...OД БЛОГОТ НА СКОПСКИ СОЛИДАРЕЦ
Скопје не е тоа што беше да се разбереме.
Како да турил маска за лице направена од смог помешана со смрдеата која доаѓа од шахтите па неможеш да го препознаеш.
Скопје има и поголеми проблеми од тоа шахтите ама и ова е проблем. Некој ќе рече, смрделе шахтите големи јајца сегде смрдат.
Да, сегде смрдат али ако влезеш у нив.
Ах, тие шахти колку пати ме ставиле у незгодна ситуација.
Тамам си застанал на улица да размениш збор - два со некого, ете ти ја смрдеата анте портас, доаѓа како и обично, непоканета.
Ја го глеам суговорникот он ме глеа мене. Знам што мисли, мисли дека сум го пуштил. Само се прашуем дали он знае дека ја го мислам истото ама обратно.
Напнатоста доживува кулминација како во филм на Хичкок. Боље да ме исереа „Птици“ него да се разделевме мислејќи за мене дека сум некое пувало кое неможе да се контролира у дадена ситуација.
Честа ја спасува некој случаен пролазник кој со својот коментар - да ти ибам тоа шахтите смрдат у пизду материну, ни самиот не е свесен каков хепи енд ставил на овој психолошки трилер.
Ни олесна на двајцата. Да бе шахтиве стварно смрдат се сложивме пред да си фатиме џаде.
Јесте дека прдежот е голем циник и тамам кога мислиш дека си го затворил у најмрачните зандани, окован со ланци и синџири и заклучан со најаките катанци на овој свет он знае да се ослободи и избега и у стилот на Дејвид Коперфилд да го приврши триумфално трикот у негова корист. И док он ги собира сите ловорики и поклонувајќи се пред масата погледи уживајќи во својата слава, ти од белец стануваш индијанец а посакуеш да си црнец.
Али циникот у овој случај ќе беше обвинет без аргументи. Никој не е крив док не се докаже супротното. Тоа важи и за неговото величанство, прдежот.
А и луѓево се некој чуден народ. Може да штипе за нос ама они јок ништо не осеќам. Ајде бе па ти, ќе речат ништо не смрди, прднал некој. Ете ти, пак прдежот крив.
Мислиш цела нација шмрка па тоа осетот за мирис им е паднат на најниски можни разини илити ниво.
Уште малку ќе испадне дека смрдеж од шахта или мирис од парфем е едно те исто, само е прашање на вкус. До таму е дојдена работата.
То ти е како да си застанал пред некоја шахта а некој уште фали да ти рече - е ама убаво мирисаш, шо парфем користиш.
Тогаш да патентираме еден парфем ќе се вика „Парфем де Шахта Ориенте“ мешавина од егзотични мириси.
Доволни се само 2-3 капки и секоја девојка ја обараш с ногу у буквална смисла на зборот. Ќе го брендираме и успехот е загарантиран.
А што викате да снимиме и филм со Ал Пачино „Мирисот на Шахтата“
- звучи добро. Вреди да се размисли.
Што сакав да кажам. Сакам да кажам дека нема критичка маса.
На пример се трча поред Вардар, а тоа што смрди од кај што извира до кај што се влева ником ништо. Зар не осеќаат ништо.
Па ја у последно време осеќам вкус у уста како да сум вечерал сапун, да ждригнам мислиш меури ќе искачаат.
Го вртам погледот према шахтата а дотичната како да сака да ми каже - шо ме глеаш па само ја ли сум крива, ви ги вршам најпрљавите работи и пак ја крива.
Хм, можда е у право, не е само до нејзе.
Скопје не е тоа што беше да се разбереме.
Како да турил маска за лице направена од смог помешана со смрдеата која доаѓа од шахтите па неможеш да го препознаеш.
Скопје има и поголеми проблеми од тоа шахтите ама и ова е проблем. Некој ќе рече, смрделе шахтите големи јајца сегде смрдат.
Да, сегде смрдат али ако влезеш у нив.
Ах, тие шахти колку пати ме ставиле у незгодна ситуација.
Тамам си застанал на улица да размениш збор - два со некого, ете ти ја смрдеата анте портас, доаѓа како и обично, непоканета.
Ја го глеам суговорникот он ме глеа мене. Знам што мисли, мисли дека сум го пуштил. Само се прашуем дали он знае дека ја го мислам истото ама обратно.
Напнатоста доживува кулминација како во филм на Хичкок. Боље да ме исереа „Птици“ него да се разделевме мислејќи за мене дека сум некое пувало кое неможе да се контролира у дадена ситуација.
Честа ја спасува некој случаен пролазник кој со својот коментар - да ти ибам тоа шахтите смрдат у пизду материну, ни самиот не е свесен каков хепи енд ставил на овој психолошки трилер.
Ни олесна на двајцата. Да бе шахтиве стварно смрдат се сложивме пред да си фатиме џаде.
Јесте дека прдежот е голем циник и тамам кога мислиш дека си го затворил у најмрачните зандани, окован со ланци и синџири и заклучан со најаките катанци на овој свет он знае да се ослободи и избега и у стилот на Дејвид Коперфилд да го приврши триумфално трикот у негова корист. И док он ги собира сите ловорики и поклонувајќи се пред масата погледи уживајќи во својата слава, ти од белец стануваш индијанец а посакуеш да си црнец.
Али циникот у овој случај ќе беше обвинет без аргументи. Никој не е крив док не се докаже супротното. Тоа важи и за неговото величанство, прдежот.
А и луѓево се некој чуден народ. Може да штипе за нос ама они јок ништо не осеќам. Ајде бе па ти, ќе речат ништо не смрди, прднал некој. Ете ти, пак прдежот крив.
Мислиш цела нација шмрка па тоа осетот за мирис им е паднат на најниски можни разини илити ниво.
Уште малку ќе испадне дека смрдеж од шахта или мирис од парфем е едно те исто, само е прашање на вкус. До таму е дојдена работата.
То ти е како да си застанал пред некоја шахта а некој уште фали да ти рече - е ама убаво мирисаш, шо парфем користиш.
Тогаш да патентираме еден парфем ќе се вика „Парфем де Шахта Ориенте“ мешавина од егзотични мириси.
Доволни се само 2-3 капки и секоја девојка ја обараш с ногу у буквална смисла на зборот. Ќе го брендираме и успехот е загарантиран.
А што викате да снимиме и филм со Ал Пачино „Мирисот на Шахтата“
- звучи добро. Вреди да се размисли.
Што сакав да кажам. Сакам да кажам дека нема критичка маса.
На пример се трча поред Вардар, а тоа што смрди од кај што извира до кај што се влева ником ништо. Зар не осеќаат ништо.
Па ја у последно време осеќам вкус у уста како да сум вечерал сапун, да ждригнам мислиш меури ќе искачаат.
Го вртам погледот према шахтата а дотичната како да сака да ми каже - шо ме глеаш па само ја ли сум крива, ви ги вршам најпрљавите работи и пак ја крива.
Хм, можда е у право, не е само до нејзе.
