Кога секој секому би кажувал што навистина мисли, во светот не би постоеле пријателства и врски меѓу нив.
Така да, оправдувам бела лага во смисла на ручекот на мајката, давањето комплимент на некоја свеченост- "Леле ама ти е убав фустанов/кошулата/сакото".
На такви собири, нормално е да се прават такви работи зашто кога секој би реагирал на таа лага во смисла- "Ај не лажи, знам дека не ти се допаѓа", тогаш истите собири не би ни постоеле.
Што значи само малку ги оправдувам, но не секогаш ги користам, не особено кон драга личност, зашто знам дека се цинични, а јас не сум таков.