Обична вообразеност или покомплексен проблем?
Господ во секоја погрешна и контрадикторна смисла на зборот.
Не збориме за најдобриот, најправедниот и најмоќниот од небесите, туку арогантниот, самозаљубениот и најмоќниот во својот свет.
Што се крие зад „неспособноста“ да се прифати туѓа критика, предлог, мислење, или на другиот да се гледа ко помалку вреден?
Иако не може да се дијагностицира и смести во листата на нарушувања на личноста, овој комплекс претставува збир од негативни и непожелни особини.
Најчестите карактеристики кај овие личности се нарцисоидноста и ароганцијата т.е. чувствата дека тие се привилегирани, недопирливи и најпаметни, а себеси најчесто се издигнуваат преку споредба со другите т.е. омаловажување на истите.
Во минатото се сметало дека овој комплекс највеќе го поседуваат оние кои постигнале многу во животот, па си задавале слобода да се наметнат над другите како супериорни, но што е тоа што се сменило низ годините, па сега најчесто да се смета дека најголемиот дел од овие луѓе се всушност незадоволни од себе и (не)постигнатите успеси?
Дека е негативен комплекс, е, но ме интересираат мислења дали го сметате за комплекс на повисока вредност или сосема обратното - ниска вредност маскирана и заградена во супериорен оклоп?
Комплексов е присутен насекаде, од верувањето дека секогаш ние сме во право како индивидуа, до убеденоста дека една раса, вера, нација, па дури и група луѓе според професија е посупериорна од некоја друга. Славни личности и (воглавно) постари професори се земани како најчести примери за ваков тип луѓе кои сакаат работите да се под нивна контрола и наредба.
Како вие реагирате на овој комплекс?
Дали пак можеби сите по малку патиме од истиот, но тој не ни дозволува дури ни самите да си признаеме?
Ставив и мала анкета, чисто да видиме статистика, плус другар има дипломска поврзана со егоизмот, па можеби на некој начин ќе му помогне и ова.
Господ во секоја погрешна и контрадикторна смисла на зборот.
Не збориме за најдобриот, најправедниот и најмоќниот од небесите, туку арогантниот, самозаљубениот и најмоќниот во својот свет.
Што се крие зад „неспособноста“ да се прифати туѓа критика, предлог, мислење, или на другиот да се гледа ко помалку вреден?
Иако не може да се дијагностицира и смести во листата на нарушувања на личноста, овој комплекс претставува збир од негативни и непожелни особини.
Најчестите карактеристики кај овие личности се нарцисоидноста и ароганцијата т.е. чувствата дека тие се привилегирани, недопирливи и најпаметни, а себеси најчесто се издигнуваат преку споредба со другите т.е. омаловажување на истите.
Во минатото се сметало дека овој комплекс највеќе го поседуваат оние кои постигнале многу во животот, па си задавале слобода да се наметнат над другите како супериорни, но што е тоа што се сменило низ годините, па сега најчесто да се смета дека најголемиот дел од овие луѓе се всушност незадоволни од себе и (не)постигнатите успеси?
Дека е негативен комплекс, е, но ме интересираат мислења дали го сметате за комплекс на повисока вредност или сосема обратното - ниска вредност маскирана и заградена во супериорен оклоп?
Комплексов е присутен насекаде, од верувањето дека секогаш ние сме во право како индивидуа, до убеденоста дека една раса, вера, нација, па дури и група луѓе според професија е посупериорна од некоја друга. Славни личности и (воглавно) постари професори се земани како најчести примери за ваков тип луѓе кои сакаат работите да се под нивна контрола и наредба.
Како вие реагирате на овој комплекс?
Дали пак можеби сите по малку патиме од истиот, но тој не ни дозволува дури ни самите да си признаеме?
Ставив и мала анкета, чисто да видиме статистика, плус другар има дипломска поврзана со егоизмот, па можеби на некој начин ќе му помогне и ова.