Живот под ќирија... за прв пат бев под ќирија во Скопје, кога заминав на факултет. Таа една година, поточно девет месеци минати во станчето со една стара женичка што ја издаваше собичката ми се едни од најубавите денови во животот. Жената се грижеше за мене како за син. Дури и јадење ми правеше. Не беше скапо, јест дека условите не беа сјајни, имав стар кревет, имав една масичка во собата, стол, регалче што требаше да ми служи и за книги и за алишта и радио. Ама атмосферата на дом што ја имав ми се допаѓаше... потоа морав да одам во студентски, па не знам дали тоа треба да се рачуна живот под ќирија... Не, чекај, не знам дали тоа треба да се смета за живот...
Потоа, морав да земам стан за истата причина, ама не баш за мене, е тоа беше ужас. Дека станот беше за студенти, во центар во Скопје, спроти влада, го накачија на 400 евра!!! Станот да, беше голем, ама 400 евра беше изгор, плус сметки... Втора работа, плаќавме 400 евра, а не им ја даваа терасата - на 9ти спрат биле, па да не скокнеле или паднеле од таму, заклучена им беше буквално и тапети имаше на стаклата. Едвај се испокарав да им ја отворат, да не се глупираат. Потоа, газдата на секој втор ден им одеше да провери дали нешто е скршено.
Е, дојде време да се скрши сталажата каде што се чуваа во кујната тенџерињата. Нешто направено од штица никаква, се јавив јас, да му кажам, да се извинам и да кажам дека ќе ја направам, дека ќе отидам за неколку дена во Скопје и ќе биде готова... Им отишол на девојчињата, им се дерел... ги натерал да му платат, по некои 400 денари мислам, можеби и повеќе... а штицата јас за ич пари ќе ја направев. Тоа беше премногу за да се издржи, отидов јас за да ги пренесам во друг стан.
Мислев, проблемот им го средив. Ама не, им најдов стан, ама газдите беа над нив. Секое погласно слушање музика, секое погласно смеење, секое тропање, полиција им викаа...
Така да, ај дон ноу ват елс ту сеј... тешко тој што мора да е под ќирија.