Главните "морални" принципи на Македонците
Македонското општество е хибрид од (1) квази-демократија со слабо и селективно спроведување на правото и (2) доминација на вкоренет бандитизам. Некој ќе рече — де бе, бандитизам, па уште и вкоренет, шо вреѓаш, као да сме сите мафијаши?! Не не, бог да чува! Читајте даље.
Главните убедувања/верувања во мозоците на огромна маса Македонци, независно дали се богати или сиромашни, урбани или рурални, се:
Огромна маса Македонци се учени и воспитувани во овој дух отсекогаш, а од 1991 наваму уште поизразено. Пак ќе се налутите сега, нели? Гледајте, во земја во која децата се воспитуваат во ваков дух, законите и правата на луѓето не се почитуваат. И обратно — во земја во која законите и правата на луѓето не се почитуваат, децата се воспитуваат во таков дух.
Тој дух или менталитет има длабоки корени во минатото кога условите за живот биле многу тешки и луѓето морале да се снаоѓаат како знаат и умеат. Во периодот на социјалистичка Југославија започна процес на развивање на свест за правна држава, но прогресот беше прекинат и отиде во обратна насока (со ова не имплицирам дека Југославија беше светол пример за демократска држава.).
Така, во услови на отсуство на правна држава, интелигентните психопати и социопати (т.е. прототиповите на бандитски водачи или скратено — протобандити) кои постојат во секое општество, добиваа(т) на важност поради своите вградени способности за манипулации и предаторство. Природно, протобандитите формираат или се врзуваат во банди. Формални или неформални, лабави или цврсти, краткотрајни или долготрајни.
По дефиниција, банда (анг. gang) е група формирана за да оствари некакви заеднички цели притоа водејќи се исклучиво според горните три принципи. Не мора да биде составена од тепачи. Инаку, бандата го почитува само она што мора да го почитува — помоќните банди. Степенот на застапеност на бандитизмот во општеството е обратнопропорционален со степенот на спроведување на правната држава. Во чудесната земја уставот е тоалетна хартија, и затоа, банди има во секој сегмент од општеството независно дали гледате во микро или макро размери. Во власта, во администрација, во судови, во приватни фирми, во јавни претпријатија, на универзитети, во училишта, во амбуланти и болници, во град, во село — буквално секаде. Значи, бандитизмот кај нас е фрактален (референца за фракталност). Правите zoom in — гледате мали банди. Правите zoom out — гледате големи банди. И тоа не е само кај нас — истиот принцип важи во секоја земја каде што правната држава се спроведува слабо и селективно. Пак да потенцирам — банда е група која се води само од себични цели и не мора да биде составена од физички насилници иако насилството е неизбежно. Насилството не мора да биде само физичко.
Најмоќните банди се наречени партии. За да преживее поединецот во сиромашна земја каде што почитувањето на законите не е врвен приоритет, природно е да бара помош и заштита од една или друга банда. Најлесен начин за преживување е здружување во една од најсилните банди. А, пак, најефективно е зачленувањето во владеачка партија. Зошто? Па, затоа што се покажа во последните 25 години дека бандитите кои се менуваа на власт и нивните олигарси го суспендираа правниот систем преку корупција и насилие. Всушност, го присвоија за свое лично богатење и зголемување на моќта. Така што, обичните членови на владеачките партии (т.н. партиски војници) можеа да извлечат некаква корист — некои помала, некои поголема. Се разбира, на долгорочна штета на целото општество.
Економското и морално тонење што денес ни се случува е само кулминација на континуираната примена на горните 3 принципи од страна на мнозинството од населението (повеќе детали овде). Оние што не можеа да го поднесат бандитското функционирање на општеството, а имаа можност, си заминаа. Малцинството што останаа, а не се покоруваат на горните 3 принципи, се варат у пеколот или пак се трудат да ја игнорираат реалноста. За останатите, не знам што да коментирам. Ама ако…
Оптимизмот може да се врати ако ножот до коска ги натера мнозинството страсно да се заљубат во вистината. На чудесен начин во чудесната земја. Во такво едно, засега неверојатно катарзично сценарио, за тоа што би можело да се случува понатаму, прочитајте овде.
Македонското општество е хибрид од (1) квази-демократија со слабо и селективно спроведување на правото и (2) доминација на вкоренет бандитизам. Некој ќе рече — де бе, бандитизам, па уште и вкоренет, шо вреѓаш, као да сме сите мафијаши?! Не не, бог да чува! Читајте даље.
Главните убедувања/верувања во мозоците на огромна маса Македонци, независно дали се богати или сиромашни, урбани или рурални, се:
- Врховниот принцип е: живеам и преживувам на тој начин што се снаоѓам како знам и умеам, додека устав, закони и грижа за заедницата ми се задња брига.
- Секој се однесува според врховниот принцип.
- Ако сепак некој не се однесува според врховниот принцип, мора да е будала или несаглам.
Огромна маса Македонци се учени и воспитувани во овој дух отсекогаш, а од 1991 наваму уште поизразено. Пак ќе се налутите сега, нели? Гледајте, во земја во која децата се воспитуваат во ваков дух, законите и правата на луѓето не се почитуваат. И обратно — во земја во која законите и правата на луѓето не се почитуваат, децата се воспитуваат во таков дух.
Тој дух или менталитет има длабоки корени во минатото кога условите за живот биле многу тешки и луѓето морале да се снаоѓаат како знаат и умеат. Во периодот на социјалистичка Југославија започна процес на развивање на свест за правна држава, но прогресот беше прекинат и отиде во обратна насока (со ова не имплицирам дека Југославија беше светол пример за демократска држава.).
Така, во услови на отсуство на правна држава, интелигентните психопати и социопати (т.е. прототиповите на бандитски водачи или скратено — протобандити) кои постојат во секое општество, добиваа(т) на важност поради своите вградени способности за манипулации и предаторство. Природно, протобандитите формираат или се врзуваат во банди. Формални или неформални, лабави или цврсти, краткотрајни или долготрајни.
По дефиниција, банда (анг. gang) е група формирана за да оствари некакви заеднички цели притоа водејќи се исклучиво според горните три принципи. Не мора да биде составена од тепачи. Инаку, бандата го почитува само она што мора да го почитува — помоќните банди. Степенот на застапеност на бандитизмот во општеството е обратнопропорционален со степенот на спроведување на правната држава. Во чудесната земја уставот е тоалетна хартија, и затоа, банди има во секој сегмент од општеството независно дали гледате во микро или макро размери. Во власта, во администрација, во судови, во приватни фирми, во јавни претпријатија, на универзитети, во училишта, во амбуланти и болници, во град, во село — буквално секаде. Значи, бандитизмот кај нас е фрактален (референца за фракталност). Правите zoom in — гледате мали банди. Правите zoom out — гледате големи банди. И тоа не е само кај нас — истиот принцип важи во секоја земја каде што правната држава се спроведува слабо и селективно. Пак да потенцирам — банда е група која се води само од себични цели и не мора да биде составена од физички насилници иако насилството е неизбежно. Насилството не мора да биде само физичко.
Најмоќните банди се наречени партии. За да преживее поединецот во сиромашна земја каде што почитувањето на законите не е врвен приоритет, природно е да бара помош и заштита од една или друга банда. Најлесен начин за преживување е здружување во една од најсилните банди. А, пак, најефективно е зачленувањето во владеачка партија. Зошто? Па, затоа што се покажа во последните 25 години дека бандитите кои се менуваа на власт и нивните олигарси го суспендираа правниот систем преку корупција и насилие. Всушност, го присвоија за свое лично богатење и зголемување на моќта. Така што, обичните членови на владеачките партии (т.н. партиски војници) можеа да извлечат некаква корист — некои помала, некои поголема. Се разбира, на долгорочна штета на целото општество.
Економското и морално тонење што денес ни се случува е само кулминација на континуираната примена на горните 3 принципи од страна на мнозинството од населението (повеќе детали овде). Оние што не можеа да го поднесат бандитското функционирање на општеството, а имаа можност, си заминаа. Малцинството што останаа, а не се покоруваат на горните 3 принципи, се варат у пеколот или пак се трудат да ја игнорираат реалноста. За останатите, не знам што да коментирам. Ама ако…
Оптимизмот може да се врати ако ножот до коска ги натера мнозинството страсно да се заљубат во вистината. На чудесен начин во чудесната земја. Во такво едно, засега неверојатно катарзично сценарио, за тоа што би можело да се случува понатаму, прочитајте овде.