19.
- Добро … утро… г-ѓо – прозевајќи се, поздрави девојката.
- Во десет часот сеуште нерасонета, премногу пудра а подочниците сепак зјапаат одоздола… хмм… после непроспиена ноќ, поспано утро, побргу би рекла… но, добро нека е.
- Простете… г-ѓо… спиев едвај три часа…. си легнав скоро… пред зори – и понатаму прозевајќи се, одговори девојката.
- Мхм, се гледа… и, што беше тоа толку важно, што ти го одзеде сонот? Или би требало, наместо што, да речам кој? – по малку рамнодушно, праша г-ѓата Таа-и-таа.
Девојката седна на својата столица, зад работната маса, ја потпре главата на дланките и развлекувајќи ги усните во најшироката насмевка која би можела да се замисли, кратко одговори:
- Ноќта.
- Ноќта?
- Ноќта. Беше прекрасна…. Греота беше да се преспие… да се пропушти…
- Разбирам, г-динот Млад-бакалџија го бива и за романтика - заклучи г-ѓата Таа-и-таа и додаде – добро, кафето значи ме чека мене.
- Г-динот Млад-бакалџија ме отпрати дома уште пред полноќ.
- Те отпратил пред полноќ, но заборавил да го отпрати и твојот сон заедно со тебе… ајде де, сеуште немам клешти.
- Да, да, да, ме бакна, поточно го бакнав, односно се бакнавме и беше прекрасно и рече дека сака да се видиме повторно и рече дека ќе ми се јави, но не останав будна заради тоа, заради него, добро, можеби малку, првите петнаесетина минути, најдоцна до еден часот по полноќ, да, најмногу дотогаш бев будна заради него, но потоа не, потоа останав будна заради ноќта, всушност останав будна… заради себе. Да, останав будна заради себе – во еден здив, одговори забрзано девојката, не подигнувајќи ја главата од дланките.
- Е добро, остана будна заради ноќта, остана будна заради себе. И?
- И… па Ви кажав г-ѓо, зарем не ме слушате? Греота беше да се преспие така прекрасна ноќ. Би била за џабе потрошена.
- Е да, љубовта има чудна моќ да го разбуди поетот кај некој… или кај секој, претпоставувам.
- Ама г-ѓо, кој зборува сега за љубовта? Јас зборувам за ноќта, љубовта си е….љубов, колку ноќе толку и дење.
- Добро, се откажувам. Испиј го кафето, па да видиме што имаме за денес на распоредот.
- Ете, зошто сега го променивте тонот на гласот? – приближувајќи се кон белузлавата фотеља во просторијата која беше претворена во удобно место за причекување, по малку разочарано запраша девојката, па седна на фотељата.
Г-ѓата Таа-и-таа не одговори, само ја зеде едната голема бела шоља, полна со тукушто сварено, силно, црно кафе без зрнце шеќер и отпи една голтка.
- Не разбирам г-ѓо – продолжи девојката – зарем Вие никогаш не сте останале будна само заради ноќта? Заради себе? Заради тишината, заради бескрајното црно Небо со илјадници златести ѕвезди? Заради спокојството? Заради тоа што Ви се чинело дека никогаш претходно немало толку многу ѕвезди? Мене навистина ми се чинеше дека никогаш порано немало толку многу ѕвезди, дури имав среќа да видам како паднаа три од нив. Прекрасно беше. И си замислив желба!
- Се радувам за тебе – одговори кратко г-ѓата Таа-и-таа.
- Требаше и Вие да останете будна синоќа, сигурно ќе ги видевте и ѕвездите што паднаа и ќе посакавте нешто.
- Мхм.
- Што би посакале г-ѓо? Не, не, не ми кажувајте, не се кажуваат желбите, ама.. така… од околу… отприлика…што би посакале?
- Да ми се здрави и живи саканите. Тоа.
- Аман г-ѓо, тоа се подразбира, тоа го сака секој, со или без падната ѕвезда. Што би посакале Вие? За себе?
- Ништо, не сум дете одамна, ако не си забележала – студено и по малку зајадливо одговори г-ѓата Таа-и-таа, стана од белузлавата фотеља и влезе во просторијата која беше претворена во атеље, додавајќи – доволно време потрошивме на глупости, фати се за работа.
Девојката тргна кон својата работна маса, но се премисли и се упати накај г-ѓата Таа-и-таа. Застана пред огромната работна маса во просторијата која беше претворена во атеље, ги прекрсти рацете пред себе, ја префрли целата тежина на телото на десната нога и тапкајќи на подот со левата, небаре беше строга учителка пред која стои крајно немирно, разгалено, па дури и невоспитано дете, отсечно праша:
- Каде е? Каде го криете?
- Ајдее, од поезија се префрли на театарска претстава. – подигнувајќи ја левата веѓа промрморе г-ѓата Таа-и-таа.
- Не, не, овој пат нема да се извлечете на таа карта. Кажете ми каде е? Сакам да го видам како изгледа.
- Претпоставувам сега треба да прашам што тоа. Ајде, нека ти биде. А, што тоа?
- Тоа, тоа, копчето, копчето г-ѓо! Копчето за вклучување и исклучување! Тоа, за on и off! – сеуште строго и отсечно, но сосема смирено зборуваше девојката – каде го криете? Знам дека го имате. Секој робот го има, не?….. Каде е Вашето?
Г-ѓата Таа-и-таа ја подигна левата веѓа повисоко од било кога претходно, изброја во себе до десет и едвај воздржувајќи се да не пламне, пропелтечи:
- Оди дома. Наспиј се.
Девојката разочарано ги спушти рацете потпирајќи ги на огромната работна маса, па без ронка страв ја погледна г-ѓата Таа-и-таа директно в очи и тивко рече:
- Г-ѓо, зарем не Ви е доста?
Потоа тешко и полека издиша и се врати покрај својата работна маса.
................
- Добро … утро… г-ѓо – прозевајќи се, поздрави девојката.
- Во десет часот сеуште нерасонета, премногу пудра а подочниците сепак зјапаат одоздола… хмм… после непроспиена ноќ, поспано утро, побргу би рекла… но, добро нека е.
- Простете… г-ѓо… спиев едвај три часа…. си легнав скоро… пред зори – и понатаму прозевајќи се, одговори девојката.
- Мхм, се гледа… и, што беше тоа толку важно, што ти го одзеде сонот? Или би требало, наместо што, да речам кој? – по малку рамнодушно, праша г-ѓата Таа-и-таа.
Девојката седна на својата столица, зад работната маса, ја потпре главата на дланките и развлекувајќи ги усните во најшироката насмевка која би можела да се замисли, кратко одговори:
- Ноќта.
- Ноќта?
- Ноќта. Беше прекрасна…. Греота беше да се преспие… да се пропушти…
- Разбирам, г-динот Млад-бакалџија го бива и за романтика - заклучи г-ѓата Таа-и-таа и додаде – добро, кафето значи ме чека мене.
- Г-динот Млад-бакалџија ме отпрати дома уште пред полноќ.
- Те отпратил пред полноќ, но заборавил да го отпрати и твојот сон заедно со тебе… ајде де, сеуште немам клешти.
- Да, да, да, ме бакна, поточно го бакнав, односно се бакнавме и беше прекрасно и рече дека сака да се видиме повторно и рече дека ќе ми се јави, но не останав будна заради тоа, заради него, добро, можеби малку, првите петнаесетина минути, најдоцна до еден часот по полноќ, да, најмногу дотогаш бев будна заради него, но потоа не, потоа останав будна заради ноќта, всушност останав будна… заради себе. Да, останав будна заради себе – во еден здив, одговори забрзано девојката, не подигнувајќи ја главата од дланките.
- Е добро, остана будна заради ноќта, остана будна заради себе. И?
- И… па Ви кажав г-ѓо, зарем не ме слушате? Греота беше да се преспие така прекрасна ноќ. Би била за џабе потрошена.
- Е да, љубовта има чудна моќ да го разбуди поетот кај некој… или кај секој, претпоставувам.
- Ама г-ѓо, кој зборува сега за љубовта? Јас зборувам за ноќта, љубовта си е….љубов, колку ноќе толку и дење.
- Добро, се откажувам. Испиј го кафето, па да видиме што имаме за денес на распоредот.
- Ете, зошто сега го променивте тонот на гласот? – приближувајќи се кон белузлавата фотеља во просторијата која беше претворена во удобно место за причекување, по малку разочарано запраша девојката, па седна на фотељата.
Г-ѓата Таа-и-таа не одговори, само ја зеде едната голема бела шоља, полна со тукушто сварено, силно, црно кафе без зрнце шеќер и отпи една голтка.
- Не разбирам г-ѓо – продолжи девојката – зарем Вие никогаш не сте останале будна само заради ноќта? Заради себе? Заради тишината, заради бескрајното црно Небо со илјадници златести ѕвезди? Заради спокојството? Заради тоа што Ви се чинело дека никогаш претходно немало толку многу ѕвезди? Мене навистина ми се чинеше дека никогаш порано немало толку многу ѕвезди, дури имав среќа да видам како паднаа три од нив. Прекрасно беше. И си замислив желба!
- Се радувам за тебе – одговори кратко г-ѓата Таа-и-таа.
- Требаше и Вие да останете будна синоќа, сигурно ќе ги видевте и ѕвездите што паднаа и ќе посакавте нешто.
- Мхм.
- Што би посакале г-ѓо? Не, не, не ми кажувајте, не се кажуваат желбите, ама.. така… од околу… отприлика…што би посакале?
- Да ми се здрави и живи саканите. Тоа.
- Аман г-ѓо, тоа се подразбира, тоа го сака секој, со или без падната ѕвезда. Што би посакале Вие? За себе?
- Ништо, не сум дете одамна, ако не си забележала – студено и по малку зајадливо одговори г-ѓата Таа-и-таа, стана од белузлавата фотеља и влезе во просторијата која беше претворена во атеље, додавајќи – доволно време потрошивме на глупости, фати се за работа.
Девојката тргна кон својата работна маса, но се премисли и се упати накај г-ѓата Таа-и-таа. Застана пред огромната работна маса во просторијата која беше претворена во атеље, ги прекрсти рацете пред себе, ја префрли целата тежина на телото на десната нога и тапкајќи на подот со левата, небаре беше строга учителка пред која стои крајно немирно, разгалено, па дури и невоспитано дете, отсечно праша:
- Каде е? Каде го криете?
- Ајдее, од поезија се префрли на театарска претстава. – подигнувајќи ја левата веѓа промрморе г-ѓата Таа-и-таа.
- Не, не, овој пат нема да се извлечете на таа карта. Кажете ми каде е? Сакам да го видам како изгледа.
- Претпоставувам сега треба да прашам што тоа. Ајде, нека ти биде. А, што тоа?
- Тоа, тоа, копчето, копчето г-ѓо! Копчето за вклучување и исклучување! Тоа, за on и off! – сеуште строго и отсечно, но сосема смирено зборуваше девојката – каде го криете? Знам дека го имате. Секој робот го има, не?….. Каде е Вашето?
Г-ѓата Таа-и-таа ја подигна левата веѓа повисоко од било кога претходно, изброја во себе до десет и едвај воздржувајќи се да не пламне, пропелтечи:
- Оди дома. Наспиј се.
Девојката разочарано ги спушти рацете потпирајќи ги на огромната работна маса, па без ронка страв ја погледна г-ѓата Таа-и-таа директно в очи и тивко рече:
- Г-ѓо, зарем не Ви е доста?
Потоа тешко и полека издиша и се врати покрај својата работна маса.
................
