Еднаш одамна постоел еден човек, во Македонија по Име Икар Дедалус. Но тој не бил обичен човек. Тој имал едно крило на леват страна од грбот и имал едно многу тешко ѓуле заврзано за денста нога. Неговата животна желба и негов најголем сон бил тој да може да лета, но заради тежината на ѓулето тој не можел да лета, па затоа еден ден се договорил со ѓулето, тоа да не му тежи за да може да полета и да отиде на некое друго поубо место.. Ѓулето се сложило и веќе не претставувало тежибна туку напротив, тоа повеќе и му ја олеснила работата…И така Икар полетал и се вивнал во височините ама не знаел дека ѓулето всушност било поткупено па кога се вивнал во височините тоа започнало се повеќе и повеќе да да му отежнува и да го турка надолу… Икар се налутил и започнал да го тепа ѓилето па то почнало да вреска I have diplomatic immunity !! Јас имам дипломатски имунитет.. Икар продолжил да го тепа ѓулето кое го влечело надолу се до оној момент кога силно треснал на земјата.. Од тој ден Икар никогаш не полетал повторно. Па и до ден денес ако го сретните ке видите дека тој не е веќе во можност да оди поради ѓулето зашто мора до влечи по себе а можи и да се забележи дека крилото се повеќе и повеќе започнува да му се суши…
Интересна приказна според мене, ја слушнав на претставата Лет во место и ме натера да размислувам за животот и сосем случајно ми паднаа на ум овие последни случување во Скопје и некои други градови..
Граѓаните на Македонија барем повеќето од нив успеаја да постигнат договор со совоите сограѓани албанци и заедно со нив успеаја да ја вивнат македонија во височините на кошарката, ракометот и еден куп други работи .Сето тоа го направија заедно баш како што Икар соработувал со ѓулето.. Но баш како и во приказната истото се случува и во Македонија..
На целата таа соработка и меѓусебно разбирање, се најдол некој паметен и се убидува да предизвика недоразбирања и тензија помеѓу граѓаните од едната и другата националност..
Најверојатно водејќи се од познатата изрека на Цезар – Раздели па владеј, зашто разделен народ е најлесно да се контролира и да биде владеан..
Вака се додека се напаѓаме едни со други, онака како што икар се борел со ѓулето, само ке одиме надолу а не нагоре и кога еден ден ке треснеме на земјата мислам дека многу тешко дека и ке се исправиме како граѓани.
Тогаш како и Икар и ние ке го влечиме тешкиот товар по нас и никогаш нема да можиме да се исправиме и да се вивниме во височините зашто нашите крилја , нашата меѓусебна доверба ке биде разнишана и никогаш нема повторно да биде онака како шо беше некогаш..
Приказната ми остави еден многу јак впечаток и ме натера да размислувам и за многу други работи ама сега ме мрзи да пишувам и најверојатно некој друг ден ке пишувам повторно за ова…
Интересна приказна според мене, ја слушнав на претставата Лет во место и ме натера да размислувам за животот и сосем случајно ми паднаа на ум овие последни случување во Скопје и некои други градови..
Граѓаните на Македонија барем повеќето од нив успеаја да постигнат договор со совоите сограѓани албанци и заедно со нив успеаја да ја вивнат македонија во височините на кошарката, ракометот и еден куп други работи .Сето тоа го направија заедно баш како што Икар соработувал со ѓулето.. Но баш како и во приказната истото се случува и во Македонија..
На целата таа соработка и меѓусебно разбирање, се најдол некој паметен и се убидува да предизвика недоразбирања и тензија помеѓу граѓаните од едната и другата националност..
Најверојатно водејќи се од познатата изрека на Цезар – Раздели па владеј, зашто разделен народ е најлесно да се контролира и да биде владеан..
Вака се додека се напаѓаме едни со други, онака како што икар се борел со ѓулето, само ке одиме надолу а не нагоре и кога еден ден ке треснеме на земјата мислам дека многу тешко дека и ке се исправиме како граѓани.
Тогаш како и Икар и ние ке го влечиме тешкиот товар по нас и никогаш нема да можиме да се исправиме и да се вивниме во височините зашто нашите крилја , нашата меѓусебна доверба ке биде разнишана и никогаш нема повторно да биде онака како шо беше некогаш..
Приказната ми остави еден многу јак впечаток и ме натера да размислувам и за многу други работи ама сега ме мрзи да пишувам и најверојатно некој друг ден ке пишувам повторно за ова…