Пред да почнам со цитирање како и секогаш јас морам да прашам од најопштото, добро што е дефиниција за,,кучка"?
. Зарем љубовта не треба да биде едноставна? Да си разменуваме чувства, прегратки, бакнежи, љубов. Не знам што е толку комплицирано во тоа, не можам да разберам.
Зарем треба да станам кучка за да некој ме засака и цени како што треба? Секој ден без никакви чувства да те погледнувам, да те бакнувам и да те прегрнувам? Тоа го сакаш?, но не размислуваш дека може да има големи последици.
Пред се', извини што ти ги извадив речениците од контекст, ама едноставно тие беа оние што ме заинтригираа.
Како тоа љубовта е едноставна? Ако е едноставна зошто не наведува на пишување колумни, на пример? Кога сме кај разменување на чувства, нели имаме различни чувства? Како е можно нивната интерпретација, толкување, разбирање прифаќање/одбивање помеѓу две личности да е така, едноставно? Треба да престанеме со идеализирањето на поимот љубов, и реално да ја согледаме. Не може се што е убаво да се карактеризира како љубов. А каде се тука, разбирањето, подршката и останатите пропратни емоции и гестови? Зарем тие не се комплексен дел од тоа што треба да го наречеме со едно име љубов? Исто како што не можеме да карактеризираме што е кучка, бидејќи од горенаведеното добив повеќе дефиниции од некоја без чувства па се до сексуална играчка.
МЕ ПОВЛЕЧЕ СО МУАБЕТОВ, @
Renata1 !
Никој нема да се преиспита каде згрешил. Некои луѓе се родиле како шупци и такви ќе цркнат! Тоа нешто е лајтмотив во борбата за опстанок.
..За да биде љубов треба сите коцки да се сложат. Неможеш ти да направиш „да биде љубов“ помеѓу вас двајцата ако не е така дадено. И.
Како тоа љубовта е нешто така дадено? Јас би кажала дека тоа е привлечност, затресканост или што и да е ама не е љубов во никој случај. Љубовта се прави и заработува. Не може (барем за мене, не) некој што физички или интелектуално страшно ме привлекува да е љубов.
Второ, дали навистина има потреба од тоа ,,Некои луѓе се родиле како шупци и такви ќе цркнат!"? Јас во горенапишаното ниту еднаш не прочитав дека дечкото на било каков лош начин ставил крај на нешто што претпоставувам дека било врска. Сите размислуваме различно, па од таму, сите различно ги доживуваме краевите на врските. Како што можам да пребродам од на нога како ништо да не било исто така можам со денови да плачам и кукам за истото што завршило одамна. На крај, сите имаме различни потреби и барања што не е исто со борба на опстанок што ја спомна ти. Едноставно не сме сите измеѓу комплементари, нешто што го сфаќаме токму од ваквите искуства. Па место да ја вреднуваме различноста и стекнатото искуство дали навистина треба да плукаме и да ги ,,цркнуваме" луѓето?.
Уште нешто, за да биде љубов дефинитивно НЕ треба сите коцки да се сложат. Тогаш се би се свело на едноличност а монотонија убива. Убавината ја прават токму несовршеноста и различноста.
А како одговор на самата тема мислам дека @
crvenkapa го кажа на најдобар можен начин, па да не се повторувам.