- 17 февруари 2012
- 5,085
- 7,018
- 1,683
Леонардо да Винчи (1452-1519) потекнува од околината на Фиренца каде што го поминува детството одделен од својата мајка. Татко му на Леонардо да Винчи по занимање е писар (нотариус), кој неколкупати се жени и има повеќе од десет деца. Меѓу нив, Леонардо да Винчи е негово галениче, чиј талент за сликање и за откривање на тајните на природата е забележлив уште во неговото рано детство. Меѓутоа, поради презафатеност, дури на 12-годишна возраст татко му го носи во Фиренца за да се описмени. Уште во почетокот на школувањето, Леонардо ја покажува својата необична личност. Не само што пишува со лева рака, туку и текстовите ги пишува во т.н. огледална проекција, поради што останатите читатели тешко можат да се снајдат како да го прочитаат неговиот текст. Татко му го дава на учење во работилницата на мајсторот Андреа дел Верокио, во кои работат најперспективните млади уметници. Во неа, низ песни и поезија се учат новите техники во сликарството и вајарството и се откриваат нови можности за уметничко изразување. Леонардо, како миленик на својот учител, учествува во изработката на постаментот за коњаничкиот споменик Колеони во Венеција. И во сликарството набргу тој почнува да ја стекнува довербата на својот учител.
Во времето кога Верокио е на работа надвор од Фиренца, му остава задача на младиот Леонардо да ја заврши сликата на Христовото покрстување. Леонардо најстудиозно ја сфаќа својата работа, сликајќи го ангелот во левиот агол на композицијата со таков индивидуалистички дострел, кој ги дефинира основните карактеристики на неговото подоцнежно творештво. Кога Верокио се враќа во ателјето, се вчудовидува од убавината на ангелот, така што се зарекува дека нема повеќе да слика, бидејќи неговиот ученик го надминал учителот. Така, Леонардо да Винчи набргу, во 1472 година станува самостоен мајстор.
Леонардо себеси не се смета за сликар, туку за научник, кој сликарството го употребувал како "сиромашна метода при соопштувањето на своите научни откритија". Неговиот интерес за науката е многу широк во повеќе области: анатомија, ботаника, биологија, механика, хидраулика; исто како и во областа на уметноста, архитектурата, литературата итн. Со право може да се каже дека тој ги има поставено основните нацрти за конструкција на: хеликоптер, подморница, торпедо, тазлични воени машини и др. Сето тоа, поради технички прочини не може да биде реализирано во тогашните услови. Генијалниот ум на Леонардо тешко може да се задржи само на една научна или уметничка област. Тој има немирен и нестрплив истражувачки дух, така што честопати преминува од една на друга работа, оставајќи многу значајни дела наполу довршени, а и ден денес се уште се откриваат некои негови цртечи, скици и текстови.
За развојот на архитектурата и урбанизмот, посебно внимание заслужува замислта на Леонардо за идеалниот град на иднината, во кој фунциите би биле рационално распоредени, според органскиот принцип. Градот би бил на две нивоа, со издвоен пешачки сообраќај на горното ниво. Во подземјето би биле сместени уредите за непречено техничко функционирање на објектите. Водените и зелените површини замислено е рамноправно со архитектурата да учествуваат во создавањето на хуманистичкиот урбан амбиент. Леонардо нуди и конкретни архитектонски решенија за поважните објекти на населбата. Оваа негова замисла не ја добива бараната поддршка од страна на војводата Лудовико Сфорца, така што само делови од тој концепт ќе бидат реализирани дури во XX век.
Творештвото на Леонардо, општо земено може да се подели на три периоди:
- фирентински, до 1483 година, кога најпрвин работи во ателјето на Верокио, а потоа самостојно;
- милански, од 1483 до 1499 година, кога работи за војводата Лудовико Сфорца, и
- неговиот престој во Рим, Фиренца и Франција, каде што во близината на замокот Амбоаз, на 67-годишна возраст, врз рацете на кралот Франсоа I, го завршува својот немиренивот.
Иако сликарството, во однос на вкупното творештво на Леонардо, претставува само една епизода, тој создал 15-17 композиции, кои претставуваат ремек дела на ренесансното сликарство. За да се разбере сликарството на Леонардо, треба да се нагласи дека сликарите пред него прават детални студии на фигурите, објектите и пејсажите, но тие меѓусебно како да се изолирани. Во сликите на Леонардо да Винчи, сите тие елементи се обединети во една органска целина. Тој открива и нова техника на сликање со мешање на маслени и темперни бои, при што постојано експериментира. Експериментот, честопати знае и да ми се одмазди преку намалениот рок на траење на неговите слики.
Сликите на Леонардо имаат геометриска композиција, со поставување на фигурите во една замислена пирамида. Техниката наречена киаро-скуро, претставува негово откритие, со чија помош фигурите истовремено ги одделува и ги соединува со заднината. Моделирањето на фигурите го прави со постепено благо засенчување, во вид на нежно замаглување, кое е наречено сфумато техника. Ликовите на неговите слики имаат нежен и благ израз, со извесно идеализирање на човечката убавина. Нивната коса е полна со воздух, насликана како да е наелектризирана, токму по миење. За сите свои композиции, тој најпрвин прави детален план и нацрт, пред да пристапи кон долготрајна и, честопати, макотрпна реализација.
Подоцна, ќе продолжам со анализирање на неговото творештво во трите периоди.
Во времето кога Верокио е на работа надвор од Фиренца, му остава задача на младиот Леонардо да ја заврши сликата на Христовото покрстување. Леонардо најстудиозно ја сфаќа својата работа, сликајќи го ангелот во левиот агол на композицијата со таков индивидуалистички дострел, кој ги дефинира основните карактеристики на неговото подоцнежно творештво. Кога Верокио се враќа во ателјето, се вчудовидува од убавината на ангелот, така што се зарекува дека нема повеќе да слика, бидејќи неговиот ученик го надминал учителот. Така, Леонардо да Винчи набргу, во 1472 година станува самостоен мајстор.
За развојот на архитектурата и урбанизмот, посебно внимание заслужува замислта на Леонардо за идеалниот град на иднината, во кој фунциите би биле рационално распоредени, според органскиот принцип. Градот би бил на две нивоа, со издвоен пешачки сообраќај на горното ниво. Во подземјето би биле сместени уредите за непречено техничко функционирање на објектите. Водените и зелените површини замислено е рамноправно со архитектурата да учествуваат во создавањето на хуманистичкиот урбан амбиент. Леонардо нуди и конкретни архитектонски решенија за поважните објекти на населбата. Оваа негова замисла не ја добива бараната поддршка од страна на војводата Лудовико Сфорца, така што само делови од тој концепт ќе бидат реализирани дури во XX век.
Творештвото на Леонардо, општо земено може да се подели на три периоди:
- фирентински, до 1483 година, кога најпрвин работи во ателјето на Верокио, а потоа самостојно;
- милански, од 1483 до 1499 година, кога работи за војводата Лудовико Сфорца, и
- неговиот престој во Рим, Фиренца и Франција, каде што во близината на замокот Амбоаз, на 67-годишна возраст, врз рацете на кралот Франсоа I, го завршува својот немиренивот.
Иако сликарството, во однос на вкупното творештво на Леонардо, претставува само една епизода, тој создал 15-17 композиции, кои претставуваат ремек дела на ренесансното сликарство. За да се разбере сликарството на Леонардо, треба да се нагласи дека сликарите пред него прават детални студии на фигурите, објектите и пејсажите, но тие меѓусебно како да се изолирани. Во сликите на Леонардо да Винчи, сите тие елементи се обединети во една органска целина. Тој открива и нова техника на сликање со мешање на маслени и темперни бои, при што постојано експериментира. Експериментот, честопати знае и да ми се одмазди преку намалениот рок на траење на неговите слики.
Сликите на Леонардо имаат геометриска композиција, со поставување на фигурите во една замислена пирамида. Техниката наречена киаро-скуро, претставува негово откритие, со чија помош фигурите истовремено ги одделува и ги соединува со заднината. Моделирањето на фигурите го прави со постепено благо засенчување, во вид на нежно замаглување, кое е наречено сфумато техника. Ликовите на неговите слики имаат нежен и благ израз, со извесно идеализирање на човечката убавина. Нивната коса е полна со воздух, насликана како да е наелектризирана, токму по миење. За сите свои композиции, тој најпрвин прави детален план и нацрт, пред да пристапи кон долготрајна и, честопати, макотрпна реализација.
Подоцна, ќе продолжам со анализирање на неговото творештво во трите периоди.
Што мислите за овој гениј? Додате информации.