Според мене човек кој станува зависен од потребата да се надева и очекува дека секогаш среќата ќе му биди во пресред за тој некој од здраво седење утре да живеј убав живот наебал здраво, а токму таков човек е коцкарот. Коцката секогаш оди во комбинација со надежта и таа е најголем подтик да се оди кон повеќе и повеќе се додека еден ден не се изгуби се што се поседува па дури и смислата за живот. Човек кој навистина е навлечен на коцка, кој навистина е зависен од потребата да се коцка, тој и кога би добивал милиони пак би се коцкал и би изгубил се што добивал предходно, а секое губење би носело ново задолжување, новото задолжување и повторното коцкање носи ново одложување на долгот што се губи довербата прво кај луѓето шо му се дома, потоа кај пријателите и се така... на крај коцкарот можи да ги изгуби материјалните нешта, па духовните вредности се додека не постани најобичена будала која кога ќе се разбуди и ќе се заврти околу себе ќе види едно големо ништо, а тоа ништо би го натерало да си ја стави јамката околу вратот. Да, најчесто луѓето кој се самоубиваат биле на работ на егзистенцијата, а за тоа во најголеми случаеви е виновна зависноста од коцкањето.
Додека алкохолизмот сметам дека е за два степени подолу од коцкањето, бидејќи прво се лечи, се разбира со помош на друг, но и многу луѓе има што пијаат па какви такви уште шетаат по земјава. За крај...алкхолизмот започнува со разочараност и со ставање крај, ете дотука и неможам појќе па се бара утеха во алкохолот, но сепак за алкохоличарите има надеж да се одкажат преку лечење или било каков метод и да се вратат пак во нормала колку толку. Зависникот од коцкање започнува со надеж но завршува со разочараност и безнадеж..... Значи од двете зла јас би го избрал коцкањето како најлошо.
