Не можеме да се лажеме дека удобен и сигурен живот е лоша работа и дека родители што имаат пари, автоматски не се тука за децата и надокнадуваат за тоа со кеш. Ниту пак се сложувам со она дека деца на богати родители се строго размазени и со двоцифрен коефициент на интелигенција.
Океј, можеби кај нас е пренагласено она „Знаеш ли кој ми е мене татко?“, но треба да имаме на ум дека слушаме многу за такви пошто таквите се најгласни. Постојат огромен број добро воспитани деца чии богати родители биле тука за нив и ги научиле да ја ценат својата привилегија.
Тука ми текнува пример за другарка на другарка, која буквално го има прошетано сиот свет, може секој момент да оди каде сака и да купи што сака, блиска е со родителите колку што знам, но, во нејзини зборови, депресијата толку ја има конзумирано, што ѝ е сеедно каде и дали ќе го дочека следниот ден и око не би ѝ трепнало ако пред неа ги запалат сите пари што ги имаат. Не верувам дека на таа пара (т.е. општо не верувам дека некој родител) нејзините би сакале да ја гледаат така, но за жал, парите тука се немоќни.
А, за нафрлање вина поради краткотрајно останување без работа... тоа е незрелост. Никој не знаеме каде и со колку пари во џеб ќе завршиме, ниту пак колку време ќе ни трае (не)среќата да имаме добро/лошо/никакво работно место.