Знаете другарчиња оддамна сакам да напишам нешто, но никако да успеам.
Сигурно го знаете она чуство кога имате толку многу во себе за да кажете, па брзате се’ на купче да споделите и тогаш ви се мешаат мислите и на крај сфаќате дека всушност не сте ги доловиле чуствата.
Ете тоа ми се случува мене другарчиња овие последни две недели.
Ќе седнам за да ја доловам својата фрустрација, ќе начкрапам пасуси без број па ќе ги прочитам и ќе си речам „Повторно утка брате, не беше ова тоа што ти го чуствуваш“.
Искрено се надевам другарчиња, дека вечерашнава случка ќе ме одведе на вистински пат кој води до искажување на моите мисли.
Всушност, кога ја спомнав случката редно е и да ја раскажам.
Епа другарчиња, јас вечерва како и секоја вечер си седнав малку на скајп, да си споделам некој лаф со сестричката моја што ми е мажена во друг град, но случајно начекав и една стара пријателка со која често знам да полемизирам долго долго на која било тема.
Морам да напомнам другарчиња дека во меѓувреме мојата понежна половина беше во град со другарките, а јас си внимавав на двете мои ангелчиња. Всушност, едното си спиеше, а другото се обидуваше да уништи еден автомобил(тоа е ритуал низ кој минува секоја нова играчка).
Во секој случај забегав од темата, би било добро да се вратам на раскажувањето.
Зборам јас другарчиња со девојката, и во едно време слушнав како малечкото мое ангелче плачка. Само пишав „чекај малку“ и станав од компијутер.
Време беше за во кревет, а сето тоа спремање ми одзеде време. Можеби минаа некаде два часа. Средив што средив, па повторно се вратив на скајп. Сестра ми сеуште не беше онлајн па ја побарав пријателката за да се извинам што така без најава рипнав од компијутер.
Ја објаснив ситуацијата и добив одговор „Па, така е кога си и мајка и татко во куќата“.
И тука ја допревме X точката која сакам да ја доловам толку време но за жал никако да успеам.
Навистина се прашувам која е целта во делењето „мајчински“ и “татковски“ улоги во одгледувањето на децата и во нивното воспитување.
Зар ако сум татко не смеам да го прегрнам син ми никогаш? Да не зборувам со ќерка ми за нејзините симпатии? Да не им сменам памперс? Да не ги нахранам?
Зарем мајката не смее да зборува со својот син за неговиот прв секусален однос?
До кога бе луѓе со такви поделби? До кога?
До кога ќе си го скратувате уживањето со сопствените деца само поради тоа што „така било некогаш“ или поради што „луѓето ќе се смеат“?
Навистина не можам да ја разберам целта. Не разбирам. Другарчиња мора некој да ме просветли и да ми објасни зошто јас како татко сум гледан со поинакви очи кога си менувам памерс на син ми, или кога одлучувам јас да бидам тој што ќе внимава на децата додека жена ми е надвор, исто како што таа одлучила минатиот ден да внимава на нив додека јас сум бил низ град.
Навистина не разбирам. Нека ме просветли некој...
Морам другарчиња да влезам и јас во колосек затоа барам просветлување. Бидејќи мора нешто да не е во ред. Или јас не сум во ред или луѓето околу мене не се, па затоа сум редовно на тапет...
Уште еднаш ќе кажам, навистина не разбирам. Нека ме просветли некој...
п.с. Mission completed: чуствата конечно се испишани низ пасусиве...
Сигурно го знаете она чуство кога имате толку многу во себе за да кажете, па брзате се’ на купче да споделите и тогаш ви се мешаат мислите и на крај сфаќате дека всушност не сте ги доловиле чуствата.
Ете тоа ми се случува мене другарчиња овие последни две недели.
Ќе седнам за да ја доловам својата фрустрација, ќе начкрапам пасуси без број па ќе ги прочитам и ќе си речам „Повторно утка брате, не беше ова тоа што ти го чуствуваш“.
Искрено се надевам другарчиња, дека вечерашнава случка ќе ме одведе на вистински пат кој води до искажување на моите мисли.
Всушност, кога ја спомнав случката редно е и да ја раскажам.
Епа другарчиња, јас вечерва како и секоја вечер си седнав малку на скајп, да си споделам некој лаф со сестричката моја што ми е мажена во друг град, но случајно начекав и една стара пријателка со која често знам да полемизирам долго долго на која било тема.
Морам да напомнам другарчиња дека во меѓувреме мојата понежна половина беше во град со другарките, а јас си внимавав на двете мои ангелчиња. Всушност, едното си спиеше, а другото се обидуваше да уништи еден автомобил(тоа е ритуал низ кој минува секоја нова играчка).
Во секој случај забегав од темата, би било добро да се вратам на раскажувањето.
Зборам јас другарчиња со девојката, и во едно време слушнав како малечкото мое ангелче плачка. Само пишав „чекај малку“ и станав од компијутер.
Време беше за во кревет, а сето тоа спремање ми одзеде време. Можеби минаа некаде два часа. Средив што средив, па повторно се вратив на скајп. Сестра ми сеуште не беше онлајн па ја побарав пријателката за да се извинам што така без најава рипнав од компијутер.
Ја објаснив ситуацијата и добив одговор „Па, така е кога си и мајка и татко во куќата“.
И тука ја допревме X точката која сакам да ја доловам толку време но за жал никако да успеам.
Навистина се прашувам која е целта во делењето „мајчински“ и “татковски“ улоги во одгледувањето на децата и во нивното воспитување.
Зар ако сум татко не смеам да го прегрнам син ми никогаш? Да не зборувам со ќерка ми за нејзините симпатии? Да не им сменам памперс? Да не ги нахранам?
Зарем мајката не смее да зборува со својот син за неговиот прв секусален однос?
До кога бе луѓе со такви поделби? До кога?
До кога ќе си го скратувате уживањето со сопствените деца само поради тоа што „така било некогаш“ или поради што „луѓето ќе се смеат“?
Навистина не можам да ја разберам целта. Не разбирам. Другарчиња мора некој да ме просветли и да ми објасни зошто јас како татко сум гледан со поинакви очи кога си менувам памерс на син ми, или кога одлучувам јас да бидам тој што ќе внимава на децата додека жена ми е надвор, исто како што таа одлучила минатиот ден да внимава на нив додека јас сум бил низ град.
Навистина не разбирам. Нека ме просветли некој...
Морам другарчиња да влезам и јас во колосек затоа барам просветлување. Бидејќи мора нешто да не е во ред. Или јас не сум во ред или луѓето околу мене не се, па затоа сум редовно на тапет...
Уште еднаш ќе кажам, навистина не разбирам. Нека ме просветли некој...
п.с. Mission completed: чуствата конечно се испишани низ пасусиве...
