не сум ја знаела..
Дека плавата за која ми зборуваше фактички е таа во која бил до уши затрескан..
После време спадна муабет за дечко, девојка дали имам моментално дали не кажувам дали ке фаќам за скоро и за него исто и типов толку разочарано кажуваше како да нема поштени девојки..
Вика искрено да ти кажам толку не им верувам на девојките тоа е чудо.. Мислам дека нема да верувам веќе на никоја и ја реагирав одма зош така од каде тоа? Вика од кај знам дека и наредната нема да ме остави 2 саати да ја чекам и да не крева тел..
Ми се споија жичките
Сфатив..

Ама види па еве веќе 4 и пол год и он и ја ко преродени сме заедно.. Ја преболе неа ја го преболив него.. Сето тоа заедно.. Ама полека некако ја осеќав дека не треба да се брза викав кога тогаш ке е мој ама ке си дојде мое време..
Ја осеќав дека тоа пријателство иако имаше "пречки" ќе прерадне во нешто поголемо..

Ако е уште тазе тој "голем" крај убаво е да почекаш.. Како што рече Саладин, во овој период како искрен пријател можеш да му влезеш под кожа
Така можда ќе осетиш ако има нешто..
И од време на време потпрашувај го: а женска? Да најдеме некоја?
Или па кажи му да ти местам некоја или да ти се местам ја?!
А ако те засака и он кога ќе го прашаш дали да му местиш некоја школска другарка ќе те изненади со : "А да ми се местиш ти?"

знам дека оддолжив ама не би ти препорачала брзо да се откажеш, би сакала да успееш.. И најбитно не брзубај се в крпче. Не страдај!
Среќно

Се` , се` само не последниов пасус.... Ако му спомнеш да местиш девојка, го пиеш френдзоунот онака сосе кајмак. А веруј, нејќеш машко да те френдзоунира. Пошо у принцип тука машките сме најпогани - можеме да злоупотребиме до крајност каде ти ќе мислиш дека си у врска ама си само replaceable part или па ништо само за утеха. Ако сакаш да те засака или одиш на ризик - признаваш чувства и остануваш со него да видиш колку ќе се развијат работите, или не признаваш ништо, но даваш до знаење дека тој ти е на прво место со тоа што ќе бидеш тука за него, а тој со тек на време ќе увиди дека го сакаш. Значи не да му спомињаш местење други девојки, кроење нови авантури со други личности. Треба да му дадеш до знаење дека ти си таа која го бараш, не некоја друга.
Искрен да сум, би играл на првата варијанта. Иако е доста ризична и може да пукне, подобро е да пукне на почетокот и двајцата да знаете на што сте, него ли да се натегате “ко о чему баба уштипцима“. Барем првично ќе се очеличиш како карактер, ќе боли на почеток но на долги стази ќе ти биде огромно искуство. Ќе ја прележиш онаа Сизифова мака на врдлање „ко киша око крагуевца“ губење време, до тогаш ќе најдеш сигурно уште неколку нови дечки, ќе се издуваш ќе го изживееш оноа што треба да го живееш на твои години за да подоцна да не ти биде криво.

 

[●Untouchable°]

Се` , се` само не последниов пасус.... Ако му спомнеш да местиш девојка, го пиеш френдзоунот онака сосе кајмак. А веруј, нејќеш машко да те френдзоунира. Пошо у принцип тука машките сме најпогани - можеме да злоупотребиме до крајност каде ти ќе мислиш дека си у врска ама си само replaceable part или па ништо само за утеха. Ако сакаш да те засака или одиш на ризик - признаваш чувства и остануваш со него да видиш колку ќе се развијат работите, или не признаваш ништо, но даваш до знаење дека тој ти е на прво место со тоа што ќе бидеш тука за него, а тој со тек на време ќе увиди дека го сакаш. Значи не да му спомињаш местење други девојки, кроење нови авантури со други личности. Треба да му дадеш до знаење дека ти си таа која го бараш, не некоја друга.
Искрен да сум, би играл на првата варијанта. Иако е доста ризична и може да пукне, подобро е да пукне на почетокот и двајцата да знаете на што сте, него ли да се натегате “ко о чему баба уштипцима“. Барем првично ќе се очеличиш како карактер, ќе боли на почеток но на долги стази ќе ти биде огромно искуство. Ќе ја прележиш онаа Сизифова мака на врдлање „ко киша око крагуевца“ губење време, до тогаш ќе најдеш сигурно уште неколку нови дечки, ќе се издуваш ќе го изживееш оноа што треба да го живееш на твои години за да подоцна да не ти биде криво.

Е па види кај мене баш и тоа упали, пошто ја многу јасно му имав даено дознање дека го засакав, не дека ми се свиѓа туку дека се вљубив, а и јас знаев дека ме сака.. А типов изгледа чекаше погоден момент и една вечер вика како на школо има ли добри школски...
И толку ми падна инает Боже викам што сака нека е ќе му местам школска и ќе ме снема од животон.. Одма си помислив гад.
И викам ко за тебе?! И ја сеа набројувам и одма отварам фб да му покажам, а вриев ..
И вика ама добро ти рекив да ми местиш нешто или!? Викам штом ме прашуваш што може да биде..
Добро бе вика ај мести ми нешто или.. А да ми се местиш ти..
Не знаев како да реагирам..
Брате до сега на машко не сум се пуштила јас ама ако потраеше уште година или ако бараше школска ќе седнев ќе праев муабет и ја прва ќе му кажев за се'.
Штом тала ја советуваш, нека помине некое време и некаа му се пушти.. Сигурна сум дека вие машките не секогаш го гледате како негатива за девојката

 

[Saladin]

Е па види кај мене баш и тоа упали, пошто ја многу јасно му имав даено дознање дека го засакав, не дека ми се свиѓа туку дека се вљубив, а и јас знаев дека ме сака.. А типов изгледа чекаше погоден момент и една вечер вика како на школо има ли добри школски...
И толку ми падна инает Боже викам што сака нека е ќе му местам школска и ќе ме снема од животон.. Одма си помислив гад.
И викам ко за тебе?! И ја сеа набројувам и одма отварам фб да му покажам, а вриев ..
И вика ама добро ти рекив да ми местиш нешто или!? Викам штом ме прашуваш што може да биде..
Добро бе вика ај мести ми нешто или.. А да ми се местиш ти..
Не знаев како да реагирам..
Брате до сега на машко не сум се пуштила јас ама ако потраеше уште година или ако бараше школска ќе седнев ќе праев муабет и ја прва ќе му кажев за се'.
Штом тала ја советуваш, нека помине некое време и некаа му се пушти.. Сигурна сум дека вие машките не секогаш го гледате како негатива за девојката

Не не, изглеа погрешно се изразивме обајцата, поентата ми е, никако да се прикажуваш како трета опција, додека сите останати се во игра. Делува крајно несигурно и многу попустливо само за да типот биде среќен. Во вакви ситуации најчесто ние мушките ги ставаме девојките у friendzone. Пошо делуваат како да не знаат што сакаат, а у последно време тоа е голем turn off.