Петок 22.06.2012
Самиот наслов си кажува. Читав пред некој ден колумна за џентлементи, вау прекрасна колумна. Вистинска да ви кажам. Денеска решив да шетам до град, и така имав некоја работа, ја сепак по горештиниве се акав по Скопјево. Заборавив дека е петок,кога пензионерите се возат гага. Море што ќе им е гага кога само кукаат. Ги разбирам стари и изнемоштени,па кој ги терал да искачаат. Не ми е јасно кога е најголема гужва се пикаат по автобус. Се качувам си фаќам место, добро и јас сум човек, не значи штом сум млада можам да стојам,а што ако ми е лошо и не можам да стојам - тогаш лажам а? Не можам да ги сфатам. Цел автобус не им е доволен. Седнува некој дедо до мене, сфаќам пиел ама не корне на алкохол, си велам боже зарем знае за парфем - џентлемен не излага без парфем. Се премести си седна на др. место. Сонцето ме печи се полни автобусот, влагаат пензионери и само кукаат: " оф леле, не можам да стојам, стани синко" - стане помладиот исцрпен, седне постариот со насмевка итра како го измамил младиот да стане. Ако не можеш не иди на пазар - нека иде твојата внука. Се возам 45 минути, повторно иста песна само се жалат, ние треба да седиме, да не сакаш и возачот да стане а? 75 годишен будала да не речам да не вози. После лупаат по врати - признавам не отвараат возачите понекад но до толку урлање и тропање? После синко ајде пушти ме стара сум. Имаме разбирање велам, се качи млада жена со дете. Старци седат ја гледаат абер немаат. Еј ало ти можеш да стоиш ама млада мајка со дете не може. Ако е млада, со дете е. И тогаш се фатив јас да станам, стана еден постар човек - си велам браво барем не изумрела нацијата џентлемент. И го понуди своето место и не изусти ни еден жален збор. Ги замолчи сите што збореа дека сите млади треба да стојат, но сепак не заборави на правилото МАЈКА СО ДЕТЕ МАЛО не може да стои. Веќе на Бит Пазар автобусот се испразни. Ми се закачи еден манијак коментирајќи ми колку сум била убава, не го ни погледнав се тргнав. Ми викаше демек се преправам зборувајќи на телефон со мајками а всушност зборував со дечкоми. Не можев од него под сенка да седам, изумре таа нација џентлемен сега во развивање е нацијата манијаци. Колку брзо се менува светов е страв да го запознаеш веќе ново создадениот.
Самиот наслов си кажува. Читав пред некој ден колумна за џентлементи, вау прекрасна колумна. Вистинска да ви кажам. Денеска решив да шетам до град, и така имав некоја работа, ја сепак по горештиниве се акав по Скопјево. Заборавив дека е петок,кога пензионерите се возат гага. Море што ќе им е гага кога само кукаат. Ги разбирам стари и изнемоштени,па кој ги терал да искачаат. Не ми е јасно кога е најголема гужва се пикаат по автобус. Се качувам си фаќам место, добро и јас сум човек, не значи штом сум млада можам да стојам,а што ако ми е лошо и не можам да стојам - тогаш лажам а? Не можам да ги сфатам. Цел автобус не им е доволен. Седнува некој дедо до мене, сфаќам пиел ама не корне на алкохол, си велам боже зарем знае за парфем - џентлемен не излага без парфем. Се премести си седна на др. место. Сонцето ме печи се полни автобусот, влагаат пензионери и само кукаат: " оф леле, не можам да стојам, стани синко" - стане помладиот исцрпен, седне постариот со насмевка итра како го измамил младиот да стане. Ако не можеш не иди на пазар - нека иде твојата внука. Се возам 45 минути, повторно иста песна само се жалат, ние треба да седиме, да не сакаш и возачот да стане а? 75 годишен будала да не речам да не вози. После лупаат по врати - признавам не отвараат возачите понекад но до толку урлање и тропање? После синко ајде пушти ме стара сум. Имаме разбирање велам, се качи млада жена со дете. Старци седат ја гледаат абер немаат. Еј ало ти можеш да стоиш ама млада мајка со дете не може. Ако е млада, со дете е. И тогаш се фатив јас да станам, стана еден постар човек - си велам браво барем не изумрела нацијата џентлемент. И го понуди своето место и не изусти ни еден жален збор. Ги замолчи сите што збореа дека сите млади треба да стојат, но сепак не заборави на правилото МАЈКА СО ДЕТЕ МАЛО не може да стои. Веќе на Бит Пазар автобусот се испразни. Ми се закачи еден манијак коментирајќи ми колку сум била убава, не го ни погледнав се тргнав. Ми викаше демек се преправам зборувајќи на телефон со мајками а всушност зборував со дечкоми. Не можев од него под сенка да седам, изумре таа нација џентлемен сега во развивање е нацијата манијаци. Колку брзо се менува светов е страв да го запознаеш веќе ново создадениот.