Од многуте фрази во мојот вокабулар, особено меѓу оние бесмислените, една од најчесто употребуваните е токму оваа, „Немам време“, па затоа морам да посветам неколку збора токму на неа и на нејзината употреба.
Колку тоа јас навистина немам време? Колку од можните 24 часа јас навистина искористувам? Што всушност се подразбира под „немам време“? Во ова текстче би сакал да ги елаборирам токму овие прашања.
24 часа, 7 дена во неделата, ќе си рече човек „што толку обврски има детево на негови години, па што нема време за се?“. Ееее тоа да видиш, што е тоа што ми го арчи времето? Епа тука лежи зајакот. Реално, НИШТО! Но тоа „ништо“ е многу релативна работа. Под „ништо“ спаѓаат многу работи, за кого-како.
Дневните обврски што навистина постојат се одење на факултет, слушање предавања и враќање од факултет, не дека чувствувам некоја голема облигација да го сторам ова, но ете, ајде, обврска си е. Да работам, не работам, да имам деца за чување, немам, издржување на изнемоштени лица, скраја било, ни тоа.. Па кај ми оди времето? На што ги трошам тие секојдневно „подарени“ 24 часа?
Епа не бивало ако јас не „потрошам“ минимум 11 часа на спиење, колку и да сум свесен дека спиењето е чисто губење време, ама онака апла безвезно губење време, не можам да си помогнам. Не е дека мене ми се допаѓа тоа, но навистина немам контрола. Кога сме кај тоа, оваа прилика ќе ја искористам да пратам еден апел до драгите и почитувани научници и научничиња, што е можно побрзо да измислат уред со кои би се контролирало спиењето како и времетраењето на истото. Однапред ви благодарам!
И ете така 11 часа, изгубени! На располагање има уште 13, па не се малце, со добра организација, има време за се….демек! Или јас сум тотално неорганизиран или фразава е „бабини деветини“. Па како во тие 13 часа да јадам три, четири пати, а да не зборам колку време се губи на набавка и подготовка на храната, потоа, да испијам четири, пет кафиња, повторно се губи време на подготовка или нарачка на истите, треба ли да изгледам две, три епизоди од мојата омилена психопатска серија, да ги ислушам предавањата на моите дома дека алиштата ми биле насекаде, дека пак сум насобрал чаши во соба, дека очите ќе ми се расипат од компјутерот и слично. Не сфаќам како сеуште не можат да разберат? Јас целиот во „фрка“ дека сеуште не сум спремен, а веќе каснам бидејќи морав да видам дали Декстер ќе го „среди“ типот, мајка ми ми „запнала“ да си ги средам алиштата. И никако да сфати дека имам договорено кафе и дека нема смисла луѓето да ме чекаат бидејќи мене ми текнало да си ги средувам алиштата. Кај нон-стоп каснам и презакажувам поради моиве „обврски“, па уште и дополнителни ми фалат. И нормално, доаѓа до „излетување“ низ врата со зборовите „извини, немам време!“, епа ако имаат они време слободно нека се занимаваат со моите алишта, јас стварно немам време за нив!
Што е уште потрагично, се случува понекогаш да „немам време“ да се видам со некој, да испијам едно кафе. Е тоа е многу чудна работа. Како доаѓа до тоа ни сам не можам да се изначудам. Да немам време да одам на предавања, да разберам, но да немам време да пијам кафе со некој? До душа некако најбаран сум пред колоквиуми, некако тогаш сите добиваат желба да ме видат, а кога највеќе треба, нигде ги нема, пустош!
Често, фразата „немам време“ се користи и како замена за „ме мрзи“. Едноставно нели ако кажете „ме мрзи“ по автоматизам ви се додаваат епитетите, мрзлив, бескорисен, ленчуга и слично, па затоа многу по фино е да речете дека немате време, не дека ве мрзи, вие без проблем би го сториле тоа, но за жал ете немате време. На пример, не дека мене ме мрзи и ми е проблем да си ги завршам домашните обврски, едноставно во моментот навистина немам време за нив.
Можам јас вака да си „разглабам“ до утре, дополнителни часови нема да добијам, но барем си ја кажав маката. Па кога ќе размислам подобро и да ми се дадат и дополнителни часови, единствено што ќе се зголемат оброците, кафињата и часовите за спиење. Дневна продуктивност од моја страна, минимална. Што да ми правиш, мрза, ама ајде, млад сум, ќе ми се прости.
Би допишал уште нешто, но стварно немам време.
Извор: http://hajdpark.mk/izvini-nemam-vreme/
Колку тоа јас навистина немам време? Колку од можните 24 часа јас навистина искористувам? Што всушност се подразбира под „немам време“? Во ова текстче би сакал да ги елаборирам токму овие прашања.
24 часа, 7 дена во неделата, ќе си рече човек „што толку обврски има детево на негови години, па што нема време за се?“. Ееее тоа да видиш, што е тоа што ми го арчи времето? Епа тука лежи зајакот. Реално, НИШТО! Но тоа „ништо“ е многу релативна работа. Под „ништо“ спаѓаат многу работи, за кого-како.
Дневните обврски што навистина постојат се одење на факултет, слушање предавања и враќање од факултет, не дека чувствувам некоја голема облигација да го сторам ова, но ете, ајде, обврска си е. Да работам, не работам, да имам деца за чување, немам, издржување на изнемоштени лица, скраја било, ни тоа.. Па кај ми оди времето? На што ги трошам тие секојдневно „подарени“ 24 часа?
Епа не бивало ако јас не „потрошам“ минимум 11 часа на спиење, колку и да сум свесен дека спиењето е чисто губење време, ама онака апла безвезно губење време, не можам да си помогнам. Не е дека мене ми се допаѓа тоа, но навистина немам контрола. Кога сме кај тоа, оваа прилика ќе ја искористам да пратам еден апел до драгите и почитувани научници и научничиња, што е можно побрзо да измислат уред со кои би се контролирало спиењето како и времетраењето на истото. Однапред ви благодарам!
И ете така 11 часа, изгубени! На располагање има уште 13, па не се малце, со добра организација, има време за се….демек! Или јас сум тотално неорганизиран или фразава е „бабини деветини“. Па како во тие 13 часа да јадам три, четири пати, а да не зборам колку време се губи на набавка и подготовка на храната, потоа, да испијам четири, пет кафиња, повторно се губи време на подготовка или нарачка на истите, треба ли да изгледам две, три епизоди од мојата омилена психопатска серија, да ги ислушам предавањата на моите дома дека алиштата ми биле насекаде, дека пак сум насобрал чаши во соба, дека очите ќе ми се расипат од компјутерот и слично. Не сфаќам како сеуште не можат да разберат? Јас целиот во „фрка“ дека сеуште не сум спремен, а веќе каснам бидејќи морав да видам дали Декстер ќе го „среди“ типот, мајка ми ми „запнала“ да си ги средам алиштата. И никако да сфати дека имам договорено кафе и дека нема смисла луѓето да ме чекаат бидејќи мене ми текнало да си ги средувам алиштата. Кај нон-стоп каснам и презакажувам поради моиве „обврски“, па уште и дополнителни ми фалат. И нормално, доаѓа до „излетување“ низ врата со зборовите „извини, немам време!“, епа ако имаат они време слободно нека се занимаваат со моите алишта, јас стварно немам време за нив!
Што е уште потрагично, се случува понекогаш да „немам време“ да се видам со некој, да испијам едно кафе. Е тоа е многу чудна работа. Како доаѓа до тоа ни сам не можам да се изначудам. Да немам време да одам на предавања, да разберам, но да немам време да пијам кафе со некој? До душа некако најбаран сум пред колоквиуми, некако тогаш сите добиваат желба да ме видат, а кога највеќе треба, нигде ги нема, пустош!
Често, фразата „немам време“ се користи и како замена за „ме мрзи“. Едноставно нели ако кажете „ме мрзи“ по автоматизам ви се додаваат епитетите, мрзлив, бескорисен, ленчуга и слично, па затоа многу по фино е да речете дека немате време, не дека ве мрзи, вие без проблем би го сториле тоа, но за жал ете немате време. На пример, не дека мене ме мрзи и ми е проблем да си ги завршам домашните обврски, едноставно во моментот навистина немам време за нив.
Можам јас вака да си „разглабам“ до утре, дополнителни часови нема да добијам, но барем си ја кажав маката. Па кога ќе размислам подобро и да ми се дадат и дополнителни часови, единствено што ќе се зголемат оброците, кафињата и часовите за спиење. Дневна продуктивност од моја страна, минимална. Што да ми правиш, мрза, ама ајде, млад сум, ќе ми се прости.
Би допишал уште нешто, но стварно немам време.
Извор: http://hajdpark.mk/izvini-nemam-vreme/
)