Што и да правите, само немојте да ги напнувате дали имаат симпатии и да им чепкате по лични ствари за да дознаете. Уште помалку не им наметнувајте некоја мисла ко тоа да е срамота, дека се премногу мали или дека им треба ваше одобрување дека симпатијата е океј. Кај мене тоа беше потенцирано индиректно (барем јас така сум го сфатила), па никогаш не развив навика да кажувам ако некој ми се допаѓа, само ептен ако стане сериозно, со што досега моите знаат и запознале цели двајца дечковци.
Е сега, пошто е друго темата, а деца немам, ќе кажам за себе.
Мојата прва симпатија беше еден Дејан. Имав три и нешто години и ептен слабо паметам, но знам дека беше симпатија оти не ми го исклучуваше Нинтендото, туку рамноправно ми даваше да играм со нив, поголемите батковци, па колку и да не знаев и губев.
Во забавиште имав двајца симпатии, ама после се одлучив за едниот пошто ме турна во шкафче несакајќи и ме извлече џентлменски и така заслужи да ги пишувам нашите иницијали во Росица или Развигорче (не памтам што земавме).
Во принцип значи лесна сум била за освојување.