Староста сакам да ја поминам сеќавајќи се на убавите моменти од младоста , и заедно со мојот сопруг да разгледуваме фотографии од нашите млади денови, па од нашите мали деца, се до нивните свадби, па доаѓањето на нашите внуци.Да се радуваме на се она што сме го постигнале. Не е битно колкава длабока старост ќе биде, туку битно ми е да не ја доживеам сама без мојот сопатник. Би сакала да ми остане разумот здрав за да можам да им ја дадам својата љубов на моите деца и внуци онака како што заслужуваат исто како што мојата баба го прави со нас. Во староста човек има време да сумира што направил во животот, доволно мудрост е собрана во него за да може гордо да ги учи помладите за едноставните но воедно и најкомплицираните работи во животот. Кога размислувам на оваа тема , се сеќавам на книгата Страници на нашата љубов од Николас Спаркс, или Notebook .... Али и Ноа....
