Според Фројд, ,,Неискажаните чувства се живи и никогаш нема да умрат. Тие се закопани живи и ќе се вратат во иднина на многу полоши начини”.
Кои чувства и зошто чувствата можат да бидат потиснати?
Дали нивното потиснување е негативна појава?
Дали е виновна самата личност или окружувањето?
Како ги перцепира човекот или поточно самите вие?
Дали нивното потиснување може да доведе до промена во карактерот на личноста?
Во што се’ би резултирале истите?
Дали постои и ако воошто постои, како би се поправила штетата од истите?
Лично,сметам дека пред се’, најбитен е начинот на која личноста ги ,,толкува” овие емоции, па од тука и начинот на кои ќе бидат интерпретирани. Чувствата можат да бидат потиснати поради многу причини – трауматичен настан од минатото, однесувањето на самата личност, семејството, партнерот, пријателите па и пошироката околина но сепак самите ги потиснуваме поради тоа што не знаеме како да ги ,,декодираме” , процесираме и извадиме на површина и тоа повеќето чувства како што се тага, среќа, љубов итн.Па така, ако личноста во минатото се соочувала со фрази од типот на ,,ти не можеш да го правиш тоа” самото тоа би можело да прерасне во недостиг на самодоверба во понатамошниот живот, зошто личноста не знаела како да се избори со зборовите кои и биле упатени. Заштитничкиот однос на личност која ете, поради трауматичен настан во минатото, субјективното толкување на ситуацијата и чувствата поврзани со истите може да доведе до опсесивно однесување во иднина. Уште еден пример, ривалството создадено помеѓу две деца во едно семејство и нееднаквоста во односите кон нив од страна на родителите би можело да ја развие сета таа ,,љубомора” до тој степен каде што веќе зрелата личност ќе се труди да биде подобра па и најдобра од сите во неговиот/нејзиниот живот да биде и да поседува повеќе.
Најинтересен ми е одговорот (кој баш и не е одговор) на последното – како би се поправила штетата од истите. Дали личноста станува свесна за ,,својот проблем”? И дали сето тоа би можело да се квалификува како ,,проблем”. Можеби треба да се прифати како дел од целокупната слика за човекот кој би требало да биде прифатен како таков. Но дали прифаќањето, би ја решило ситуацијата?
Според мене многу интересна тема, се надевам ќе ги изјасните и вашите ставови по истата.
Кои чувства и зошто чувствата можат да бидат потиснати?
Дали нивното потиснување е негативна појава?
Дали е виновна самата личност или окружувањето?
Како ги перцепира човекот или поточно самите вие?
Дали нивното потиснување може да доведе до промена во карактерот на личноста?
Во што се’ би резултирале истите?
Дали постои и ако воошто постои, како би се поправила штетата од истите?
Лично,сметам дека пред се’, најбитен е начинот на која личноста ги ,,толкува” овие емоции, па од тука и начинот на кои ќе бидат интерпретирани. Чувствата можат да бидат потиснати поради многу причини – трауматичен настан од минатото, однесувањето на самата личност, семејството, партнерот, пријателите па и пошироката околина но сепак самите ги потиснуваме поради тоа што не знаеме како да ги ,,декодираме” , процесираме и извадиме на површина и тоа повеќето чувства како што се тага, среќа, љубов итн.Па така, ако личноста во минатото се соочувала со фрази од типот на ,,ти не можеш да го правиш тоа” самото тоа би можело да прерасне во недостиг на самодоверба во понатамошниот живот, зошто личноста не знаела како да се избори со зборовите кои и биле упатени. Заштитничкиот однос на личност која ете, поради трауматичен настан во минатото, субјективното толкување на ситуацијата и чувствата поврзани со истите може да доведе до опсесивно однесување во иднина. Уште еден пример, ривалството создадено помеѓу две деца во едно семејство и нееднаквоста во односите кон нив од страна на родителите би можело да ја развие сета таа ,,љубомора” до тој степен каде што веќе зрелата личност ќе се труди да биде подобра па и најдобра од сите во неговиот/нејзиниот живот да биде и да поседува повеќе.
Најинтересен ми е одговорот (кој баш и не е одговор) на последното – како би се поправила штетата од истите. Дали личноста станува свесна за ,,својот проблем”? И дали сето тоа би можело да се квалификува како ,,проблем”. Можеби треба да се прифати како дел од целокупната слика за човекот кој би требало да биде прифатен како таков. Но дали прифаќањето, би ја решило ситуацијата?
Според мене многу интересна тема, се надевам ќе ги изјасните и вашите ставови по истата.