Хуманитарноста за разлика од хуманоста е претежок збор да му се додели на некој човек и ретко кој го заслужува. Можеш да бидеш носител на хуманоста но многу ретко да сихуманитарист. Зошто сите се удираме во гради, теоретски, како сме хуманисти а уште повеќе хуманитарци. А колку од нас навистина сме во пракса? Мене впечаток ми остави еден дечко, кој ниту го знам ни го познавам, кога беше земјотресот во Хаити. На еден состанок во една невладина организација во која членувам кога дадоа предлог кој би одел како волонтер таму преку интернационалната мрежа, сите ние ,,хуманистите и хуманитарците” ги вперувавме погледите еден во друг или ја наведнувавме главата надолу. Само тој истапи и се пријави, не размислувајќи на се останато. И подоцна разбрав дека ја оставил сопругата со штотоку роденото дете, работата фамилијата и се останато да не редам. A јас се потресував како ќе ја пројдам матурата следната година.
Е тие се хуманитарците. Луѓето од сенка што прават многу многу повеќе од сите останати. Не постои ништо донирано или подарено како што може да помогне човечка рака. Јас не го негирам фактот дека хуманитарци се и оние што ќе подарат нешто, без разлика дали станува збор за пари или останато неопходно средство, но колку сме сигурни дали навистина ќе завршат во нивни раце? Дали ќе бидат искористени правилно на оној што му е неопходно? Дали со тоа ќе се реши проблемот?
А за светските шут од хуманитарци, немам што да прокоментирам. Зошто нели, не биле тие хуманитарци тие биле идеолози и промотери на хуманоста и хуманитарноста. Е да ги прашам тие, идеолози, како тоа ќе им помогне на оние што немаат многу време на располагање, кои не знаат како да ги решат основите проблеми како да преживеат и очајно бараат подадена рака? Како сликањето за магазин ќе им ја врати куќата однесена од поплава? Како реклама ќе го спречи семејното насилство? Како наградата за ,,најубава насмевка" ќе спречи ширење на болести кои срамно е да дозволиме како луѓе да се шират во 21 век зошто лекови постојат многу одамна? А и покрај тоа, ако навистина е така, дали се постигнува соодветно ниво на ефикасност и ефективност додека допрат средствата до тие што треба?
Оди од куќа до куќа, удри со чекан, крени, преврзи, заврзи или помогни на било кој друг начин што е неопходен ако можеш да го пружиш. Ако не можеш физички, на било кој друг начин финансиски (со доза на претпазливост дали ќе дојдат средствата на точното место)психолошки, планерски или дури биди активист. Во најмала рака, ако ништо не можеш да правиш и си ограничен, а те води таква идеа, води се од мислата ,,Иако не правиш ништо за да му помогнеш некому, немој барем ни да му наштетиш”Е тоа е маркетинг во очите на тие што треба да го видат луѓето. А не ,,идеологијата” на светско ниво испринтана на хартија, списанија или социјални мрежи. Моментот каде што проработува профитот, самопромовирањето, личните интереси, задните намери, па дури и бунтот против опшеството, навиките, расните и религиозните разлики и така натаму е делот кога се раскинува со вистинското значење на хуманитарноста, етичноста, желбата и способноста да се помогне. Зошто хуманитарноста е најкревка карактеристика од сите која зависи од многу многу фактори.
